Bejaardenzorg
De afgelopen tijd zijn wij als familie noodgedwongen alhier op zoek gegaan naar een plaatsing in een bejaardenhuis. Zeven plekken hebben we bezocht. Door wat we op die zoektocht persoonlijk hebben meegemaakt, voel ik het als mijn plicht om mijn zorgen te delen.
Voor mijn moeder Gladys van Dal-McKenzie, is het te laat, maar ik heb de hoop dat dit onderwerp eindelijk de hoogste prioriteit krijgt bij degenen die de mogelijkheid hebben hier daadwerkelijk iets aan te veranderen. Verandering voor de vele bejaarden die ook noodgedwongen geplaatst zijn. Een generatie die na hard werken in de maatschappij een waardige nieuwe woonplek verdienen.
Vooral voor degenen die géén familie hebben, géén bezoek ontvangen, géén stem hebben om voor ze op te komen. Ik heb vragen… heel veel vragen… en ik zoek antwoorden.
* Hoe is het mogelijk dat er geen regels, wetgeving en daardoor geen controle is in de bestaande tehuizen?
* Hoe is het mogelijk dat onze ouderen opeens alle privacy kwijt zijn?
* Hoe is het mogelijk dat het aantal bejaarden per locatie niet vastgesteld is en ze zelfs op sommige plekken met vier of vijf hun kamer moeten delen?
* Hoe is het mogelijk dat er geen vaste prijzen zijn per tehuis en iedereen maar kan innen wat hij wil?
* Hoe is het mogelijk dat gezien het bedrag dat betaald wordt, de familie zelf moet zorgen voor een extraatje als dessert, yoghurt, fruit? Geen kopje koffie tussendoor als ze ernaar vragen. Ook niet als de familie aanbiedt hier extra voor te betalen. Heeft men geen familie...dan ook geen extraatje.
* Hoe is het mogelijk dat het eten wordt opgeruimd, zonder dat het aangeraakt is door de bewoner, zonder na te gaan wat de reden is van het niet willen of kunnen eten?
* Hoe is het mogelijk dat bejaarden die hun hele leven actief waren, nu gedoemd zijn de hele dag op een stoel te blijven zitten zonder activerende activiteiten? In ons geval geen medewerking bij het samen met de familie zoeken naar mogelijkheden om het voor mijn moeder aangenamer te maken.
* Hoe is het mogelijk dat bewoners in bed kunnen blijven liggen als ze niet willen of kunnen opstaan? Dat er niet naar oorzaken wordt gezocht? De vraag rijst of ze het eten dan wel of niet op bed krijgen?
* Hoe is het mogelijk dat mij dan gezegd wordt dat ik deze fase van mijn moeder moet accepteren?
* Hoe is het mogelijk dat in de zorg voor ouderen personeel rondloopt dat niet gediplomeerd is en wel de verzorging biedt?
* Hoe is het mogelijk dat er geen arts wordt ingeroepen of de familie gewaarschuwd wordt als de bewoner, zoals in dit geval mijn moeder, flauwvalt en de familie er toevallig achter komt?
* Hoe is het mogelijk dat in dit geval mijn moeder waarschijnlijk twee dagen met een gebroken heup ligt en er een zetpil (?!) gegeven wordt zonder dat de familie of een arts erbij gehaald wordt? De familie heeft de breuk helaas zelf geconstateerd en voor verdere medische actie gezorgd.
* Hoe is het mogelijk dat achteraf gezegd wordt dat men eigenlijk geen bewoners aanneemt met een bepaalde ziekte, en dit niet vooraf aan de familie wordt medegedeeld?
* Hoe is het mogelijk dat zelfs enkele artsen hebben toegegeven dat geen enkel bejaardenhuis aan de normen voldoet en toch wordt dit onderwerp niet op hoger niveau aangekaart?
* Hoe is het mogelijk dat de familie geen kopie van het logboek kan krijgen om inzicht te krijgen wat zich in de laatste dagen heeft afgespeeld? De familie heeft hier toch alle recht op, zeker als niet alle feiten blijken te kloppen.
* Hoe is het mogelijk dat er na vertrek en overlijden, door betreffend tehuis geen vorm van betrokkenheid wordt getoond door al is het een condoleance?
Vragen, vragen, vragen
Ik realiseer mij dat waarschijnlijk niet alle punten gelden voor de bejaardenhuizen in het algemeen, en ik benadruk dat ik uit persoonlijke ervaring spreek. Ik besef ook dat het verzorgend personeel vaak haar uiterste best doet, maar gebonden is aan regels van hun directie. Ik weet ook dat het ene instituut minder- en het ander meer zorg biedt. Maar ik hoop dat de verantwoordelijken op hoger niveau eindelijk de bejaardenzorg onder de loep nemen, er een speerpunt van maken en daadwerkelijk tot regels/wetgeving komen. Alleen al daardoor kan veel leed bespaard blijven voor de vele kwetsbare ouderen. Dat de liefdevolle zorg op de eerste plaats komt en een tehuis niet een businessmodel behoort te zijn.
Laat dit dan de laatste inzet zijn in naam van mijn moeder Gladys van Dal-McKenzie, die zoveel heeft betekend voor de Curaçaose gemeenschap, dat was altijd haar grote drijfveer. Nogmaals voor haar te laat, maar voor velen hopelijk ... op tijd.
Marijke Hilgers-Hoelen,
Curaçao
