Van onze correspondent
Oranjestad - ,,Het is een jonge jongen dus een brein dat nu nog gevormd kan worden. De keus is: gaan we hem nu behandelen en komt hij vrij met zo’n klein mogelijke risico op herhaling. Of wachten we tien jaar met het risico dat de behandeling niet meer aanslaat.”
De inmiddels 21-jarige Gabriel M. staat weer voor de rechter. Hij kreeg vorig jaar juli vijftien jaar cel en tbs met dwangverpleging voor het doodslaan van peuter Eugene (3) en kleuter Rishandroh (5). Maar aan de behandeling kan hij op zijn vroegst na tien jaar cel beginnen. Daartegen gaat hij nu dus in beroep, vertelt zijn advocaat Dellali Segbedzi.
Al vanaf jonge leeftijd heeft Gabriel problemen met agressie, Hij komt uit een gezin van vijf met een vader uit Curaçao en een moeder uit Aruba. In Nederland proberen de ouders al hulp voor hem te krijgen en krijgt hij de diagnose hoogbegaafd.
Op zijn zestiende vertrekt het gezin naar Aruba waar Gabriel gaat werken. ,,Het lukt hem echter niet om een baan te houden, wederom door zijn agressie”, vertelt Segbedzi tegen Caribisch Netwerk. ,,Zijn ouders dachten nog dat de verhuizing naar Aruba zou helpen. Maar dat was niet zo.”
Hij krijgt een relatie met Risheila F., de moeder van de twee broertjes Eugene en Rishandroh. Het paar, beiden achttien jaar, gaat in een tweekamerappartement wonen met vier kinderen onder de vijf jaar. Want ook het jonge broertje van Risheila woont bij hen, omdat er thuis met haar moeder ook problemen zijn. ,,De vader van de broertjes heeft inmiddels een nieuw gezin en amper tijd voor hen”, vertelt de advocaat. Risheila wordt al snel zwanger van Gabriel. ,,De politie gaat zeventien keer langs, ziet dat er kinderen zijn en ook toen is niet ingegrepen”, aldus Segbedzi.
Er is veel geweld in het gezin. Maar sinds de moeder meerderjarig is, blijft de Voogdijraad op afstand. ,,Die is geen enkele keer meer langs geweest”, aldus de advocaat. In 2016 steekt Gabriel de zwangere Risheila in haar been. Hij moet een half jaar de cel in. Eenmaal eruit, gaat de stiefvader terug naar het gezin. Hij moet zich melden bij de reclassering maar doet dat niet, maar gevolgen zijn er niet.
Er waren genoeg signalen volgens de advocaat dat de kinderen niet veilig waren in het huis. ,,Mijn cliënt zegt: ik ben verantwoordelijk voor wat ik heb gedaan. Tegelijkertijd waren er zoveel aanwijzingen dat het niet goed ging in het gezin. Dan had eigenlijk de Voogdijraad of een andere instantie moeten optreden en de kinderen in veiligheid moeten brengen.”
Vorig jaar zei de directeur van de Voogdijraad Aisca Berkemeyer dat de politie geen meldingscode had voor huiselijk geweld waarbij kinderen betrokken zijn. Dat daardoor in het geval van het gezin van Gabriel M. de meldingen onvoldoende boven de radar kwamen. Navraag nu bij de politie leert dat zo’n code er nog steeds niet is.
De Voogdijraad wil op dit moment niet reageren op ‘deze ernstige en gevoelige zaak’, ook omdat deze weer onder de rechter is. Wel laat Berkemeyer weten dat de meeste ‘aandachtspunten’ in het sociaal crisisplan worden aangepakt.
Stiefvader Gabriel M. wil in ieder geval hulp afdwingen. ,,Hij zit nu in de Arubaanse gevangenis KIA zonder psychische bijstand, therapie of andere hulp”, zegt zijn advocaat. Tijdens de eerste rechtszaak is hij wel onderzocht en bleek hij juist zwak begaafd in plaats van wat ze in Nederland eerder stelden. Maar een echte diagnose is nog niet gesteld, aldus Segbedzi. ,,En hij komt een keer vrij.”
