Doodzwijgen
‘Plasterk deelt mening journalist De Telegraaf niet’, kopte de regeringsvoorlichting van het kabinet van de Arubaanse premier Mike Eman afgelopen week. Alsof de Nederlandse minister Ronald Plasterk (PvdA) van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK) geen eigen afdeling communicatie heeft. Zelf had en heeft de regering in Oranjestad niet gereageerd op het artikel ‘De bende rond Mike Eman’ zaterdag in Nederlands grootste krant. Daarin wordt schreeuwerig en op sensationele wijze uitgehaald naar de AVP-ministerploeg, wegens vermeende integriteitsschendingen. Dat gebeurt aan de hand van enkele affaires. Belangrijker echter nog dan deze mogelijke misstanden, begint het artikel met ‘schoten vanuit het parlementsgebouw’ op 27 augustus, de dag dat het tot relletjes kwam op straat tijdens de Statenvergadering. Weliswaar baseert het krantenbericht zich op MEP-fractievoorzitter Evelyn Wever-Croes en - althans volgens regeringspartij AVP - aan deze oppositiepartij gelieerde getuigen, dat neemt niet weg dat zelfs de suggestie dat zoiets zich zou hebben voorgedaan alle reden is om het incident tot op de bodem uit te zoeken. Wat is er die avond en nacht exact gebeurd? En waarom zwijgen premier Eman en zijn partijgenoot Statenvoorzitter Marisol Lopez-Tromp? Wat is de reden dat het Land Aruba geen rectificatie van De Telegraaf eist? Waarom stuurt de geoliede pr-machine van Eman wel een communiqué uit over de mening van Plasterk, maar geen verklaring met een evenwichtige uitleg van wat die dag wel of niet zou zijn voorgevallen? Waren er (waarschuwing)schoten van de politie? Zo ja, vanaf de straatkant of vanuit het Statengebouw? Hoeveel schoten? Met welk doel? Zo niet, wat zijn de schelklinkende knallen kort na elkaar die op videofilmpjes te horen zijn? En van wie zijn deze schoten afkomstig? Ruim twee maanden later zijn er nog geen antwoorden. En laat het Openbaar Ministerie het Antilliaans Dagblad weten pas volgende week met een verklaring te komen. Het schietincident is op zichzelf al bizar en ernstig genoeg, maar voor de uitholling van de democratie is het bijna schokkender dat er ondanks alle speculaties en affaires - al dan niet opgeblazen - nooit de moeite is genomen om opheldering te verschaffen. Geen minister of premier die uitleg geeft, geen onafhankelijke commissie die het mag bekijken. Geen parlementsvoorzitter die feiten opeist en deelt met de bevolking. Alles afdoen als leugens en kletspraat van politieke tegenstanders lijkt slim, maar dat kan alleen worden volgehouden door te weigeren inhoudelijk te reageren. Dat is voor de waarheidsvinding een slechte zaak en daarmee voor het vertrouwen in het bestuur.
