De regering steunt de Isla/PdVSA-raffinaderij in het kort geding om de beslaglegging van 75 miljoen gulden door milieugroepen op te heffen. Daarmee kiest de overheid doelbewust partij. Dat is los van alle wellicht goede bedoelingen toch ook merkwaardig. Het staat buiten kijf dat de regering moet opkomen voor het algemeen belang: economie, werkgelegenheid, stabiliteit en rust. Maar de volksgezondheid, het thema waar het bij de burgergroepen om draait, is minstens zo belangrijk. Bovendien komt de (re)actie van het politieke bestuur rijkelijk laat. De groepen handelen op grond van een vonnis uit 2010 en stellen aan de hand van een recent TNO-rapport dat Isla in 2013 de door de rechter vastgestelde norm van 80 µg/m3 overschreed; de jaargemiddelde uitstoot zwaveldioxide bedroeg 118,6 µg/m3 en in ‘worst case’ zelfs 144,1 µg/m3. Op grond daarvan betogen zij dat de dwangsom van 75 miljoen, die het gerecht had opgelegd, verbeurd kan worden verklaard. Het is nu opnieuw aan het gerecht om te oordelen of de milieugroepen zich terecht op dat vonnis baseren. Met de openlijke steunbetuiging aan Isla - eerst via de media en nu vermoedelijk door zich ook in de rechtsprocedure expliciet aan de zijde van de raffinaderij te scharen - wordt de druk opgevoerd met eenzijdig veel nadruk op het grote economisch belang van de raffinaderij. Met haar opstelling doet de regering bewust of onbewust ook iets anders: burgers die jarenlang hun nek uitsteken voor een maatschappelijke kwestie - en daarbij eigenlijk doen wat de overheid nalaat - worden haast als paria’s neergezet. Maar het is dankzij het gedram van deze burgergroeperingen dat het thema van een gezond en schoon milieu zich vertaald heeft in de eisen waar de gemoderniseerde Isla-raffinaderij in de toekomst aan moet voldoen. Pressiegroepen hebben daarom een belangrijke rol in de democratische samenleving. Fout is fout. Overschrijding van de norm is fout. De TNO-rapportage toont aan dat Isla stelselmatig over de schreef gaat. Door de raffinaderij tegen de milieuorganisaties te verdedigen kan al snel het beeld ontstaan dat met twee maten wordt gemeten. Curaçao worstelt hier al decennia mee en dat is slecht voor het rechtsgevoel. Niemand is echter gebaat bij paniek, die nu onder overheidsenergiebedrijven, bonden en ook bedrijfsleven is toegeslagen. Omdat het de milieugroepen nadrukkelijk níét is te doen om sluiting, maar om schone lucht, doen partijen er aan de vooravond van het geding verstandig aan de koppen alsnog bij elkaar te steken. Het vonnis van 2010 blijft voorlopig overeind en kan als drukmiddel dienen om Isla te dwingen voortaan wél verantwoordelijk te opereren.