Door Gibi Bacilio
Eruit? Nee, nog niet. We zijn nog niet klaar met elkaar. Wij zijn al te lang en te hecht aan elkaar genageld, door elkaar verstrengeld, aan elkaar gebonden en verbonden. Wij moeten nog vaker om de tafel om heel wat lief en leed te delen, appeltjes met elkaar te schillen, door zure appels heen te bijten, om dan, bij ons Laatste Koloniale Avondmaal, ons te laven aan verrukkelijke euro-Caribische spijzen met als dessert een exquise nectar van voornamelijk laraha en shimaruku.
Erin? Dat zeker niet. Erin is een synoniem van eronder. Erin is gelijk aan tweederangsburger. Tweederangsburger is identiek aan: ontkend, miskend, gestigmatiseerd, etnisch geprofileerd, beschaamd, uitgesloten, gewantrouwd, onteigend, ontheemd, bedrogen. Erin is ingesnoerd blijven in de Nederlandse kakofonische dichotomie van superioriteit - inferioriteit, boven - onder, beter - slechter, verstandelijk - emotioneel, slimmer - dommer, meer - minder, wij - jullie, Europees - Caribisch, De Rijke Man - Lazarus of in de woorden van Aart Broek, gunst verlenen - bedelen, erin - eruit…
Erin is clownesk. Het is clownesk om een volk voor te houden dat het autonoom is, terwijl het gebukt gaat onder een verouderd op ongelijkheid gebaseerd Statuut. Gebukt onder Rijkswetten, hoger toezicht, Algemene Maatregelen van Rijksbestuur, een gouverneursfunctie waarvan de materiële positie bij Algemene Maatregel van Rijksbestuur geregeld wordt en men vanuit die functie verantwoording af moet leggen aan de Nederlandse Staat en niet aan ons parlement. Gekromd onder een Cft (College financieel toezicht) en een gevreesde, hebzuchtige, om zich heen grijpend en slaand Coho (Caribisch Orgaan voor Hervorming en Ontwikkeling) in status nascendi, neigend naar een abortus provocatus. Want je moet natuurlijk orde op zaken kunnen stellen. Nederlandse orde wel te verstaan!
Quasi autonomie
Erin is autonomie, quasi autonomie. In casu een afgebrokkelde, gekwetste, geschade, verkrachte zelfbeschikking. Erin is almaar te moeten verduren dat Nederland met zijn lange koude vingers wijst op het Caribisch deel van het Koninkrijk als hét nest van corruptie en wanbestuur, terwijl als een natuurwet de andere vingers zich richten naar het Europese deel van het Koninkrijk. Om nu maar slechts, het foute, vrekkige en beschamende kinderopvangtoeslagschandaal, dat het kabinet-Rutte III de nekslag gegeven heeft, in herinnering te brengen. De pot moet de ketel niet blijven verwijten!
Het is helaas een feit dat bijna alle landen van onze aardbol aan een of andere vorm van omkoopbaarheid, oneerlijkheid en machtsverstrengeling lijden. Het is aan ieder land om zijn eigen rotheid aan te pakken. Het steekt ons dus dat Nederland almaar blijft herhalen dat wij het niet kunnen. Naar omstandigheden doen wij ons best en beseffen wij maar al te goed dat wij het beter kunnen. Geef ons wel wat ons eigenlijk toekomt en geef ons tijd, ruimte, werkbare middelen en vertrouwen om onze zaken naar behoren te regelen zodat wij naar eer en geweten onze landsbelangen kunnen behartigen.
Erin is kiezen voor het behouden en bevorderen van dit politiek, bestuurlijk, sociaal, cultureel, democratisch, economisch en financieel tekort. Erin is onder de vlag blijven varen van het slimme doch onrechtvaardige Nederlandse kolonialisme, neokolonialisme en de huidige rekolonisatie. Kolonialisme in optima forma.
