Ingezonden stukken

Zeven jaar geleden begon de Pride Week op de parkeerplaats van Floris Suite Hotel met twintig teleurgestelde mensen omdat er geen vergunning werd verleend om de Pride Walk te mogen houden.
Toen ik deze week de menigte op het Wilhelminaplein zag, dacht ik: Al dat bloed zweet en tranen was de moeite waard. Donderdag was de aftrap van de Pride Week 2019 en toen ik om mij heen keek, zag ik moeders met hun kids in regenboogvlaggenjurkjes, ik zag mensen die uit Israël waren overgevlogen, iemand die twee dagen heeft gereisd om helemaal uit Johannesburg hiernaartoe te komen. Mensen uit Miami, Aruba, een grote groep uit Brazilië, Colombia en Venezuela en veel uit Jamaica en andere Caribische eilanden, waar gay zijn nog steeds taboe is. Prachtig zo’n grote diversiteit.
Maar wat mij het meeste greep was dat op de brug een oud Curaçaos dametje keurig gekleed liep als een model, met stoute oogjes en een super gladde huid waar L’Oreal nog jaloers op zou worden. Ze was jarig en had een kroontje op met 89 erop en heet Marietje Dorjee. Ze vroeg mij om een vlaggetje, wat ik haar ook gelijk gaf, en bedankte mij en zei dat ze blij was dat ze dit nog in haar leven mee kon maken.
Lieve vrolijke mensen, iedereen met een glimlach op het gezicht genietend van de muziek en de leuke sfeer zonder dronken, vervelende of onbeschofte mensen. Wat mij opviel was dat er helemaal geen vlaggen op de brug waren, zowel de Curaçaose als de Pride vlag niet, ondanks de protesten van de Siman di Kultura-organisatie een paar jaar geleden dat alleen de Curaçaose vlag op de brug mocht hangen omdat de Pride niet als ‘onze cultuur’ werd beschouwd.
Schijnbaar zijn ze daarvan afgestapt nadat ze gezien hebben dat er steeds meer grote bedrijven de actie steunen waar zij elk jaar voor sponsoring bij aankloppen. Kids die mij tekeningen stuurden van de regenboogvlag erop, mensen die hun honden meenamen met de regenboogbandana om hun nek, blije verliefde mensen die eindelijk uit de kast durven te komen omdat de acceptatie op deze klip steeds groter wordt en men het toch niet tegen kan houden
Grote bedrijven die de strijd om gelijke rechten steunen die een hoop bagger over zich heen krijgen vanuit de zogenaamde christelijke mensen die elke zondag braaf naar de kerk gaan en een uur later over de buren zitten te roddelen. Ik dacht dat wij een progressief eiland waren, maar werd gauw uit die droom gerukt toen ik hoorde dat het vergunningenkantoor vroeg of er doorschijnende kleding gedragen zou worden tijdens de walk. Toen dacht ik ‘we zijn niets vooruitgegaan in die zeven jaren’ want zeven jaar geleden mochten er ook geen vlaggen en borden meegenomen worden tijdens de Pride Walk.
De zieke, ouderwetse, hypocriete, politiekgerichte manier van denken is er zo ingestampt dat wij onmogelijk vooruit kunnen komen.
Een voorbeeld hiervan is dat het acht maanden heeft geduurd om een vergunning voor de walk te krijgen en pas twee dagen voor het evenement werd verleend. Hoe kan je plannen, bands boeken, entertainers uit het buitenland hier naartoe halen, als je niet zeker weet of je een vergunning krijgt, laat staan een e-mail beantwoorden, want dat kunnen ze hier ook niet.
Wij moeten nog een heleboel leren. Die leuze van ‘Wij Kunnen Het Zelf’ (Nos Mes Por) zullen ze eerst moeten leren spellen, want als wij toerisme willen, moeten wij de toerist bieden wat hij leuk vindt en schijnbaar willen zij Pride Week, getuige de velen die erop af zijn gekomen.
Ik blijf lachen op deze klip, want alles mag hier schijnbaar, zolang er geen doorzichtige kleding gedragen wordt.

Arthur Donker, Curaçao