Door Jeroen Jansen
Er werd vrijdagavond in 27 met spanning uitgekeken naar het concert van bassiste Marilonah Copra en haar Groove Division. De faam had haar via social media al ingehaald, de grote vraag was of ze het ook live waar kon maken. Een uur later kwam daar een duidelijk antwoord op: de 18-jarige Curaçaose is een natuurtalent met de ‘x-factor’.

Copra is weliswaar van lokale afkomst, maar dat betekent niet dat iedereen vrijdag bij 27 al bekend met haar was. Twee jaar geleden vertrok ze naar Nederland om daar een artiestenopleiding te volgen aan het Deltion College in Zwolle. Dat moet de opmaat worden voor het echte doel van de 18-jarige bassiste: studeren aan het Conservatorium van Amsterdam. Ondanks haar jonge leeftijd is de aanloop naar dat grote doel divers en indrukwekkend. Ze speelt sinds haar zevende basgitaar en contrabas, onder meer in de jeugdorkesten van Mario Sosa en Dennis Aalse. Maar voor het grote jonge publiek wordt ze bekend wanneer ze met haar neef Gilan Minguel de formatie Unlocked start. Tot aan haar vertrek naar Nederland speelt ze met die groep eigen stukken in het popidioom, met aanzienlijk succes.
Tijdens het concert laat ze ook horen wat de overgang naar Nederland met haar gedaan heeft. In Zwolle komt ze in aanraking met andere muziekstijlen dan die ze op Curaçao kende. Ze raakt via de funkrock van de Red Hot Chili Peppers uiteindelijk verzeild in de wereld van soul, jazz en fusion. En, belangrijker nog, ze leert dat haar geliefde basgitaar geen bescheiden plek op de achtergrond hoeft te hebben, maar net zo bepalend kan zijn als echte solo-instrumenten zoals de gitaar of saxofoon. Aangespoord door de muziek van basgiganten als Jaco Pastorius en Marcus Miller begint ze vol overtuiging aan een tweede basleven, waar ze via YouTube en Instagram uitgebreid verslag van doet. En met succes: haar clips worden door tienduizenden mensen wereldwijd gevolgd.
Dat is de voorgeschiedenis van Marilonah Copra, die niet iedereen in huis had toen ze vrijdagavond om elf uur in een glitteroutfit het podium op klom. In de zaal een mix van vast 27-publiek, familie, vrienden en zowat de halve muziekscene van het eiland. De gunfactor was duidelijk hoog, iedereen wenste haar een succesvol optreden toe, al vallen die credits uiteraard snel weg wanneer de uitstraling niet gelijk oploopt met talent. Gelukkig bleek dat bij Copra niet het geval: tijdens het eerste nummer blaast ze meteen alle scepsis weg. In het nummer The Chicken, groot gemaakt door haar idool Jaco Pastorius, laat ze meteen zien waar haar kracht zit. Ze leidt de dertienkoppige formatie vol vertrouwen door de compositie heen, waarbij haar lenige basspel gecomplementeerd wordt door de funky gitaar van Willem Blankenburgh en het uitstekende blazersarrangement van oom Dennis Aalse, die op trompet meespeelt. De eerste monden vallen open in het publiek en de toon is gezet.
Het is dan al duidelijk dat de 18-jarige bassiste dit optreden niet ziet als een leuke ‘jam’ met vrienden en familie. Ze verbaast door een dik uur lang nummers te spelen die we op Curaçao weinig horen. Zo laat ze onder meer met haar neef Gilan twee nummers van hiphopsensatie Anderson .Paak horen, en daagt ze zangeres Cliantha Klooster uit om samen met haar het hondsmoeilijke Molasses van de Australische formatie Hiatus Kaiyote te spelen. Het is geen typische setlist voor een vrijdagavond in 27, het laat zien hoe Marilonah Copra gegroeid is en wat haar momenteel inspireert. Dat blijkt ook als ze zich lyrisch door Afro Blue van Robert Glasper heen bast en iedereen verrast met een fusion-versie van de Nirvana-klassieker Teen Spirit. Allemaal even smaakvol en zelfverzekerd gespeeld door de bassiste, die haar gelegenheidsband behoorlijk aan het werk zet.
Het is niet alleen een showcase voor Marilonah zelf, ze bewijst ook eer aan de mensen die belangrijk voor haar zijn en het instrument dat ze bespeelt. Met Dennis en Anne Aalse op respectievelijk trompet en zang geeft ze hechte familiebanden een gezicht en geluid. Saxofonist Chesron Hawker en Gilan Minguel zijn dan weer muzikale vrienden uit haar middelbareschooltijd. Maar ze maakt ook vrienden met muzikanten uit de hedendaagse scene, zoals in het heerlijke bassduet met RonLe Rouse en met toetsenist Christopher Wallé tijdens Afro Blue. Ze voelt zich net zo comfortabel met gitarist Willem Blankenburgh, waarmee ze splijtende funk speelt op Dean Town van de formatie Vulfpeck, momenteel het onofficiële volkslied van de basgitaar. Want daar gaat het ook om: heel de avond staat de basgitaar letterlijk en figuurlijk op de voorgrond. Ze speelt geen enkele solo en toch heeft haar instrument de hoofdrol. Copra laat de basgitaar zingen, poppen en knallen, terwijl ze half van het publiek afgekeerd haar Groove Division met een dwingende blik in goede banen leidt. Het is in meerdere opzichten een warm, glorieus en sfeervol concert.
Na een uur is het concert plots afgelopen en wordt de rasartieste Copra weer een 18-jarig meisje, wanneer ze schuchter het publiek bedankt. Dat publiek staat ondertussen bij te komen van een barrage aan muziekstijlen en muzikanten die voorbijgekomen zijn. Ze is in haar opzet geslaagd: iedereen heeft uitvoerig kennis kunnen maken met haar talent en waar ze nu staat in haar carrière. Hoe het verder gaat? Dat blijft de grote vraag, maar vaststaat dat ze met haar vaardigheden, uitstraling en persoonlijkheid enorm veel potentieel heeft. Daar zal niemand die erbij was vrijdagavond aan twijfelen.

Marilonah Copra is morgen nog te horen met haar Groove Division bij Miles, waar ze vanaf 21.30 te horen is.