Veroordeling zedenmisdrijf blijft 80 jaar geregistreerd
Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Het Gerecht in eerste aanleg heeft vastgesteld dat Eduard Braam (Statenlid voor MFK) weldegelijk veroordeeld is voor een zedenmisdrijf en hier ook een straf voor opgelegd heeft gekregen in 2002.
En een opgelegde straf voor een zedenmisdrijf blijft, vanwege de ernst ervan, 80 jaar in de registers staan.
Het Hof kopt dan ook boven een persbericht: ,,Veroordeling wegens misdrijf staat benoeming tot minister in de weg.”
Ter vergelijking, misdrijven waarop volgens de wet minder dan 6 jaar gevangenisstraf staat worden 20 jaar na de einduitspraak van het strafblad verwijderd en misdrijven waarop 6 jaar of langer staat, 30 jaar.
In 2002 is bewezen verklaard dat Braam ontucht heeft gepleegd in zijn hoedanigheid als arts met een vrouwelijke patiënt van 16 jaar die toen psychische problemen had. Uitgelegd staat dat hij ‘met haar vanwege deze problemen een aantal intensieve gesprekken heeft gehad’. Hij heeft toentertijd misbruik gemaakt van zijn overwicht en zijn verantwoordelijkheid als arts en zijn grenzen niet in acht genomen. Braam werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van een jaar waarvan een half jaar voorwaardelijk. In hoger beroep werd vervolgens geoordeeld dat hij niet eerder veroordeeld was en dat hij al maatschappelijke schade had geleden. Hierdoor werd hem uiteindelijk geen straf of maatregel opgelegd. De veroordeling bleef echter staan.
Het gerecht beantwoordt de vraag of het niet opleggen van een straf of maatregel ook gezien moet worden als een niet-veroordeling, waardoor Braam volgens de Landsverordening houdende regels betreffende de integriteit van (kandidaat)-ministers (Lvim) wel ministeriabel zou zijn. Het antwoord is ‘nee’: ,,Onder veroordeling wordt verstaan een uitspraak (oordeel) van een rechter waarin een verdachte schuldig wordt bevonden aan het plegen van een strafbaar feit. Het opleggen van een straf of maatregel is niet bepalend voor de vraag of sprake is van een veroordeling. Een van de doelen van het opleggen een straf na een veroordeling is vergelding. Voorts moet een straf voorkomen dat de dader nog een keer in de fout gaat. Welke straf dat doel dient, hangt onder meer af van de persoonlijke omstandigheden van de dader. Uit niets blijkt dat niet van veroordeling in de zin van de Lvim kan worden gesproken, indien geen straf of maatregel is opgelegd. Het betoog van eiser op dit punt vindt geen steun in de wet, noch in de literatuur. Er is dus sprake van een veroordeling.” Dat het Hof, anders dan de eerste rechter, Braam geen straf heeft opgelegd was niet ingegeven door de geringe strafwaardigheid van zijn gedraging. ,,Integendeel, het Hof benadrukt de ernst van die gedraging en ziet enkel af van het opleggen van een straf vanwege de omstandigheid dat eiser volgens het Hof zich al met vergaande nadelige consequenties van zijn misdrijf geconfronteerd heeft gezien”, zo wordt nader uitgelegd.
Braam is overigens in Nederland veroordeeld maar, zo staat in het vonnis van gisteren: ,, Ontucht wordt ook in het Curaçaose Wetboek van Strafrecht aangemerkt als (zeden)misdrijf.”
En, zo wordt vervolgd, met de Lvim wordt beoogd de integriteit van het overheidsbestuur te beschermen in het belang van het vertrouwen in de overheid en het Land. ,,Van politieke ambtsdragers wordt door de wetgever in dat kader verwacht dat zij van onbesproken gedrag zijn”, aldus het vonnis verder.
Het gerecht stelt ook dat hierbij geen sprake is van enige vorm van discriminatie, zoals door Braam aangevoerd, want dit onbesproken gedrag geldt voor iedereen die op Curaçao minister zou willen worden. En, zo stelt de rechter: ,,Daar komt bij dat eiser door zijn strafrechtelijk verleden niet wordt belemmerd om zich in te zetten voor de politiek, de minister-president te steunen en te adviseren en een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Hij is parlementariër en vertegenwoordigt het volk in de Staten.”
Tot slot verwijst Braam nog naar de toelichting op het concept voor een ‘Ontwerp-Landsverordening waarborging integriteit kandidaat-ministers’. Hierin wordt, anders dan de huidige landsverordening, wel een limitering in tijd gegeven met betrekking tot een veroordeling voor een misdrijf, namelijk 10 jaar. Daarover stelt de rechter: ,,Ter zitting is gebleken dat het concept-ontwerp geen enkele formele status heeft en het is de vraag of het concept-ontwerp tot een wetsvoorstel komt.” Daar komt nog bij dat het gerecht zich afvraagt of een beperking in tijd bij een veroordeling in het ontwerp, zonder dat daarbij onderscheid gemaakt wordt in de aard van het misdrijf, recht doet aan de gewenste bescherming van de integriteit van het overheidsbestuur.
Bertie Braam: Terug bij af
Advocaat Bertie Braam die in deze zaak voor zijn broer heeft opgetreden haalt één passage uit het vonnis waaruit hij concludeert dat het hele vraagstuk weer terug bij af is. Want, zo legt de rechter in het vonnis uit, het is uiteindelijk in het kader van de trias politica niet aan de rechter om te oordelen of iemand als minister mag aantreden. Uiteindelijk is dat een politiek besluit. In de woorden van de rechter: ,,De toets of de uitkomst van de onderzoeken zich al dan niet met een voordracht verdraagt en voorts of sprake is van andere beletselen behoort tot het domein van de politieke besluitvorming. De rechter dient zich niet op dat terrein te begeven.” Tegelijkertijd voegt de rechter hier direct aan toe dat in het kader van de Lvim gronden zijn om Eduard Braam niet als minister van Justitie voor te dragen. Kortom, zo stelt de advocaat: ,,De rechter zegt, dat de politiek hem iets in de schoot werpt, dat hij direct weer terug werpt. Het is wat dat betreft gelijkspel. Het vraagstuk blijft zweven.”
Of Braam in hoger beroep gaat weet hij nog niet. Er zal intern beraad gevoerd worden, zowel privé als politiek. ,,Het zal dan ook weer een langdurige procedure zijn. Maar een oordeel van een Hof legt wat betreft jurisprudentie wel weer meer gewicht in de schaal dan dit vonnis”, aldus Bertie Braam.
Het MFK partijbestuur laat weten later met een reactie te komen.
