Commentaar: Wie betaalt de Ennia-rekening?
Het Hoofdlijnenakkoord Resolutie Ennia ziet toe op een ‘gedeeltelijke doorstart’ van ECL (Ennia Caribe Leven), namelijk alle rechten ná de noodregeling van medio 2018. In vergelijking met de doorstart van oktober jongstleden, zullen de partijen (dat wil zeggen: de Landen Curaçao en Sint Maarten en de gezamenlijke Centrale Bank CBCS) een bijdrage moeten leveren om de rechten tot aan de noodregeling te dekken, ter voorkoming van een korting op de uitkering van de polishouders. Het laatste betreft het deel van de ‘gecontroleerde afwikkeling’, naast dus de gedeeltelijke ‘doorstart’.
De jaarlijkse bijdragen aan het fonds ten aanzien van de gecontroleerde afwikkeling is gesteld op: Curaçao 30 miljoen gulden per jaar gedurende 30 jaar; Sint Maarten 2,3 miljoen per jaar gedurende 30 jaar; en de CBCS zo’n 15 miljoen+ per jaar gedurende 50 jaar (een halve eeuw!). In werkelijkheid is de jaarlijkse bijdrage van CBCS overigens gebaseerd op een commitment voor een dividenduitkering van bijna 18 miljoen; dat heeft met de verdeelsleutels tussen de landen te maken.
De totale bijdrage van Curaçao gedurende 50 jaar is circa 1,5 miljard gulden, namelijk 30 jaar maal 30 miljoen plus daarnaast nog 0,8 maal 15 miljoen maal 50 jaar, waarbij 0,8 staat voor het aandeel (ongeveer) van Curaçao als CBCS-vermogensgerechtigde.
Dit bedrag is nog exclusief de kredietfaciliteit evenals de daarmee gepaard gaande rentekosten. De zogeheten ‘piekfaciliteit’ is gesteld op 500 miljoen, en zal in werking treden indien er in een jaar een tekort ontstaat tussen de uitkeringen en de jaarlijkse bijdragen van de partijen.
Deze vorm van voorfinanciering wordt verstrekt door de CBCS, terwijl de Landen garant staan; conform de Ennia-verdeelsleutel: Curaçao 93 procent en Sint Maarten 7 procent. Hoeveel er getrokken zal worden alsook de terugbetaling is mede afhankelijk van de inkomsten uit de gedeeltelijke doorstart, evenals van overige zaken als de ontwikkeling en/of verkoop van Mullet Bay en de claim op Ennia-eigenaar Hushang Ansary met de zijnen. Mocht dus alsnog de gehele faciliteit noodzakelijk zijn en de garanties worden opgeroepen, dan kan de rekening voor de Curaçaose gemeenschap oplopen tot boven de 2 miljard. Astronomische bedragen voor een klein (ei)land.
Opvallend aan deze oplossing is dat ten tijde van het aanvankelijke doorstartscenario - dat volgens ingewijden ‘bewezen de goedkopere oplossing was’, hetgeen ook de Nederlandse staatssecretaris Alexandra van Huffelen had bevestigd - de CBCS-top niet bereid was een bijdrage te leveren. In de huidige oplossing is de bijdrage van de CBCS door middel van aan de landen toekomende dividenden 750 miljoen of zelfs bijna 900 miljoen.
Het College financieel toezicht (Cft) stelt dat ‘Curaçao erin is geslaagd’ om samen met Sint Maarten en de CBCS een oplossing voor de problematiek bij Ennia te vinden, maar waarschuwt er direct voor dat de oplossing ‘een aanzienlijk beslag op de Landsbegroting zal leggen’. En niet alleen vanaf 2027, maar daarna nog decennialang. Naast het Cft, zijn er ook nog het IMF en Nederland die de oplossing zullen beoordelen. Laatstgenoemde wegens een eventueel lagere rente voor de 911 miljoen aan Curaçaose covid-liquiditeitsleningen. Ook de lokale financiële sector is ‘belanghebbende’ vanwege extra doorbelasting van kosten door de CBCS.
En tot slot is er de gemeenschap: 25.000 van hen, de polishouders, zullen blij zijn dat 100 procent van hun pensioenrechten zijn ‘gered’, maar de rest van de bevolking én toekomstige generaties moeten wel de rekening ervoor betalen. Dit kan en mag niet zonder gevolgen blijven voor de veroorzakers van dit enorme debacle; het ‘diepgaande onderzoek’ dat de regering voornemens is te laten uitvoeren, is daarom het minste wat er dient te gebeuren.
