De Raad van Politie overleed op 14 maart 1951 in de ouderdom van 82 jaar.
Er moest nu een Eilandsraad worden gekozen. Een Gezaghebber bleef het hoofd van het eilandelijk bestuur. Tijdens de Rondetafelconferentie te ’s Gravenhage wist ik met moeite te bewerkstelligen, dat de Gezaghebber door de kroon zou worden benoemd. Men was van plan dit door de Antilliaanse regering te laten doen, doch ik probeerde a-politieke figuren hiervoor te laten benoemen. Men wilde toen de Gezaghebber in overleg met de regering benoemen. Wij stelden voor ná overleg. Er was geen overeenstemming te verkrijgen. Het werd dus een benoeming door de koning.
De usance is geworden dat het advies van de Nederlands-Antilliaanse regering wordt gevraagd. De Nederlandse regering wilde voorkomen dat Gezaghebbers zouden worden benoemd door een politieke meerderheid. Een Gezaghebber moest wat vrij zijn van ‘politieke smetten’. Helaas begint daarin verandering te komen; zeker niet in het belang van de bevolking.
Ook moet de Gezaghebber inwoner zijn van de Nederlandse Antillen. Men heeft getracht dit zo te lezen, dat de Gezaghebber geboren moet zijn op het eiland waarvan hij Gezaghebber zal zijn. Dit is meer moeilijk uit te voeren op de kleine eilanden, speciaal de Bovenwinden. Maar ook voor Bonaire vind ik dit een bezwaar, gezien de kleine gemeenschap. Wij hebben tot heden Gezaghebbers gehad die boven de politieke partijen stonden. Ik vrees dat dit gaat veranderen. Helaas.
De eerste verkiezing
De eerste verkiezing van leden van de Eilandsraad werd gehouden op 4 juni 1951.
In onze partij waren met wrijvingen geweest. De voorzitter was vanaf het begin Julio Abraham geweest en ik belastte mij met de functie van secretaris. Julio was geen kwade kerel, integendeel, hij kwam met kracht op voor de bevolking. Hij was echter wantrouwend, achterdochtig zelfs, en wanneer iets geschreven werd waarvan hij meende dat hem iets kwalijk werd genomen, dan sprong hij uit zijn vel. Het beviel hem ook niet, dat velen zich tot mij wendden en niet tot hem en zo stelde ik voor dat Julio als nummer één op onze lijst zou worden gezet en ik ergens anders. Maar, dat liet mij koud. Er werden twee lijsten ingediend een van PBU (onze partij) en een door de PPB (Partij Progresiste Bonairiano).
Onze lijst werd aangevoerd door Julio Abraham en de andere lijst door Adelberto (Sjon Bubu) Booi. Ik stond nummer 7. De uitslag van deze verkiezing was: wij 1.223 stemmen en de tegenpartij 813 stemmen. Dat was goed voor respectievelijk 4 zetels en 3 zetels in de Eilandsraad.
Voor ons namen zitting in de Raad R.M.A. Heitkönig, J.A. Abraham, J.B. Martijn, L.d. Gerharts. Voor de PPB: A.E. Booi, C.J. Beukenhoom, J.C van Ree.
Tijdens de verkiezingscampagne was het fel toegegeven. Persoonlijke aanvallen waren niet van de lucht. Wij hadden uitstekende sprekers, W.C. Joonchi Jonkhout van Curaçao, G.E.A. (Walter) Booi, Mr. Isaac Debrot.
Julio Abraham
Julio Abraham wist het volk eveneens te boeien. Ik zelf was niet zo goed in het opzwepen van de massa; ik sprak te ernstig, zonder veel kwinkslagen.
Julio Abraham had hier en daar reeds (geheim!) te kennen gegeven zelf een partij te zullen oprichten. Hij had nu een flinke meerderheid aan stemmen op zijn naam verkregen. Vorige keer (in 1949) kreeg hij minder dan ik, terwijl ik nummer 3 op de lijst stond. Hij voelde zich dus gesteund door een flinke groep stemmers. En toen ik de leiders (gekozenen) van de tegenpartij bij mij thuis uitnodigde eens te komen praten met ons bestuur en verkozenen, kwam iedereen behalve Julio. Ik wilde proberen te Bonaire een modelbestuur te maken. Het vechten als katten en honden moest afgelopen zijn. En ik stelde dus aan de aanwezigen voor dat wij van elke partij een gedeputeerde zouden kiezen en dat wij dus zouden afzien van twee gedeputeerden die wij met onze meerderheid konden verkiezen.
Bonaire moest met één krachtige stem laten horen. De aanwezigen gingen met het voorstel akkoord, doch Julio Abraham, de voorzitter, wilde er niets van weten. Hij schreef een brief waarin hij zei, dat zij wij wel erg dom moesten zijn. En hij dreigde als voorzitter te bedanken.
Gedeputeerden
Terwille van de lieve vrede gaven wij toe en in de vergadering van 10 juli 1951 werden mevrouw Heitkönig en de heer Soree tot gedeputeerde gekozen.
Helaas zijn veel notulen 1951 onvindbaar en ik kan het juiste verloop van zaken in de Eilandsraadsvergadering niet geheel vertellen. Het boterde niet erg in het Bestuurscollege. De gedeputeerde hadden geen volle dagtaak en konden niet op elk gewenst uur besprekingen met de Gezaghebber houden. Mevrouw Heitkönig kon iedere morgen van 8.00 uur tot 9.30 en iedere middag van 13.30 tot 15.00 uur. Maar aangezien de Gezaghebber nooit ‘op die uren op zijn kantoor is, terwijl dit toch zijn kantooruren zijn’ (schreef mevrouw Heitkönig) gaf dit wrijvingen. Het bestuur van het eiland dreigde een onderonsje te worden tussen de Gezaghebber en Soree. Mevrouw Heitkönig stelde voor een reglement van orde te maken voor het BC, een taakverdeling te maken, vast te stellen wat de werktijden van de gedeputeerden waren en wanneer ze voor het publiek te spreken zouden zijn.
Zeer goede opmerkingen. Men had haar gezegd dat Bonaire moest worden vergeleken met een kleine gemeente in Nederland en daarvan wilde ze niets weten. Zij schreef: ,,Wij zitten hier met een kleine gemeenschap verspreid over een groot oppervlakte hebbend eiland. Een eiland is uit de aard der zaak zelfstandiger dan een gemeente. Geest, gewoonten en traditie zijn hier heel anders. Wat ergens in Brabant of Limburg goed functioneert, is in deze gemeenschap nog niet altijd het juiste systeem.” Een zeer goede brief.
