,,Nou, succes hoor!”, gillen onze fietsvriendinnen ons achterna, terwijl de ambulance ‘tayer pa tayer’ haar weg zoekt over de ruwe noordkant. Even later, gillende sirenes en nog even later stopt de ambulance voor twee glazen deuren die automatisch openschuiven. Ik spring uit de ambulance en spurt naar achteren waar de brancard met mijn fietsmaatje erop naar binnen wordt gereden. ,,Hoort u bij de patiënte?”, vraagt de zuster. Ik knik. ,,Loopt u maar met haar mee. Die steun kan ze wel gebruiken”, zegt de zuster vriendelijk.

,,Heeft ze geen ponsplaatje nodig? Moet ik niet naar de opname?”, vraag ik onzeker. ,,Nee hoor, ik kom zo wel even bij u beiden langs om de opname en andere administratieve zaken te regelen." Opgelucht kijkt Michandra me aan. Ze ziet bleek. ,,Ik heb geen gevoel in mijn been", fluistert ze. Dan gaat alles in een stroomversnelling. Foto's maken, bloeddruk, pols, infuus, bloed afnemen, toeters en bellen, dokters en zusters, gipskamer, operatiekamer, ruggenprik...
,,Zo, kijkt u eens, een lekker kopje koffie. Dat kunt u vast wel gebruiken na zo'n enerverende dag." Ik knik dankbaar. Het is al half vier in de namiddag. Om zes uur vanochtend vertrokken we van huis om te gaan fietsen net als iedere zaterdagochtend....
,,Nou, succes hoor!”, gillen onze fietsvriendinnen ons achterna, terwijl de ambulance ‘tayer pa tayer’ haar weg zoekt over de ruwe noordkant. ,,Jullie waren er snel”, zeg ik vanuit de stoel naast de bestuurder. ,,Gaat u dezelfde weg terug?” ,,Nee, ik weet een betere weg zonder kuilen. Dat is fijner voor de patiënte”, antwoordt de bestuurder. Na een half uur zoeken naar de goede weg, besluit de chauffeur gelukkig om toch maar dezelfde weg terug te nemen en al gauw zijn we bij asfalt. Gillende sirenes en even later stopt de ambulance voor de EHBO in Otrobanda. Ik spring uit de ambulance en spurt naar achteren waar de brancard met mijn fietsmaatje erop naar binnen wordt gereden.
,,Hé daar, wacht eens even, u kunt niet naar binnen”, wordt mij toegesnauwd. ,,Hoort u bij die mevrouw?" ,,Ja", zeg ik, flinker dan ik me voel. Ik ben al heel wat keren op de EHBO geweest, maar je voelt je toch altijd weer klein worden.
,,Bent u familie?" ,,Nee", stamel ik, mijzelf verwensend dat ik niet glashard kan liegen zoals mijn jongere zusje, die nu gewoon ja zou zeggen. ,,Dan mag u niet naar binnen", wordt mij toegesnauwd. ,,Wat is de geboortedatum van die mevrouw?" ,,Uuhhhh”, stamel ik een beetje uit het veld geslagen door dit verbaal geweld. Vanuit de wegrijdende brancard brult Michandra haar geboortedatum tot en met haar bloedgroep en verzekeringspolis mijn richting uit. ,,Hoeveel januari? 17?” En dan slaan de klapdeuren achter haar dicht en is ze weg. De mensen in de wachtkamer staren mij gelaten aan.
,,U moet een ponsplaatje laten maken", dreunt de zuster. ,,Maar", stamel ik. ,,Mijn vriendin, ze heeft me nodig. Ze heeft pijn en ze is bang. Mag ik..........”
,,Nee, alleen familie.....", dreunt de zuster weer.
En toen…., toen was er een nieuw ziekenhuis en blies alle problemen uit.

Nawoord
Hospital Nobo Otrobanda, H-NO, het klinkt niet goed. Die NO moet er uit. Met die NO erin komt het nooit meer goed. Laten we het anders aanpakken. Hospital Sentro di Isleños, van alle eilandbewoners. HSI, spreek uit: Hási of Hasí, daar kun je alle kanten mee op: dan wordt het gedaan of het ís gedaan! Dan komt het Hospitaal er ook. Of H-SI, net als bij het referendum. Dan gaan we allemaal SI stemmen. En dit SI-hospitaal wordt gebouwd voor en rond de patiënt en er kunnen alleen maar SI-mensen werken in het nieuwe H-SI, want ik durf te wedden dat er op Curaçao geen H-NO-stemmers wonen. En in H-SI is de patiënt koning en de dokters en zusters en alle medewerkers zijn koningin en de slogan is: ‘en de patiënt leefde nog lang en gelukkig’.

Deze column van Marion Schroen is de derde winnende column uit de inzendingen van deelnemers van de Workshops Columns Schrijven & Bloggen, georganiseerd door Mondi Writing en Coaching Magazine. De jury schreef: ,,Het sprookje biedt een mooie vertelvorm, welke boeit en tevens de boodschap - over een onderwerp dat emotie oproept - duidelijk overbrengt.”