Door Gijs van den Heuvel
In Duitsland werd vorige week de Russische clown Popov begraven. De tragikomische clown trad op tot aan zijn dood. Hij overleed in een hotelstoel op 86-jarige leeftijd. Hij trad overal ter wereld op. Misschien was zijn laatste verzuchting wel: ,,Wat een week!” In het Russisch dan. Want wat gebeurde er niet allemaal afgelopen tijd? Verkiezingen, formaties en weglopende parlementsleden.
Laten we dicht bij huis beginnen. De formatie op Curaçao lijkt dan toch te gaan lukken, al moet je voorzichtig blijven. Van de ene combinatie van partijen naar de andere en als dat op een haar na gelukt is toch weer terug. Als we de berichtgeving mogen geloven is een van de spelers in deze klucht door een belangrijke opponent een clown genoemd. Toepasselijk misschien, maar daarmee doen we een heleboel andere clowns tekort. Want het lijkt erop dat bijna de hele Curaçaose politiek bestaat uit clowns. De grootste clown zit nu als onafhankelijke in de Staten. Laat ik zijn naam maar gewoon noemen: Eduard Braam. Wat bezielt je om als je je zin niet krijgt een formatieproces op te blazen en dan met droge ogen te beweren dat dit in het belang van het volk is? Als een klein kind stampvoetend met de deuren slaan en weglopen omdat je geen minister mag worden. En vervolgens nota bene zeggen dat je nog steeds achter de uitgangspunten van de partij staat. Wees dan een volwassen kerel en laat je zetel achter voor die partij, zodat die verder kan. Waarom blijf je dan in de Staten? Niet voor het geld, mag ik aannemen. Voor je kiezers? Alle 200? Kennelijk geeft het status, al vraag ik me af wat voor status deze handelwijze geeft.
Bij de buren is het niet veel beter gesteld. De AVP-regering van Mike Eman op Aruba is druk bezig zich van binnenuit op te blazen. We hadden het handgemeen tussen fractieleden waardoor uiteindelijk Statenvoorzitter Marisol Lopez-Tromp is opgestapt bij de partij en nu volgt minister Otmar Oduber. Een stabiele regering is het al lang niet meer en voor de verkiezingen van volgend jaar belooft het niet veel goeds. Ook hier een circusvoorstelling.
Bij de andere buren op Bonaire wordt de coalitie opgeblazen door een Eilandsraadslid dat na een half jaar tot de conclusie komt dat de beloftes niet waargemaakt zijn. Intussen is er onvrede in de ene partij, de andere is al gereduceerd tot één zetel en probeert de derde partij de lopende besprekingen pootje te lichten door openlijk te flirten met de eerste partij. Volgt u het nog? Waarschijnlijk niet en de Bonairianen ook niet. Alweer een circus.
Op Sint Maarten is het circus al wat langer bezig, maar ook daar is nog geen regering. De screening duurt en duurt. Niet zo gek als je bedenkt dat een van de partners onlangs nog verdachte was in een verkiezingsfraudezaak. Sowieso al vreemd dat twee partijen die water en vuur waren nu een coalitie aangaan.
Op Sint Eustatius is het al jaren een wanorde in de politiek en dan heb je Saba. Dat is het enige stukje Koninkrijk waar het rustig is. Want in Den Haag is het ook al hommeles met een regering die deze week de meerderheid kwijtraakte in de Tweede Kamer. Om over de toneelstukjes van Geert Wilders maar niet te spreken.
Ja en dan die ene waar ik het nog niet over gehad heb. De grote buur Verenigde Staten. Waar de bevolking de grootste politieke clown van de afgelopen decennia in het Witte Huis heeft gekozen. Zijn verzoenende toon na zijn overwinning stelt mij allerminst gerust.
Ik ken de politieke overtuiging van clown Popov niet, misschien was hij net zoals de meeste Russen een Trumpfan. Misschien ook niet met zijn kennis van de wereld. Misschien doorzag hij wat voor tragiek er achter de politieke clowns schuilgaat.
We kunnen erom lachen, om al die clowns die overal ter wereld lijken op te staan. Maar pas op dat ons het lachen niet vergaat, dat we ons steeds meer van de democratie afkeren. De roep om een sterke man (of vrouw) klinkt al steeds vaker als alternatief, kijk naar Poetin, Maduro, Erdogan en vele anderen. Gelukkig is er in de meeste gevallen nog een oppositie, maar voor we het weten leggen we ons erbij neer dat ‘de democratie heeft gefaald’, dat er geen politici zijn die het landsbelang echt voor ogen hebben, dat ze alleen aan zichzelf denken. Ik hou mijn hart vast, ook voor Curaçao en de rest van het Koninkrijk. Straks kunnen we alleen nog op Saba terecht.

Deze bijdrage is een enigszins bewerkte versie van een column voor het programma ‘Wat een Week!’ op Paradise FM van zaterdag 12 november.