Laissez-faire
In de weken voordat Sint Maarten deze vrijdag 29 augustus naar de stembus gaat, zijn er opmerkelijke zaken naar buiten gekomen over de bestuurlijke kwetsbaarheid van de jonge natie binnen het Koninkrijk. Zo staat nu zwart op wit in het rapport van de commissie Integer Openbaar Bestuur van Sint Maarten dat er binnen de politiek een cultuur van ‘laissez-faire’ heerst. Een sfeer dus van ‘laat maar gaan’, waarbij politici elkaar niet of te weinig onderling aanspreken of aangesproken worden op hun misdragingen. De commissie waarschuwt terecht dat dit op termijn ondermijning betekent van vertrouwen in autoriteiten. In lijn hiermee, maar nog meer schokkend is echter de uiterst gevoelige tik die het gerecht in Philipsburg uitdeelde aan het Openbaar Ministerie, aangezien justitie in de Masbangu-zaak alleen de kleine vissen zou oppakken en vervolgen, maar de spreekwoordelijke ‘big fish’ met rust laat. En nog wel de meest populaire politicus Theo Heyliger van UP, die volgens peilingen op winnen staat. ,,Dat er reden is geweest om de betrokkenheid van de leiding van de UP nader te onderzoeken, was gelegen in de informatie betreffende Theo Heyliger, namelijk dat hij uit eigen middelen 3 miljoen Amerikaanse dollars heeft gestort in de verkiezingskas van de UP.” De vraag is natuurlijk: hoe komt Heyliger, die evenals zijn politieke vriend Gerrit Schotte (MFK) op Curaçao nauwe contacten heeft met casinokoning Francesco Corallo, aan zo veel (campagne)geld? Toch is de UP-leiding volgens het gerecht door Landsrecherche en justitie in de luwte gehouden, terwijl er voldoende concrete aanwijzingen waren dat de partij bij stemmenfraude was betrokken. Het gerecht vindt het onbegrijpelijk en strijdig met de rechtsregels. Het OM van Sint Maarten was er daarna als de kippen bij om - schoorvoetend - toe te geven dat het gerecht gelijk heeft, maar dat meerdere keren is aangegeven dat justitie op het Bovenwindse Eiland kwampt met ernstig capaciteitstekort. Daarom werden/worden grote vissen doorgelaten, blijven juist de kleine vissen in het net achter, en blijft de ongewenste situatie intact. De Kamervragen in Den Haag die terecht onmiddellijk zijn gesteld, zullen daar niet snel verandering in brengen. Voor de kiezers op Sint Maarten is het allemaal verwarrend. Rapporten over onzuiver bestuur en tegelijk een vorm van klassejustitie. Aan wie moeten zij hun vertrouwen geven? ‘Doing the right things right’ staat er boven het integriteitsrapport. Mooi gezegd. Maar dat geldt niet alleen voor hen die in het stemhokje staan en eens om de zoveel jaar hun voorkeur mogen uitspreken, maar dat is allereerst van toepassing op de politieke, maatschappelijke en justitiële leiders van land en Koninkrijk: Laissez-faire is funest is voor het publieke gezag.