Clownesk
Clownesk is het wanneer je de BES-eilanden meetelt als gemeenten, let wel ‘Bijzondere Gemeenten’, terwijl de burgers van de Openbare Lichamen steeds bot vangen, met lege handen blijven staan als het gaat om gelijke rechten, gelijkheid, medezeggenschap en gelijkwaardigheid. De Caribische burgers hebben minder inkomen, minder AOV-pensioen, minder onderstand, geen of nauwelijks bijzondere onderstand vergeleken met de burgers van de euro-Nederlandse gemeenten. Over de hele linie genomen, kan je concluderen dat de Caribische burgers van de Openbare Lichamen slechtere voorzieningen hebben, vergeleken met hun Europese landgenoten. Ouden van dagen leven in armoede en eenzaamheid. Men leze meer hierover in ‘Oog voor ouderen in Caribisch Nederland’, de Nationale ombudsman, 10 september 2019, rapportnummer 2019/045.
Kinderen leven in onveilige en ongezonde situaties. De groeiende armoede belemmert hun toegang tot basisbehoeften zoals voedsel en kleding. Hun mobiliteitskansen komen lelijk in de verdrukking, waardoor zij later op de arbeidsmarkt in verdringing kunnen geraken. Vide ‘Situatieanalyse van kinderen en jongeren in Caribisch Nederland’, Unicef, 2019.
Hier komt nog bij dat men pienter in het Nederlands en stommer in het Papiamentu wordt. De BES-eilanden, de CAS-landen niet te vergeten, verliezen op deze manier, door de huidige opmars van het ‘erin- of eruit-beleid’, naast hun kansen ook hun natuurlijke talenten, vaardigheden, volkswijsheden, hun cultuur en folklore, hun polychrome identiteit en waardigheid, ja zelfs hun oorspronkelijke natuurlijke pracht en praal.
Verzetsrijders hiertegen worden geïntimideerd, voor schut gezet, vervolgd, opgesloten en uitgerangeerd. Hoor de langgerekte strijdkreten van onder meer James Finies van Fundashon Nos ke Boneiru Bèk.
In ‘erin’ hoor ik, als uit één koor weergalmen, de Zangen van Maldoror van de Comte de Lautréamont: ,,Ik hoor in de verte de langgerekte kreten van iemand die ondraaglijke pijnen lijdt.”
Erin, nooit! Erin komt overeen met het ‘per omnia saecula saeculorum’ verpacht zijn aan een mogendheid 7.872 kilometer van ons vandaan, met een geheel andere cultuur en identiteit. Een gemeenschap met geheel andere aspiraties, doelen en vooral belangen.
Ernaast!
Noch erin, noch eruit, maar ernaast. Ernaast zodat wij Nederland de tijd en ruimte kunnen gunnen om achterstallig onderhoud in te halen. Sinds 1954 heeft Nederland zich niet volledig van zijn taken gekweten. Nederland heeft de bij de Verenigde Naties (VN) overeengekomen plichten verzaakt. Het heeft ernstig gefaald in het nakomen van wat officieel overeengekomen was conform Het Handvest van de Verenigde Naties over landen zonder eigen bestuur. Zie Handvest Verenigde Naties Hoofdstuk XI, Artikel 73 en 74.
Artikel 73 zegt onder meer dat de leden van de VN die verantwoordelijkheid dragen voor gebieden waarvan de bevolking nog geen volledig zelfbestuur heeft verworven, de belangen van de burgers van deze gebieden, voornamelijk dienen te behartigen, paramount!
Verder stelt Artikel 73 dat de bovengenoemde leden van de VN zich heilig verplichten tot de uitvoering van de volgende vijf leden van het artikel in casu:
a) de politieke, economische en sociale vooruitgang van deze volken, alsmede hun vooruitgang op het gebied van onderwijs verzekeren, met inachtneming van de nodige eerbied voor hun cultuur;
b) zelfbestuur ontwikkelen, waarbij terdege rekening wordt gehouden met de politieke aspiraties van deze volken;
c) de internationale vrede en veiligheid bevorderen;
d) de totstandkoming van constructieve op ontwikkeling gerichte maatregelen bevorderen;
e) regelmatig aan de Secretaris-Generaal van de VN doen toekomen, statistische en andere gegevens van technische aard, die betrekking hebben op de economische en sociale omstandigheden, alsmede op het onderwijs in deze gebieden.
