Pabien Curaçao!
Dit allemaal ter zijde, want wat nu telt is het resultaat. De Nederlandse Antillen wordt opgeheven en Curaçao wordt land. Of dat ook werkelijk dé oplossing is voor de overige eilanden, voor Bonaire bijvoorbeeld, moet nog blijken. Voor Curaçao echter zat er sinds het vertrek van Aruba in 1986 - waarmee het evenwicht uit de Antillen was verdwenen - niets anders op. Toch zal het grootste eiland evenals Sint Maarten, waarover terecht twijfels zijn, de nieuwe status moeten waarmaken. De kansen zijn er: een land zonder schulden, zolang het zich aan de begrotingsregels houdt, en dus mét perspectief; een land dat over een maand niet meer kan wijzen naar andere eilanden als het misgaat; een land dat nu op zichzelf is aangewezen en zich moet en kan bewijzen.
Met een schone lei, zoals de Nederlandse premier Balkenende bij de Start-RTC in 2005 beloofde en waarmaakte; een dynamisch bedrijfsleven; creatieve burgers; een rechtsstaat; gerespecteerd paspoort; gunstige geografische ligging; en niet één, maar vier solide economische peilers. Daarom komt het nu vooral aan op goed en betrouwbaar leiderschap. Politieke leiders die niet anderen uitsluiten, mensen tegen elkaar opzetten, conflicten zoeken binnen het Koninkrijk en in eigen land constant op voet van oorlog zijn met politieke tegenstrevers. Maar voorbeeldfiguren, bruggenbouwers en leiders die oplossingen aandragen in plaats van enkel af te kraken zónder zelf werkbare alternatieven aan te dragen.
Over een maand heeft Curaçao een eigen regering. De politieke PAR-coalitie op Antilliaans niveau verdwijnt. De pas aangetreden regeerders van MFK/PS/MAN op Curaçaos niveau blijven over. Alle ogen zijn op hun gericht; wat zij zullen maken van de moeizaam verworven status, die - ere wie ere toekomt - vooral door premier De Jongh-Elhage is bereikt. Eén bestuurslaag: bij succes alle lof, maar bij falen ook alle blaam. Nederland, Aruba en alle eilanden hebben hun medewerking verleend. De bal ligt nu bij het Land Curaçao zelf. Pabien Kòrsou!
