Ook ik
Wat ik wel erg vind, is dat ik erfstukken van mijn vader en mijn zus kwijt ben. Die zijn niet te vervangen. Wat ik ook erg vind, is dat toen de politie, inderdaad na drie kwartier, een keer kwam, de ene agent tegen de muur hing en op mijn invitatie om erbij te komen zitten zei dat hij wel goed stond zo, en dat de andere agent mij verbood een sigaret op te steken. Want zij kon niet tegen sigarettenrook. Ik ben weggelopen, want ik ontplofte bijkans.
Hoe kan het dat een agent die proces-verbaal komt opmaken geen rekening houdt met de stress en emotie die het slachtoffer op dat moment ervaart? Hoe kan het dat de agent haar afkeer van sigarettenrook belangrijker vindt, dan mijn traumatische ervaring van een uur geleden? Waarom is deze agent niet zo alert om een andere ruimte dan de keuken voor te stellen? De porch bijvoorbeeld, waar het open is?
Ik wil niet zo ver gaan om te zeggen dat alle ambtenaren lui zijn, maar hier heb ik toch een vreselijk slechte ervaring te pakken. Geen begrip van de politie die er is ‘to protect and serve’. Eerlijk gezegd is het onverschilligheid wat de klok slaat. Dit vind ik zeer deprimerend. Dit voegt toe aan de toch al traumatische gebeurtenis en aan het algehele idee dat de overheid eerder tegen de burger is dan voor.
Hoewel ik de brief van heer Meijer nogal emotioneel vind, begrijp ik wel wat hij zegt. Het is toch bij de ratten af dat we dit maar moeten nemen? Dat tuig dat ons maar overvalt en bedreigt wordt (bijna) nooit gepakt en de dienders die het proces-verbaal komen opmaken vinden hun eigen gezondheid belangrijker dan het leed van de slachtoffers.
Heel ‘toevallig’ stond onlangs ook een stuk met adviezen van de politie in de krant. Dat we niet met te veel sieraden over straat moeten gaan, niet met veel tassen moeten lopen, niet in donkere straatjes, ‘geitenpaden’, moeten komen en meer van dat soort open deuren. Dit getuigt weer van zo’n volkomen onbegrip, want ik liep niet behangen met goud in het donker op een geitenpad. Ik zat gewoon ’s avonds in mijn huiskamer tv te kijken.
Ik ben het dan ook baggerzat. Kunnen we, wij Curaçaoënaars, ons niet verenigen en onze klacht laten horen? We moeten opstaan en zelf iets doen. Het is bij de ratten af en er moet iets gebeuren. Een ander doet het niet. De ministers en de politie zeker niet.
Ik ben onderhand wel bereid om het recht in eigen hand te nemen, ook al is dat ‘op straffe van’. Je moet toch wel als ‘het systeem’ het niet doet?
Jeanette Borst, Curaçao
