Niet tornen aan democratie en/of democratische basisregels

Het zijn de Curaçaose politici zélf geweest die het zover hebben laten komen en dus verantwoordelijk zijn voor het feit dat de gouverneur, Lucille George-Wout, heeft moeten optreden ‘als orgaan van het Koninkrijk’. Het gaat hier over de invulling van de vacante zetel in de Staten, uiteindelijk - na het door de gouverneur verzochte optreden en ingrijpen door het Koninkrijk - ingevuld door Emmilou Capriles. Feitelijk een eenvoudige, snel en efficiënt af te ronden procedure, maar waarover onnodig een hoop ‘bululu’ (gedoe) is ontstaan. Het resultaat is nu, na een grote omweg en een hoop gepraat, hetzelfde: het parlement van Curaçao, met daarin de gekozen volksvertegenwoordigers, is weer voltallig. Zoals het hoort en niet anders. Het feit alleen al dat een deel van de Statenleden - de oppositie wel te verstaan - dit willens en wetens heeft geblokkeerd, geeft te denken. En zelfs meer dan dit, want zulk gedrag druist in tegen alles wat maar iets te maken heeft met democratie. En daarom is dit fundamenteel.
Aan de democratie en aan de democratische basisregels valt niet te tornen. Dat principe staat boven partijen, boven fracties, kleuren, vlaggen en ook boven coalitie en oppositie. Degene(n) die zich hier niet aan wenst/wensen te houden, kwalificeren zichzelf als een bedreiging van, en gevaar voor onze democratie. Er is niemand - ook reeds aangestelde parlementariërs niet - die het recht heeft te beslissen om de toegang van een rechtmatig daartoe gekozen persoon tegen te houden. En tóch deden de tien oppositieleden dat. Dat het geen vergissing is, bewijst het feit dat dit voor de tweede maal in iets meer dan een half jaar gebeurde. En dat het willekeurig gebeurt, wordt aangetoond doordat enkele maanden terug de toetreding tot de Staten door een lid van een andere fractie niet werd gefrustreerd. Met de verkiezingen op 19 maart voor de deur is het goed voor elke burger om te beseffen welke (bestaande) partijen wél en welke partijen níét de democratie beschermen of er een loopje mee nemen.
Toen duidelijk werd dat de tien oppositieleden dwars zouden blijven liggen en de eigen democratische rechtsregels te grabbel zouden gooien, kwam premier Rhuggenaath (PAR) - ten einde raad - met het vergaande voorstel om de Rijksministerraad te verzoeken in te grijpen, omdat Curaçao niet in staat (lees: bereid) was tot redres en dus tot herstel van een verstoorde situatie. De uitkomst was hetzelfde geweest, namelijk een Algemene Maatregel van Rijksbestuur (AMvRB). Op zichzelf al buitengewoon ernstig en, zoals Gevolmachtigde minister Begina het gevoel van menigeen verwoordde, om je kapot te schamen. Maar toch is er een verschil. Doordat de minister-president ook binnen de Raad van Ministers van de PAR/MAN-coalitie (kennelijk) geen steun kreeg, trad de gouverneur op als ‘Koninkrijksorgaan’ (en dus niet als orgaan van het Land). Kortom: politiek Curaçao rept wel van autonomie, maar puntje bij paaltje zijn er veel eigen politici die het vuile werk overlaten aan het Koninkrijk.
Democratie is niet vanzelfsprekend. Nergens. Ook op Curaçao moet deze constant bewaakt worden. Het zijn opmerkelijk vaak dezelfde partijen die de democratische uitgangspunten schenden en uithollen: al in het prille begin van het nieuwe Land Curaçao in 2010, toen later bleek dat meerdere ministers de screening (eigenlijk) niet hadden doorstaan, maar dit voor het electoraat verborgen hielden; gevolgd door de bezetting van Fòrti, met het gelijktijdig door dezelfde personen verkondigen als zou er sprake zijn van een ‘staatsgreep’; het lam leggen van de Veiligheidsdienst; het fysiek ‘veroveren’ van het parlement, om er een schijnvertoning te houden; het bewust tegenhouden van een rechtmatig uitgeroepen (vervroegde) verkiezing; het tot tweemaal toe weigeren gekozen volksvertegenwoordigers tot de Staten toe te laten, en daarmee het frustreren van het parlement en de wetgevende functie. Zelfs bij de afschuwelijke politieke moord op PS-leider Helmin Wiels, waar nog veel onduidelijkheden over bestaan maar het Hof gisteren een bevestigend oordeel over uitsprak, wordt bij herhaling in de richting van een bepaalde groep gekeken.
Democratie is niet onfeilbaar, integendeel. Democratie is juist het meest kwetsbaar voor personen die er misbruik van willen maken. Dan is het belangrijk waarborgen in te bouwen om ‘bululu’ of erger te voorkomen. De waarborgfunctie van het Koninkrijk heeft gewerkt. Hopelijk regelen wij het een volgende keer gewoon zelf.