Onafhankelijkheid vergt jaren
Sommigen beweren dat wij eindelijk hebben gekregen waar het volk voor gekozen heeft. Aruba was sinds 1986 al uit de Nederlandse Antillen gestapt en op de gedenkwaardige dag 10 oktober 2010 was de totale afbraak van de Nederlandse Antillen een feit. Op zich hoeven wij daar niet rouwig om te zijn, al had de voorbereiding veel te wensen overgelaten. Maar wat nu? Is dit het eindpunt? Of staan ons nog meer verassingen te wachten in de nabije toekomst?
Al voordat de nieuwe structuur een feit werd, waren er stemmen die vonden dat dit niet genoeg was. Tot aan de dag van vandaag predikt onze profeet Helmin Wiels (PS) dat de onafhankelijkheid van Curaçao op zo kort mogelijke termijn moet worden gerealiseerd. Hij heeft zelfs de andere coalitiepartners weten te overreden om in het regeerprogramma op te nemen dat de regering streeft naar realisatie van volledige onafhankelijkheid. Helaas is het diezelfde Wiels die dezelfde fout maakt als de voorgaande coalitie. Zij wilden allebei een nieuwe status realiseren zonder voldoende voorbereiding.
Naar mijn mening is Wiels daarom te kwalificeren als een goede sloper, maar de opbouw van een zelfstandige staat zal hij nooit realiseren. Ik geef toe dat het niet gemakkelijk is om van te voren tegen je volk te moeten zeggen, dat wij voor de nieuwe status minstens vijftig jaar nodig zullen hebben. En dat terwijl hij maar voor vier jaar is gekozen. Het volk wil ook de veranderingen zien en Wiels maakt ons wijs dat hij die zelfstandigheid op zeer korte termijn zal weten te realiseren. Het zou best kunnen, dat hij de afbraak op korte termijn realiseert, maar de opbouw van een land, waar onze kinderen en kindskinderen welvarend zouden kunnen leven wordt dan bijzonder onzeker.
Ik weiger te geloven dat wij met onze kleinschaligheid in staat zullen zijn om voldoende mankracht te mobiliseren om dat land te kunnen besturen. Als wij naar de kwaliteit van onze regeringen van de laatste 56 jaar kijken dan is het niet moeilijk om te concluderen dat er zeer beslist een paar goede staatslieden tussen zaten en ook enkele goede parlementariërs. Maar of er voldoende goede bestuurders en parlementariërs waren is zeer twijfelachtig. Wanneer wij dezelfde toestand extrapoleren naar de toekomst, waar Curaçao als zelfstandige staat nog veel meer taken zal krijgen dan nu het geval is en bovendien deze taken met minder geld zal moeten realiseren, dan hoef je niet intelligent te zijn om te twijfelen aan het geluk van je kinderen en kleinkinderen die in dat toekomstige land moeten leven.
De enige manier om tot een verantwoorde zelfstandigheid te geraken is nu vast te gaan werken aan een goed beleid om ons bevolkingsaantal te vergroten. Ik heb al vaker gesteld, dat wij hierbij niet opnieuw het wiel moeten gaan uitvinden. Er zijn genoeg landen die groot geworden zijn door een verantwoord immigratiebeleid. Te denken valt aan de Verenigde Staten, Canada, Nieuw-Zeeland en Australië, om er maar enkele te noemen.
Op dat punt moet ik helaas constateren dat onze leider Wiels een korte termijnpoliticus is. Wat hij wil lijkt mij wel mogelijk en ook noodzakelijk, maar niet halsoverkop, zoals hij steeds predikt. Het wordt dan zeker een ramp die niet te overzien is. Dat is dan ook de reden waarom ik denk dat Wiels na deze regeerperiode niet terug zal komen in een positie waarbij hij regeringsverantwoordelijkheid kan eisen. Ons volk is niet gek en zal zeker niet achter een soort Don Quichot blijven aanlopen en mee willen vechten tegen windmolens. Het wordt tijd dat wij terugkeren naar de realiteit, voordat het te laat is. Of hij bij zijn val zijn coalitiepartners meesleept is nog niet te overzien, maar ook dat zal niet als een grote ramp behoeven te worden geregistreerd.
Segundo Demei, Curaçao
