AD Commentaar

Curaçao heeft gisteren op indrukwekkende wijze afscheid genomen van Helmin Wiels. Een paar uur lang stond alles even in het teken van de laatste eer aan de vermoorde politicus, die vandaag in kleine (familie)kring wordt begraven. Terecht dat het afscheid groots was opgezet, met prominent medeleven van Aruba, Bonaire en Nederland, want iedereen op het eiland dient doordrongen te zijn van de ernst van wat er is gebeurd. Curaçao heeft met de dood van Wiels een vooraanstaande politiek leider verloren, maar door de afschuwelijke manier waarop hij op zondag 5 mei van zijn leven werd beroofd is in één klap ook blootgelegd hoe kwetsbaar de jonge natie is. De gemeenschap is door de schok niet meer dezelfde als daarvoor. De ingehouden spanning, woede maar ook angst gisteren bij de herdenking in de Statenzaal was bijna voelbaar toen parlementsvoorzitter, premier en de fractieleiders het woord voerden. Daarmee vertolkte de volksvertegenwoordiging goed de gevoelens ook buiten het Statengebouw. Daar heerst ongeloof en onzekerheid.
Het is voorbeeldig hoe de familie, in het bijzonder de broers van Wiels en de partijtop van Pueblo Soberano, in staat blijken om de ongetwijfeld heftige emoties onder de aanhang in bedwang te houden. Hun vader, broer, maar vooral hun leider is door een vooralsnog onbekende vijand van hen weggerukt. En hoewel PS nog altijd de grootste coalitiepartij is, waarmee het op papier een stempel kan drukken op het politieke bestuur, zal in de praktijk de invloed van deze partij en daarmee de behartiging van hun belangen toch een stuk geringer zijn.
Na de dagen van rouw gaat het leven en gaat Curaçao verder. De verwerking van het verlies, het herstel van de open wond, zal nog wel een tijdlang duren. Maar Curaçao moet vooruit. Ten eerste zullen van nu af aan de ogen nóg scherper gericht zijn op de verrichtingen van politie en justitie. Nam de bevolking tot nu toe genoegen met weinig tot geen informatie, na het afscheid van Wiels - waarbij zijn dood voor duizenden veel tastbaarder is geworden - is het noodzakelijk dat de autoriteiten veel meer en beter rekenschap afleggen, liefst zeer spoedig concrete resultaten laten zien. Natuurlijk is er altijd een kans dat een zaak niet wordt opgelost, maar zeker in dit geval moet alles in het werk worden gesteld om de burgers ervan te overtuigen dat niets in de doofpot zal worden gestopt. De laatste jaren zijn er teveel delicate en belangrijke kwesties geweest die door het Openbaar Ministerie niet tot een bevredigend einde zijn gebracht of misschien zelfs wel zijn blijven liggen en andere keren wordt van grote zaken nooit meer iets vernomen. Dat is fnuikend voor het vertrouwen in gezag en rechtsstaat. Wel is het hoopgevend dat ogenschijnlijk volop en intensief wordt samengewerkt door politiekorps en Recherche Samenwerkingsteam en tussen lokale eenheden en specialisten uit de andere delen van het Koninkrijk. Dat en nog meer (internationale) samenwerking door middel van bruggen bouwen moet de sleutel zijn tot vergroting van de vuist tegen de (georganiseerde) misdaad en vermindering van de kwetsbaarheid.
Kwetsbaar is ook het openbare bestuur. Al te lang en in teveel coalities is het een minimale meerderheid die het opneemt tegen en wint van een maximale minderheid, waardoor bij politieke besluitvorming bijna altijd de helft verliest en frustreert. Democratie is óók dat de meerderheid voor de belangen van de minderheid opkomt. De Curaçaose samenleving is te lang en te diep gespleten. Qua ogenschijnlijk afwijkende politieke denkbeelden; qua rijk en arm; qua haves and have nots; qua kansrijken en kanslozen; qua wereldoriëntatie en eilandelijk isolement; qua gedrevenheid en passieve houding; qua betrokkenheid en onverschilligheid. Met het verlies van Wiels is de kans op politieke instabiliteit nog groter geworden. PS/PAIS/PNP/Sulvaran steunt, evenals diverse voorgaande coalities, op een hachelijke 11/10-meerderheid. Aan de vooravond van het aantreden van het politieke kabinet, dat het overneemt van het transitiekabinet, zal binnen de grootste regeringspartij Soberano zonder nog een echte nieuwe leider de discipline zwaar op de proef worden gesteld, om partij en ook Statenfractie bij elkaar te houden. Eén parlementariër is voldoende om coalitie en regering te laten klappen. Daar is met zoveel werk aan de winkel niemand bij gebaat. Meer dan ooit zou het daarom beter zijn als de politieke basis wordt verbreed. Bruggen bouwen dus.