Door Roy Evers
De dodo lag op uitsterven en liet Shon Arei, de koning, bij zich roepen. ,,Majesteit”, sprak hij met een zwakke stem, ,,ik lig hier op uitsterven en na mij is er niemand meer. Ik laat al mijn hebben en houden na. Mijn hebben is een zak gevuld met zilver en mijn houden is een zak met goud.” De koning glunderde stiekem.

,,De zak met zilver laat ik na aan de vogel die aantoont dat hij verwant is met de dodo en de zak met goud aan het dier dat het raadsel dat ik dadelijk aan u geef, kan oplossen.” Hij kan mij nog meer vertellen, dacht Shon Arei, wanneer hij uitgestorven is, hou ik de zakken mooi zelf.
,,De zakken zijn verzegeld”, vervolgde de dodo, ,,en als niemand binnen zeven keer zeven dagen het bewijs of het antwoord levert, verandert het zilver in zand en het goud in grind.” De koning keek teleurgesteld, maar als koning moest hij de wens van zijn onderdaan vervullen. De dodo bleef stil. ,,Ik luister”, zei de koning ongeduldig.
,,Wanneer iemand zich aanmeldt en het bij het rechte eind heeft, dan springt de zak open, anders verandert hij of zij in een drol.” Het wordt steeds mooier, dacht Shon Arei die er geen zin meer in had, maar hij had een plicht. ,,En het raadsel?” vroeg hij.
,,Komt u dichterbij”, zei de dodo zacht. De koning boog zich over de vogel heen en deze fluisterde iets in zijn oor.
,,Hoor ik het goed?” vroeg de koning verbaasd. ,,Shon Dodo ontmoette Kompa Rere die op bezoek ging bij Shi Mimi?” De dodo knikte. Kon het niet gekker, dacht de koning. Hij stond op. ,,Verdwijn in vrede”, zei hij plechtig tegen de vogel, die een seconde later stierf.
De eerste die zich aanmeldde, was de gierige aasgier, die er als de kippen bij was wanneer iemand stierf. ,,Is mijn neef dood?” vroeg hij aan de soldaten die het koninklijk paleis bewaakten. De soldaten lieten hem door.
,,Majesteit”, sprak hij triest, ,,zie mijn witte kraag, ik ben in diepe rouw. Waarom hebt u mij er niet bij geroepen toen mijn zeer gewaardeerde neef op sterven lag. Ik had aan zijn zijde gestaan en hem ervan verzekerd dat ik zijn bloedlijn voortzet. Wij zijn evolutionair en darwinistisch gesproken uit elkaar gegroeid en zien er van de buitenkant verschillend uit, maar dat doet niets af van het feit dat vanbinnen onze harten in hetzelfde ritme kloppen.”
Wat een drol, dacht de koning. ,,Ben jij of ben jij niet verwant aan de uitgestorven dodo?” vroeg hij aan de aasgier. ,,Majesteit, ik ben zijn volle neef”, antwoordde de gier. En plof!! Hij veranderde in een grote drol.
,,Shon Dodo ontmoette Kompa Rere die op bezoek ging bij Shi Mimi”, mompelde Nanzi gefrustreerd. ,,Een gek die dit verzint, moet wel uitsterven.”
,,Nanzi, zet dat uit je hoofd”, schreeuwde Shi Maria vanuit de keuken, ,,je bent al een drol. Je hoeft niet nog eens in een drol te veranderen in het koninklijk paleis. Ga liever eten zoeken, wij hebben niets in huis.”
Nanzi sprong plotseling op. ,,Ik ben zo terug”, riep hij tegen zijn vrouw. Hij liep regelrecht naar het nest van Professor Palabrua.
,,Prof, wat kun je mij vertellen over de dodo?”
,,Niets”, antwoordde de uil en ging door met lezen uit een boek.
,,Serieus, Prof. Ik slaap al weken niet en dit is de laatste week. Ik moet het raadsel oplossen.”
De professor stond op en liep naar de boekenkast. Na een poosje zoeken vond hij een boek en gaf het aan Nanzi. ,,De dodo heeft nooit bestaan”, las Nanzi. ,,Hier heb ik niets aan.”
,,Dan kan ik je niet helpen. Het enige dat ik weet, is dat de dodo van muziek hield, maar daar heb je weinig aan.”
,,Muziek, muziek”, mompelde Nanzi en liep heen en weer. ,,Muziek!! Alle spannende spinnenverhalen van hier tot Ghana. Bedankt Prof.” En weg was hij.
,,Maria, Maria”, riep hij buiten adem, ,,wij zijn rijk. Kom meehelpen dragen.”
,,Majesteit”, sprak Nanzi nederig, ,,ik heb de oplossing van het raadsel, luister maar.” En hij begon te zingen: ,,Do-do, re-re, mi-mi.” De zak met goud sprong open.