Clean (thumbs) Up
De initiatiefnemers en uitvoerders van de Clean Up-actie afgelopen weekeinde verdienen een pluim, evenals de vrijwilligers die in alle vroegte uit de veren waren om een bijdrage te leveren het eiland weer een beetje schoner te maken. Bijna vijf ton vuil is door ongeveer tweeduizend mannen en vrouwen opgeruimd. Om precies te zijn: 498.350 kilogram, het gewicht van ruim twee grote Boeings 747, werd tijdens de eerste Curaçao Clean Up opgehaald. Tal van locaties werden onder handen genomen. Maar ook heel veel plekken nog niet. Degene die (cynisch) opmerkt dat het resultaat niet altijd en overal zichtbaar is, moet beseffen dat de hoeveelheid zwerf- en dumpvuil langs de weg en in de knoek dus vele malen groter is dan in het weekend verzameld. Een hele vloot vrachtvliegtuigen zou misschien uitkomst bieden. Een trieste constatering, omdat het uiteindelijk neerkomt op een mentaliteitsprobleem, namelijk dat het gros van de bevolking er niets of te weinig om geeft in een schone en gezonde omgeving te wonen en leven. Toch is er ook veel reden voor optimisme. Omdat een opvallend groot deel van de vrijwilligers dat zaterdag de handen uit de mouwen stak jongeren betrof. Jeugdige eilandbewoners die bovendien nog zichtbaar plezier beleefden aan het collectieve opruimen. Dat geeft hoop voor de toekomst. Voor een omslag is een attitudeverandering nodig. Dat kan op twee manieren. Op de eerste plaats door hoge en vooral daadwerkelijke straffen (boetes); niet alleen door opname in de wet, maar met consequente naleving ervan, te beginnen met een reeks sprekende voorbeeldzaken die indruk maken. En daarnaast opvoeding en bewustmaking door voorlichting en educatie. ‘Hoe kun je leven in een bevuild nest?’ en ‘Slaap jij zelf tussen plastic cups, flesjes en andere troep? Nee, waarom de hagedissen en vissen dan wel?’ De liefde die regelmatig met verve wordt uitgesproken voor ‘Dushi Kòrsou’ kan alleen maar oprecht zijn als er ook naar wordt geleefd. De vuilnisophaal en -verwerking door Selikor kan regelmatiger, maar is doorgaans voldoende tot goed te noemen. Maar Selikor kan het niet alléén. En die tweeduizend vrijwilligers ook niet, al doen ze het elk jaar of mogelijk zelfs frequenter. Er moet daarom ook structureel iets veranderen: waarom niet weer statiegeld introduceren, om te voorkomen dat de ‘ontelbaar veel bierflesje’ tussen de struiken belanden; en waarom niet meer centrale stortlocaties in de buurt - in plaats van kilometers verderop - en dat zónder de belemmerende heffing? Maar bovenal moeten alle 153.000 inwoners van Curaçao plus de toeristen er aan geloven: goedschiks of kwaadschiks.
