De heer Wiels strijdt tegen corruptie?
In de optiek van de heer Elstak zou het ons volk eerder passen om in dankbaarheid en eerbiedwaardig lof te uiten aan deze redder des vaderlands, in plaats van muggenzifterig te zeuren over het platvloerse gedrag van deze politieke leider, al was het maar alleen al om het feit dat van corruptie reinigende resultaten alleen maar kunnen worden bereikt door het kwaad met grove taal, gedragingen van laag allooi en beledigend machtsvertoon aan te vechten. Zachte meesters maken stinkende wonden, zo heet het immers te zijn. Onzin natuurlijk, dat ontstellende gebrek aan decorum, de ordinaire scheldpartijen en de willekeurige beschimpingen van politieke metgezellen alsmede politieke opponenten, het vernederen van waardige staatsinstituten; al dat alles heeft niets te maken met manhaftigheid, maar duidt alleen maar op het feit dat de heer Wiels het onbehouwen ‘straatjongensniveau’ nimmer is ontgroeit en ook tot nu toe niet in staat is geweest zijn zware minderwaardigheidscomplexen voortkomende uit een geschonden zelfbeeld, in toom te houden.
Schelden en schoppen zijn echt geen kenmerken van integriteit, noch maakt banaal gedrag werkelijk indruk op hen die het moeten ondergaan, zelfs de principeloze vleugel van de MAN-partij die vindt dat men Wiels’ constante stortvloed van aantijgingen en beledigingen maar moet gedogen, spreekt hun slappe houding goed met het argument dat ‘men zich niet moet verlagen tot zijn niveau’, en erkent daarmee dus feitelijk hun minachtend denken over hun alsmaar foeterende coalitiegenoot.
Bovendien wil ik de heer Elstak er op attent maken dat consistentie een belangrijke voorwaarde is voor het ten strijde trekken tegen corruptie. Deze coalitie geeft zich echter over aan soortgelijke buitensporigheden als die men voormalige ontspoorde politici en bestuurders van overheids-nv’s aanwrijft. Achter het schild van geveinsde rechtschapenheid en deugdzaamheid schuilt veelal een heel ander verhaal. Zo is het algemeen bekend dat het opzeggen van het contract van voormalig CPA-directeur Agustin Diaz niets te maken heeft met een zakelijke afweging over het stopzetten van een consultancy-contract, maar wel met een ordinaire wraakactie van Robbie Dos Santos omdat de heer Diaz door de voormalige regering benoemd was als bestuurslid van de Stichting Curaçaose Loterijen die vergunninghouder is van de lotto-loterij, de lotto die de heer Dos Santos zelf zo graag had willen hebben.
Ook werd het de heer Diaz kwalijk genomen dat hij toentertijd namens de voormalige Raad van Commissarissen met CPS onderhandeld had over de verlenging van de concessie aan CPS, iets wat ook grote voordelen voor CPA zou opleveren. Maar de verlenging was uit den boze, het Amparo-hitteam met hun bovenbazen hebben immers geheel andere plannen met de haven. Chonky de Lannoy, die nauwelijks als directeur in functie is geweest, moest ook vrij baan maken om dezelfde reden, hij mocht geen hindernis vormen in de machtsstrijd om de (container)belangen in de haven. De heer Amparo Dos Santos werd als coalitie-slachter van stal gehaald en had daarbij het hoogste woord over de misstanden in CPA die hij als de nieuwe RvC-voorzitter effe zou gaan rechttrekken, dit terwijl zijn betrokkenheid bij de Fabela corruptieaffaire, welke zich in 1997 afspeelde, hem sinds die tijd niet bepaald het imago heeft bezorgd van een rechtschapen puinruimer.
De heer Wiels vindt het blijkbaar doodnormaal (hij rept er althans niet over) dat een persoon met een dergelijke bedenkelijke achtergrond wordt ingezet om een overheidsbedrijf op te schonen. In de tijd dat de heer Wiels nog deel uitmaakte van de politieke partij NPA onder leiding van Nelson Pierre, trok laatstgenoemde luidkeels ten strijde tegen de clans van ondernemers die naar zijn mening alle macht trachten te vergaren met het oog op geldelijk gewin. Ook de heer Wiels balde zijn vuisten tegen deze groep die in zijn ogen als verwerpelijke witteboordcriminelen moesten worden gekenschetst. Thans zien we dat de macht van de casino-clan zelfs zover gaat dat zij uit hun midden een vertegenwoordiger hebben durven voorstellen als voorzitter van de Raad van Commissarissen van de Centrale Bank.
