Door Lloyd Narain
CPA heeft de tweede megapier in het Rifgebied geplaatst zonder vooraf een onderzoek te doen naar de omstandigheden in het water en op het land. Op het land, en dat is bekend, staan de mangroven die de regering wil behouden. Bovendien was de algemene consensus op de ‘Workshop Rifgebied’ van 23 november 2010, door CTB georganiseerd, dat de mangroven in het gebied lopend vanaf het zwembad Bennie Leito tot aan het Marriott Hotel en WTC intact moesten blijven. De overvloed aan ideeën die tijdens deze workshop ter sprake kwam is nooit in een concreet plan uitgewerkt.
Tot grote verrassing trof men op de plek waar de tweede megapier geplaatst zou worden een aantal goed vertegenwoordigde zeldzame koraalsoorten aan die wereldwijd dreigen te verdwijnen. Deze verrassing was uitgebleven als men hier onderzoek had gedaan nog voor deze plek voor de nieuwe pier werd uitgekozen.
Maar met de volle medewerking van de overheid mochten deze koralen voor de bouw van de pier vernield worden mits CPA ter compensatie voor een beperkt aantal jaren elders een onderwaterpark wilde bekostigen. Na 2,5 jaar merken we daar nog niets van. De onprofessionele houding van CPA kwam alweer tot uiting toen zij geen toezicht uitoefende op BAM, de ontwikkelaar van de tweede megapier. Die bracht met het ankeren aanzienlijke schade in het verder gelegen koraal aan. Van een schadevergoeding hiervoor is ook niets meer vernomen.
Nu maakt CPA zich op om het mangrovegebied een kopje kleiner te maken. Ze neemt geen genoegen met de alternatieve weg die de tweede megapier met de Pater Euwensweg reeds verbindt en wil dwars door het moerassige mangrovegebied een dure hoofdweg bouwen. De ijver waarmee deze overheids-nv deze hoge kosten toch wil maken doet vermoeden dat het mangrovegebied stapsgewijs moet verdwijnen voor parkeerplaatsen en nog wat meer bouwprojecten. Een overheid, die eerst verklaarde tegen verwijdering van elke mangrove te zijn en zelfs de wetgeving hiervoor in orde te zullen brengen, breekt nu deze belofte op grootse wijze.
Amigu di Tera heeft zich al zo’n acht jaar ingezet om dit mangrovegebied tot een stadspark te transformeren. Dit plan werd door VVRP overgenomen en in december 2016 zou men een begin maken met de nodige werkzaamheden. De bedoeling is dat er zo veel mogelijk natuur behouden blijft en men er op boardwalks kan wandelen en in de opengelegde kanalen kan roeien. Daarvóór moet eerst de riolering die daar uitkomt afgesloten en naar Klein Hofje geleid worden. Ook moet nadat de zwaar vervuilde modder verwijderd is, een goede circulatie van het water in het park mogelijk worden gemaakt door een efficiënte verbinding met de zee. Zo kan voorkomen worden dat muggen de gelegenheid krijgen om er te broeden en zal het stankprobleem zijn opgelost. Een deskundige met internationale ervaring op het terrein van mangroven heeft in 2012 al deze zaken in een rapport behandeld en voorstellen voor de inrichting van het park gedaan.
Van de basis tot de top moeten de toekomstige parkbeheerders eerst kennis opdoen van mangroven, koraalriffen en van de overige natuur zodat zij dit aan scholieren en burgers kunnen doorgeven. Twee jaar geleden is door de overheid toegezegd dat voor het park zo veel mogelijk personeel uit Otrobanda betrokken zou worden. Van de voorbereidingen daartoe merken we nu ook niets. Over een veilige verbinding met de woonwijk in het Rifgebied waardoor de bewoners en kleine zakenlieden van de instroom van toeristen economisch kunnen profiteren wordt met geen woord gerept.
Het park moet alle ruimte hebben om in de looppaden, kanalen en voldoende groen te voorzien zodat de bezoekers in alle rust ten volle van het bijzondere waterpark kunnen genieten. Kennelijk willen de overheid en CPA dit park steeds verkleinen waardoor een volwaardig park aan de bevolking onthouden wordt. De wijze waarop de overheid en CPA met de koraalriffen zijn omgegaan geeft geen goed gevoel en het verlies aan kwaliteit bij insnoering van dit gebied is zo goed als zeker. Vooral ook omdat Corendon aan de overzijde van het park bouwprojecten wil opzetten die het park mogelijk nog kleiner zullen maken. Het gaat ons niet om een groene strook enkel voor de verfraaiing van het gebied maar vooral ook om een echt park voor onze mensen en de toeristen.
Men gunt de bevolking werkelijk niets aan rustige ontspanning. In Marie Pampoen levert men half werk af, Koredor wordt schromelijk verwaarloosd en het voornemen een boulevard langs het Rifgebied aan te leggen, en de ideeën om de wateren van het mangrovepark, het Zakitogebied tot aan Marriott Hotel en WTC tot een geheel te verbinden liggen kennelijk in de prullenbak.
De overheid en CPA hebben de mond vol over duurzame ontwikkeling maar in de praktijk doen ze alles om de belangen van de burgers te korten en de natuur op het land en in het water verder schade toe te brengen.
De vraag is waarom CPA en de overheid burgerorganisaties bij ‘overleg’ betrekken als men hun uiteindelijk toch terzijde schuift en hun inbreng voor een duurzame ontwikkeling, die immers een balans moet aanbrengen tussen sociale, ecologische en economische ontwikkeling, de nek omdraait.
Lloyd Narain schrijft dit stuk namens de milieugroepen Amigu di Tera & Defensa Ambiental, die zich hardmaken voor behoud van de natuur.