Van een onzer verslaggevers
Willemstad – Alex Rosaria, de voormalige politieke leider van PAIS en voorheen Statenlid voor die partij, waarschuwt in een blog voor de valkuilen van de helpende hand van Guangdong Zhenrong Energy (GZE). In de publicatie werpt hij de vraag op tegen welke prijs het land bereid is om met GZE te werken.

,,Ik ben ervan overtuigd dat China dezelfde bedoelingen heeft als de wereldmachten en dat is om haar macht en invloed in de wereld te vergroten.”
Rosaria stelt dat GZE nu als een geschenk uit de hemel wordt beschouwd voor de economische malaise die nu al een paar decennia duurt. Dat is begrijpelijk omdat het politiek gezien gemakkelijker is om op GZE te wedden dan de structurele tekortkomingen van het land aan te pakken, zoals de rigide regels die er zijn voor de bijvoorbeeld de arbeidsmarkt en immigratie, aldus Rosaria. ,,Men moet niet uit het oog verliezen dat GZE uiteindelijk verantwoording moet afleggen aan de Chinese communistische partij. En het belangrijkste doel van die partij is monopolie van de macht te consolideren.” 
In zijn blog analyseert Rosaria verschillende facetten van China’s buitenlandse politiek. Zo heeft China met succes haar chequeboek gebruikt om landen in Afrika, Centraal-Amerika en het Caribisch gebied te overtuigen om Taiwan niet te erkennen.
In 1970 waren er nog 71 landen die Taiwan erkenden, maar tegenwoordig ligt dat aantal op 19, zo schetst de Rosaria. Het Chinese model voor ontwikkeling houdt in dat er leningen worden verstrekt zonder daarbij de situatie van de mensenrechten in het betreffende land aan de kaak te stellen. Dit in tegenstelling tot de hulp die Westerse landen bieden. ,,Het Chinese model is aantrekkelijk gebleken voor overheden die wanhopig zijn voor geld en korte termijnsuccessen zonder dat men daarbij de dringend gewenste structurele hervormingen toepast.”
Er hangt volgens blogger Rosaria een prijskaartje aan de onbaatzuchtige hulp die China aanbiedt. De beloften van werk voor de lokale werknemers waar lokale politici maar al te graag op wijzen, zijn te mooi om waar te zijn. En alhoewel China volhoudt dat het om een belangeloze hulp gaat, is de werkelijkheid toch anders. De hulp is aan bepaalde voorwaarden verbonden. Het grootste deel van de hulp wordt besteed aan personeel, goederen en diensten uit China. 
Voorbeelden hiervan zijn onder ander de aanleg van de spoorlijn Mobassa-Nairobi in Kenia, die gefinancierd is door China en gebouwd is door Chinese bedrijven en arbeiders. De aanleg van de spoorlijn is, doordat de aanbesteding niet transparant was en door corruptie van twee Chinese senior-managers, twee keer zo duur uitgevallen, zo legt Rosaria uit. Het incident in Kenia is helaas niet het enige.
Jamaica, Gambia, Laos en andere Aziatische landen hebben ook dergelijke incidenten meegemaakt. De middelmatige kwaliteit van de Chinese bouwwerken die die niet aan bouwnormen voldoen, vormen een ander gevaar. In Angola moest het Luanda General Hospital dat door China was gebouwd, worden gesloten vanwege het ondeugdelijk niveau van de bouw. Patiënten werden toen gedwongen in tenten te worden ondergebracht. In Trinidad moest een appartementencomplex worden gesloopt doordat het bouwwerk niet veilig was. ,,Teveel Chinese gebouwen bleken minder stevig te zijn dan een set speelkaarten.”
Een tijd geleden publiceerde ook al de buitenparlementaire partij Kousa Promé een kritisch stuk over het eigen belang van China bij de financiering van megaprojecten in het buitenland.