Coïtus interruptus. Het voorspel verliep zo mooi. Startend vanuit een nogal frigide uitgangspositie met een hopeloos vooruitzicht, bleek - met de nodige massage op kwetsbare plekken - toch enig succes mogelijk. De vele misstappen die daarvóór in de jeugd waren begaan, het uitproberen van de grenzen, de uitspattingen in de puberteit, de droomwereld waarin alles mocht en niets moest en uiteindelijk, het besef dat dit leven leidde tot een vroegtijdige verwoesting van het bestaan. De realiteit van het echte leven die dwong tot correctie en de illusie gaf van rijpheid. De ommekeer die reden gaf voor trots, voor het klaarzetten van de champagne die reeds voorzichtig werd ontkurkt en de vuurpijlen, alvast ontstoken voor het moment suprême: de eerste keer in de geschiedenis van Aruba, dat het Land, weliswaar onder intense Nederlandse druk en met de nodige grepen uit kassen van overheidsbedrijven, haar eerste echte begrotingsoverschot zou realiseren. En toen, vlak vóór de ontlading, het moment dat die historische begroting wettelijk zou worden vastgelegd, de klap die definitief een eind maakte aan de fictie dat het vanaf nu allemaal beter zou gaan. De champagne drupte slechts na, de lonten doofden vanzelf, de vuurpijlen verschrompelden tot een zielig hoopje. Het zo moeizaam op papier bereikte overschot van 40 miljoen florin veranderde in één klap in een tekort van 1,3 miljard, dat kort daarop in de inderhaast opgezette troosteloze begroting werd goedgekeurd. De ontluistering kon niet groter. Het effect van een natte droom.
Slikken of stikken
En daarna de afgang. Het fier weerstaan van jarenlange Nederlandse druk om de tering naar de nering te zetten, om een eind te maken aan de financiële aderlating door politieke patronage, om het Land te besturen vrij van inmenging uit de onderwereld. Alles onder het mom van eilandelijke autonomie waarop geen inbreuk werd geduld. Dat Nederland niet veel anders zei dan de eigen officiële adviserende en controlerende instellingen, deed er niet toe. De eigen instanties werden probleemloos genegeerd terwijl Nederland bij enige bemoeienis direct in het beklaagdenbankje van de dekolonisatiecommissie van de VN werd geplaatst. En dus ging men ongestoord z’n gang. Tot de wal het schip keerde en Aruba met de neus op de feiten werd gedrukt. Een volstrekt lege kas, schulden die tot het plafond reiken, een onmogelijke positie om een beroep te doen op nieuwe leningen. Met slechts één land, dat dankzij haar eigen zuinigheid en financieel beheer, bereid en in staat is daadwerkelijk de helpende hand te bieden. Weliswaar onder strakke voorwaarden voor verbeteringen die erop gericht zijn om Aruba sterker en weerbaarder uit deze crisis te trekken! Verbeteringen, waar onze eigen politieke elite zich decennialang hardnekkig tegen verzette.
Einde verhaal?
De afwisselend regerende partijen voelden zich decennialang gesteund door blindelingse massale verkiezingssteun die hun doen en laten zogenaamd een legitieme basis gaven. Zij waanden zich heer en meester van het land en beheerden haar middelen als ware het persoonlijk eigendom, waar zij naar goeddunken over beschikten. Baantjes, terreinen, projecten vonden hun weg naar een klein kliekje familie en partijgetrouwen. Het grootste deel van de Arubaanse gemeenschap had het nakijken. Nu nieuwe baantjes niet meer vergeven worden, oude deels verloren gaan en de overigen moeten inleveren, terreinen nauwelijks voorhanden zijn en projecten blijven liggen, gaat de jacht op privileges voorbij. De aantrekkingskracht van politieke partijen als mogelijke loterij die de wensen van gewillige kiezers vervult is daarmee over. Die (partijen) worden nu geconfronteerd met de gevolgen van hun daden die in korte tijd ongedaan moeten worden gemaakt om het Land en haar bevolking enige kans op overleving te geven. Voor bijna heel Aruba: een mooi begin van de noodzakelijke omslag in de politieke cultuur!
Armand Hessels, Aruba
