‘Antilliaanse Chopin’ laat veel composities achter
Van onze redactie
Willemstad - De bekende Curaçaose pianist en componist Wim Statius Muller (geboren op 26 januari 1930) is gistermiddag op 89-jarige leeftijd overleden.
Statius Muller, ook bekend als de ‘Antilliaanse Chopin’ om zijn vele typische eigen composities zoals door Chopin geïnspireerde mazurka’s en walsen, werkte voorheen in Den Haag en Brussel voor onder meer inlichtingendiensten en de Navo.
Op Curaçao stond hij mede aan de wieg van de Veiligheidsdienst Nederlandse Antillen (VNA) en adviseerde ook op latere leeftijd over de Veiligheidsdienst Curaçao (VDC).
Na zijn pensionering medio jaren 90 keerde Statius Muller met wijlen zijn echtgenote Sally terug naar zijn geboorte-eiland, waar hij in Otrobanda was geboren. Toen had hij weer meer tijd voor muziek, zijn passie.
Statius studeerde aan de Juilliard School of Music in New York, maar had in zijn jongere jaren les gekregen van de bekende Curaçaose pianist Jacobo Palm. Hij werd muziekdocent aan de Ohio State University.
Statius Muller, die diverse cd’s opnam en aan wie de documentaire ‘Nostalgia’ werd opgedragen door Alaric Smeets, was een graag geziene pianist die behalve op Curaçao ook vaak in optrad in Amerika en vooral Europa. Zo trad hij op voor VPRO Vrije Geluiden.
De op de eilanden zeer gevierde componist en pianist werd in 2012 onderscheiden met de Zilveren Anjer van het Prins Bernhard Cultuurfonds. Hij ontving de prijs in het Koninklijk Paleis op de Dam in Amsterdam uit handen van koningin Beatrix.
,,Zijn lichtvoetige pianowerken kunnen worden omschreven als salonachtige muziek geïnspireerd door Frédéric Chopin en Louis Moreau Gottschalk”, aldus muziekzaak Bruno Klassiek. ,,Aan het eind van de negentiende eeuw ontstond op de eilanden salonmuziek gebaseerd op een mengeling van ritmes en dansvormen van Spaanse, Afrikaanse en Noord-Europese oorsprong. Deze Antilliaanse ritmes inspireerden Statius Muller om juweeltjes van pianowerkjes te maken (dansen en walsen) die hij gebruikte als toegift of als muzikaal geschenk voor zijn vrienden.”
Statius Muller kreeg dus les van Jacobo Palm en vond daarmee bedding in de door diens grootvader Jan Gerard Palm geïnitieerde stroming van op salonmuziek en Caribische dansmuziek gebaseerde klassieke muziek. Ook de walsen en mazurka’s van Frédéric Chopin werden op Curaçao veel gespeeld en hebben zijn werk sterk beïnvloed. Hij componeerde vooral dansen, in een zetting voor piano. Walsen en mazurka’s, maar ook Caribische dansen zoals de oorspronkelijk uit Congo afkomstige tumba. ,,Duidelijk herkenbaar in vrijwel al zijn werken zijn de tropische, syncopische ritmes. De werken zijn echter niet meer bestemd om op te dansen, maar zijn gestileerd en verfijnd tot concertmuziek.”
Tot enkele jaren terug, schreef Statius Muller in overleg met de hoofdredactie belangrijke opiniebijdragen voor het Antilliaans Dagblad, onder meer over de relatie van de ABC-eilanden met buurland Venezuela die vanaf wijlen president Hugo Chávez steeds complexer was geworden. Hij waarschuwde ervoor dat Venezuela de soevereiniteit van de eilanden zou respecteren zolang ze onderdeel zijn van het Koninkrijk der Nederlanden.
Statius Muller had twee kinderen; dochter Annette en zoon John. Zijn kleinzoon Alexander Kraft van Ermel is als pianist in zijn voetsporen getreden.
