Door Renske Pin
Ik hou van zoet en dat is mijn moeders schuld. Als kind moesten er eerst boterhammen met hartig beleg gegeten worden voordat we aan de hagelslag mochten komen. Eerst bord leeg eten voordat we aan het toetje mochten beginnen: de dikke lechi kondèns over de gelatine gieten om het vervolgens langzaam op te peuzelen. Frustratie als de mierzoete melk nog te koud was en met geen mogelijkheid uit het blikje wilde komen.
Op school hadden we vrij spel. Als om 10.25 uur de kompader het schoolplein opreed stonden we te dringen voor onze bòguibògui, friofrio of Chupa Chups, of keurig in de rij bij de strengere Johnny-cake-mevrouw voor prùim chines. Toen in het examenjaar een van ons eindelijk het rijbewijs had, vertrokken we tijdens tussenuren naar McDonald’s. Daar nam ik standaard een Hot Apple Pie, of, als de honger heel groot was, de ultieme traktatie: een McChicken Value Meal met grote cola en grote french fries.
Eenmaal in Nederland voor studie en later werk, zette dit gedrag zich voort. Als ik nu bij Sonny van de snèk op de UoC-campus een pastechi keshi, een Cola Zero en een Bounty afreken, trekt geen van mijn studenten of collega’s ook maar een wenkbrauw op. Maar in de Nederlandse kantines was het commentaar bij een vergelijkbare bestelling niet van de lucht. Of ik enig idee had van wat ik naar binnen werkte?
Toeval of niet, vorig jaar schreef ik mee aan het rapport met daarin de belangrijkste resultaten van de nationale gezondheidsenquête. Twee op de drie volwassenen op Curaçao is te zwaar, een op de drie volwassenen op Curaçao lijdt aan obesitas. Na de Verenigde Staten scoren wij het hoogst. Na twintig jaar zonder actuele gegevens over hoe gezond wij eigenlijk zijn, haalden de toch vrij confronterende cijfers de internationale media.
Op Curaçao bleef het echter rustig. Geen wenkbrauw. Klopt ook wel, want toen we mensen vroegen hoe ze hun eigen gezondheid waardeerden, gaf driekwart aan deze goed of heel goed te vinden. Na het rapport blijven we ons onverminderd aansluiten in de files voor McDonald’s, Burger King en Kentucky. Op het Waaigat parkeren is nog steeds ver lopen naar de stad, wij parkeren voor de deur: in twee stappen van airco naar airco.
Wat wel big time op onze agenda staat is fluoride in ons drinkwater. Niks tegen het fluoride-debat, ik juich het kritisch bediscussiëren van de verschillende standpunten alleen maar toe. Maar ik probeer ook te begrijpen wat de logica hierachter is. Waarom hebben we het wel over fluoride en waarom hebben we het niet over obesitas? Zijn de gevaren voor de volksgezondheid van obesitas niet minstens zo groot als de potentiële gevaren van fluoride in het drinkwater? Toch opvallend.
Moeten we het zoeken in ons bon-bala-schoonheidsideaal? Het extra schepje melkpoeder in de fles, zodat ons kind er zo lekker gezond uitziet? Moeten we het zoeken in onze keuken, met een plakje komkommer en tomaat als invulling van de groenten uit de schijf van vijf? Of is het onze liefde voor McDonald’s, een van de schaarse plekken waar onze kinderen kunnen rondrennen, voor of na een ‘Happy’ Meal à Nafl. 5,99? Is het onze passie voor zoet? Obesitas als jeugdsentiment.
Ik kijk in de spiegel. Hard werken weer na de kerst, druk druk druk. Genoeg excuses voor bezoekjes aan Sonny en dus zie ik het effect van de pastechi’s en Bounty’s terug in mijn spiegelbeeld. Mijn goede voornemens verdwenen sneller dan de bon-aña-wensen bij een weerzien. Carnaval in het vooruitzicht. Wanneer ga ik mijn leven beteren? Misschien wel nooit. En ik ben niet de enige, zo weet ik nu zeker.
Op Facebook zag ik een comment bij een oude schoolfoto. ‘Toch opvallend dat geen enkel kind te zwaar is.’
Misschien moet dat het hem doen. Onze kinderen. Willen we hun dit aandoen? Misschien zijn we het aan hen verschuldigd: een debat over obesitas.

Deze column van Renske Pin kwam als beste uit de bus tijdens de Workshops Columns Schrijven & Bloggen van Mondi Writing, een schrijfplatform onder leiding van publiciste Miriam Sluis. De workshops Columns Schrijven & Bloggen worden onder meer gegeven door (voormalig) AD-columnisten Roy Evers en Jeroen Jansen. Voor meer informatie: mondiwriting.com