Is het Curaçaose onderwijs wel in goede handen bij Pueblo Soberano (PS)? Het zou te ver gaan om te zeggen dat álle problemen en tekortkomingen van het onderwijsstelsel de ‘schuld’ zijn van deze regeringspartij, er is immers ook sprake van een erfenis van mogelijk wel decennia. Maar feit is wel dat het onderwijs sinds de start van het Land Curaçao op 10-10-’10 - nu dus vijf jaar - in handen is van PS, die sindsdien grossiert in ministers op deze voor de ontwikkeling en toekomst van Curaçao zo belangrijke portefeuille. Tal van bewindslieden werden aangesteld en weer vervangen nog vóórdat ze enig stempel op het beleid konden drukken, laat staan het regeerprogramma ten uitvoer hebben gebracht. De enige constante factor bij het ministerie van Onderwijs is dat er gemiddeld elk jaar wel een nieuwe bewindspersoon van Soberano aan het roer staat. Ook nu weer lijkt de positie van PS-minister Irene Dick onzeker, althans, wordt er openlijk gezaagd aan haar stoelpoten. De PS-fractie is het oneens met de eigen minister - dat hebben we eerder gezien, zoals onlangs nog met premier Ivar Asjes die door de fractie werd gewipt - en wil andere ‘trekkers’ van de onderwijsdialoog. De voorgestelde personen, die overigens hun strepen elders al ruimschoots hebben verdiend, dienen te worden vervangen door experts uit het onderwijsveld. Alsof alleen onderwijsmensen de problemen in het onderwijs kunnen wegnemen. Internationaal en in allerlei sectoren worden regelmatig met opzet deskundigen uit andere disciplines aangetrokken om sturing te geven aan oplossingsgerichte processen. De onderwijsdialoog hoeft zeker niet per se door uitsluitend eigen mensen uit de onderwijswereld aangevoerd te worden. Het kan juist verfrissend zijn en nieuwe inzichten bieden als iemand van buitenaf voor deze klus wordt aangetrokken. Om het ‘nos ku nos’-gehalte te beperken. Curaçao en in het bijzonder het onderwijssysteem hebben er sterk de behoefte aan te vernieuwen, om ‘opnieuw uitgevonden te worden’, waardoor externe input wellicht bijzonder gewenst is. Het feit echter dat minister, PS-fractie en door PS aangestelde ambtelijk top van het ministerie het kennelijk niet eens kunnen worden over wie de trekkers moeten zijn van de dialoog, geeft niet alleen te denken, maar doet bijna het ergste vrezen. Want dan hebben we het nog niet over de inhoudelijke dialoog zelf - die al een tijd terug werd beloofd - laat staan over de agenda, de bevindingen, de uitkomst en de evaluatie. En al helemaal niet over de uitvoering. Als er iets is waar de scholen, leerlingen, leerkrachten en schoolbesturen behoefte aan hebben is dat wel concrete uitvoering. De bijna murw geslagen onderwijssector is gebaat bij actie en tastbare ondersteuning, en zeker niet bij een partij als PS die enkel zorgt voor conflict, onzekerheid en non-beleid. De situatie is dermate ernstig dat de andere regeringspartijen zich niet langer kunnen en mogen verschuilen achter het smoesje dat niet wordt bemoeid met ministers en portefeuilles van de andere coalitiepartners. Ook overige stakeholders, als schoolbesturen en ouderverenigingen, mogen niet langer stilzwijgend toekijken. Onderwijs is van allen en iedereen.
