,,Ondanks mijn ruim 35 jaar ervaring in ziekenhuizen, heb ik nog nooit zoveel multidisciplinaire saamhorigheid meegemaakt als de afgelopen dagen in CMC”

Door Ken Berend
Ik was nog maar net met pensioen, toen ik uit het stof getrokken werd om in het Curaçao Medical Center (CMC) te helpen bij het Covid-19-drama. Zo heb ik, net zoals verscheidene collega’s, aaneensluitend vier feestdagen van acht tot vijf gewerkt. Om acht uur werden de pas opgenomen patiënten besproken; en terwijl we dat normaal gesproken met hooguit drie man doen, zaten wij nu met twintig artsen!
Ondanks mijn ruim 35 jaar ervaring in ziekenhuizen, heb ik nog nooit zoveel multidisciplinaire saamhorigheid meegemaakt. De sfeer en de bereidheid om elkaars werk over te nemen, is geweldig als ik bijvoorbeeld radiotherapeuten, gynaecologen en orthopeden eerlijk hoor vragen of er een van de vele hardwerkende interne assistenten over is om hun te leren hoe ze bloedsuikers moeten reguleren. Ook de arts-assistenten van alle andere afdelingen zie ik zeer adequaat aanwezig. Zonder hun tomeloze inzet waren wij zeker handen (en hersenen) tekortgekomen.
Dagelijks zag ik in het lange paasweekend ten minste vijf internisten dezelfde dag werken, terwijl wij normaal gesproken meestal met één internist dienst hebben. En terwijl patiënten in een normale situatie met deze problematiek vrijwel alleen artsen van de longgeneeskunde of interne zien, worden zij nu ook door chirurgen, dermatologen, cardiologen, neurologen, KNO-artsen, plastische chirurgen, kinderartsen en nog veel meer - onder begeleiding - geholpen.
Het is nu vroeg in de ochtend op tweede paasdag en in plaats van thuis aan het paasontbijt te zitten heb ik al meer dan veertig schoonmakers, verpleegkundigen en anderen die zich inzetten voor de patiëntenzorg ‘Bon Pasku’ gewenst. Ook zag ik net groepen artsen, pas aangekomen uit Nederland, ingewerkt worden door intensivisten en longartsen. Wij mogen dankbaar zijn dat Nederland al ruim een jaar supersnel mens en materiaal naar ons stuurt zodra wij om hulp vragen. Ook de huisartsen die al fors overbelast zijn gaan, zoals ik hoor, helpen bij de tent op het CMC-terrein om de triage in goede banen te leiden. Nederlandse medische studenten, die hier zijn voor hun opleiding, hebben net gehoord dat hun studie even ‘on-hold’ is gezet en dat ze thuis mogen blijven. Integendeel, ik zie ze echter elke dag in het ziekenhuis in de covid-zorg werken.
Het oorspronkelijke plan om bij hooguit 10 ernstig zieke covid-patiënten naar het Sehos te verhuizen, is met ruim 110 overschreden; dankzij de flexibiliteit van iedereen is in twee weken tijd de ic-capaciteit van het CMC meer dan verdrievoudigd. Het is fenomenaal hoe wij dit met zijn allen binnen enkele dagen voor elkaar hebben gekregen. Iedereen heeft verschrikkelijk hard gewerkt, aan bed, maar zeker ook achter de schermen.
Op zondag, de eerste paasdag, stuurde ik om 10.00 uur een app naar de medisch directeur met de opmerking dat er meer bloedsuikermeters op de afdelingen moeten komen en vóór 12.00 uur krijg ik een bericht van de diabetoloog (die die dag nota bene vrij was), met de vraag naar welke afdelingen de extra meters moeten gaan! Curaçao is ook gezegend met de GGD, die onder aanvoering van Izzy Gerstenbluth lange tijd zorgde voor een relatief ‘Covid-19-vrij’ eiland. Wellicht was juist daarom onze realiteitszin over de ernst van dit ziektebeeld te klein, waarvoor wij nu een dure rekening krijgen gepresenteerd.
Alhoewel dit drama verschrikkelijk groot is met ruim 110 Covid-19-patiënten in het CMC, is de verbondenheid tussen diverse disciplines, alle ziekenhuiswerkers die zonder morren vele overuren draaien, en Nederland hartverwarmend. En dan heb ik het niet eens over de alom door vele mensen in kranten en daarbuiten geroemde geoliede vaccinatiemachine in het Sehos. Dat ik dat nog mag meemaken! Maar ik ben, net als bovengenoemd CMC-personeel, gelukkig ook gevaccineerd, want zonder deze bescherming had ik dit werk niet kunnen doen.
Helaas hebben tientallen patiënten Covid-19 niet overleefd, en zullen er ondanks alle inspanning, meer overlijden. Wij moeten ons nu met klem beseffen dat met een simpel, veilig en spectaculair effectief vaccin, men niet meer ziek wordt van Covid-19. Nederland stuurt wederom vele vaccins naar ons toe. Als de bevolking zich nu maar snel laat vaccineren, kunnen wij - ondanks alle ellende - hopelijk ruim voor de volgende ‘Pasku’ met trots terugkijken op deze heel bijzondere prestatie op ons kleine eiland.

De auteur, Kenrick Berend, is internist. Op verzoek van het Antilliaans Dagblad schreef hij zijn ervaringen van de afgelopen dagen op.