Het voorstel werd weliswaar door de coalitiefracties afgeketst, maar dat neemt niet weg dat de heer Wiels heel goed weet met wat voor soort politieke partners hij het bed deelt. Ook zien we hoe deze coalitie er totaal geen moeite mee heeft om een eigenaar van de al jaren tegen Aqualectra agerende ondernemer Van der Dijs als president-commissaris te benoemen van Aqualectra. Elk argument van tegenstrijdig belang wordt volledig genegeerd. Om geen weerstand te krijgen, zal de huidige directeur Casperson, die nu reeds al met disciplinaire maatregelen wordt bedreigd, ongetwijfeld het veld moeten ruimen. Ook Curoil-directeur Gensley Capella moet weg omdat hij zich steeds verzet heeft tegen de hegemonie-opbouw van het Vanddis-imperium.
Onze minister van Economische Zaken onder wiens verantwoordelijkheid het regionale KTK-beleid om zeep is geholpen, wil ons - geheel tegenstrijdig - doen geloven bezig te zijn met de ontwikkeling van de hubfunctie van Curaçao. Doet hij dit in belang van het eiland of in het belang van zijn Libanese achterban? Binnenkort kunnen we ook de strijd verwachten om de macht over de luchthaven, de heer Maurice Adriaens zal dan de keuze hebben om het spel mee te spelen of om ook uitgerangeerd te worden.
Het enige wat thans dus verschilt met de voormalige situatie is dat andere graaiers de markt trachten over te nemen en de manier waarop het graaiproces wordt aangepakt is schaamtelozer dan ooit. Ik kan mij niet voorstellen dat de heer Wiels van dit alles ook niet op de hoogte is en, ook al zou hij persoonlijk geen deel uitmaken van al deze nauwelijks verholen plunderscenario’s, dan nog is hij, door de andere kant uit te kijken, medeplichtig aan al het corruptieve dat daaruit voortvloeit.
De heer Elstak moet zich daarnaast realiseren dat de heer Wiels met zijn anders altijd wel grote mond ook medeverantwoordelijkheid draagt wanneer hij zwijgt over de onvoorstelbare verhoging van de daggeldvergoeding voor dienstreizen tot 750 euro. Dat, meneer Elstak, is pure corruptie, die schaamteloze zelfverrijking die onze burgers moeten opbrengen enkel voor het buitenissig vertier van politici die, misbruikmakend van hun macht, deze exorbitante verhoging aan zichzelf hebben toegeworven. Deze hebzuchtigheid is, in combinatie met de tomeloze reisdrift van enkele van onze ministers, waaronder onze minister president, des te erger. De heer Wiels gilt over de spilzucht in overheidsbedrijven, maar rept met geen woord over onze speelse minister-president die, als hij überhaupt op Curacao aanwezig is, niets liever doet dan aanstellerig rond toeren in een met motorescorte omringde limousine of puberachtig de bink tracht uit te hangen met een volstrekt belachelijk overkomend kogelvrij vest.
Dit soort fratsen zijn kenmerkend voor een bananenrepubliek. Maar goed, ik dwaal af, ik wil er om wedden dat sinds zijn aantreden onze minister-president geen twee weken aaneengesloten op het eiland aanwezig is geweest, laat staan geregeerd heeft. Maar dat zal de heer Wiels een zorg zijn, onder het mom van public relations (zo ken ik er ook een paar), worden er om de haverklap peperdure dienstreizen ondernomen met hordes vazallen zonder dat er ook maar de geringste verantwoording wordt gevraagd door het parlement waar ook de heer Wiels deel van uitmaakt. De ogen dicht doen voor al die spilzucht, voor al die nodeloze uitspattingen op kosten van de bevolking, is ook corruptie.
Daarom kan gesteld worden dat, in samenhang met de voormelde graaiscenario’s van ondernemers die zwaar betaald hebben om bepaalde politici naar hun pijpen te laten dansen, deze regering met medeweten en gedogen van de coalitiepartijen én de heer Wiels, er alle schijn van heeft qua corruptief gehalte en bestuurlijke losbandigheid, alle voormalige lands- en eilandsbesturen verreweg te overtreffen.
George Lichtveld, Curaçao