Slechts van de uitvoering van het laatste lid van Artikel 73, lid ‘e’, hebben de Verenigde Naties Nederland vrijgesproken en wel na veel wikken en wegen van de leden van de VN en na verwoede pogingen van de Nederlandse delegatie (UN Algemene Vergadering, 22 december 1955). Dit was ongetwijfeld een sluwe zet van Nederland, want als je niet hoeft te rapporteren, dan kan de VN moeilijk toezien op de voortgang van de uitvoering van Artikel 73, kan je niet gemakkelijk ter verantwoording geroepen worden en kan je je werkelijke agenda verwezenlijken, namelijk het voortzetten van kolonialisme, neokolonialisme en de huidige rekolonisatie van Caribisch Nederland en de Caribische delen van het Koninkrijk.
Het schuurt wanneer wij telkens weer te horen moeten krijgen dat de status van het dekolonisatieproces onduidelijk is. Hoe is het mogelijk dat die status na 68 jaar nog steeds onduidelijk is? Wij eisen nu duidelijkheid in dezen!
Stichting Pro Soualiga van Saint Martin en de Fundashon Kòrsou na Kaminda pa Libertat doen hierin hun opperbeste best. Er wordt stap voor stap vooruitgang geboekt. Maar wij blijven tegen de muur lopen.
Kolonie ja of nee?
Het InterExpo-congres, 8 en 9 december jongstleden in Den Haag heeft ook geen duidelijkheid hierin verschaft. Hoogleraar Gerhard Hoogers heeft bij dat congres naar voren gebracht dat het een ingewikkelde zaak is. Hij stelt dat het Statuut een unieke, gecompliceerde, ingewikkelde, en moeilijke regeling is. Zo worden wij van Pontius naar Pilatus of met een kluitje in het riet gestuurd. Noch de VN, noch de Nederlandse Staat, noch vermaarde professoren weten hier raad mee.
De hamvraag in dezen luidt: zijn wij een kolonie ja of nee? Als die vraag naar behoren beantwoord wordt, dan kunnen wij openhartiger en op een meer solide manier verder van gedachten wisselen. Alles staat en valt met die duidelijkheid. Die duidelijkheid kan het startpunt worden voor een nieuw te varen koers. Breng nu maar eerst hierin duidelijkheid. De kwestie ‘erin’, ‘eruit’ dan wel ‘ernaast’ kan dan op een meer gefundeerde en betrouwbare manier benaderd worden.
Ernaast staat voor: meetellen, inclusiviteit, meerstemmigheid. Het is ook gelijk aan welgemeende, oprechte excuses aanbieden voor het slavernijverleden, voor de gepleegde misdaden tegen de mensheid. Ernaast vertegenwoordigt: verzoening, heling en herstel. Ernaast is in dezen synoniem aan: gelijkheid, gelijkwaardigheid, rechtvaardigheid, mondigheid, effectief luisteren, empowerment van de eigen krachten, talenten en capaciteiten en meer vertrouwen krijgen in onszelf en in anderen.
En dan eruit
Ernaast en dan eruit! Dan pas zullen wij, geïnspireerd en geleid door Tula en onder anderen Felix Chakutoe, Medardo de Marchena, Moises Frumencio da Costa Gomez, Wilson Papa Godett, Joceline Clemencia en Helmin Wiels, stoutmoedig de soevereiniteit ingaan en wel in de verse voetsporen van Barbados met zijn visierijke, regiekrachtige, moedige, passievolle en inspirerende minister-president Mia Mottley. Barbados met 294.560 inwoners en een oppervlakte van 430 vierkante kilometer is nu een volledig soevereine staat. Het kan dus wél anno 2021.
Eruit, maar met onze vensters gericht op onze Caribische regio. Eruit, met onze luiken gericht op Zuid-Amerika, Midden-Amerika en Noord-Amerika. Eruit, met ramen gericht op Azië, Afrika, Australië en Europa.
@tekst:Niet meer gedoemd zijn om te leven, te werken, samen te werken met uitsluitend één land, maar dan als soeverein territorium te leven, te werken, samen te werken en verbintenissen, verbonden en verdragen aan te gaan met meer landen van onze wereldbol, mits er wederzijds begrip en respect is voor elkaar.
Op gelijke, gelijkwaardige en respectvolle voet!
Auteur Gibi Bacilio schreef deze bijdrage, naar eigen zeggen ‘geïnspireerd door het artikel van Aart G. Broek ‘Erin of eruit’ onlangs verschenen in het Antilliaans Dagblad’, naar aanleiding van een presentatie die laatstgenoemde gaf tijdens het InterExpo-congres begin deze maand in Den Haag.
