Laat mij voorop eerst duidelijk maken dat mijn mening ten op zichte van gebeurtenissen in de wereld primair draait om het consequent interpreteren en uitvoeren van het internationaal recht, oorlogsrecht en mensenrechten. Wat ik heb zien gebeuren het afgelopen jaar is selectiviteit en willekeur, wat nu een vrijbrief heeft gegeven aan alle despotische (of minder despotische) landen in de wereld om de bovengenoemde rechten aan hun laars te lappen, door simpel de vinger te wijzen op hoe zogenaamde Westerse liberale democratieën zich rondom dit thema hebben misdragen. De geest is uit de fles.
Laten we even opnieuw stil staan bij Venezuela en de gevluchte oppositieleider Edmundo González. Wat wordt er vooral niet gezegd over deze man? De media (en anderen) verzwijgen dat González in de jaren tachtig van de vorige eeuw betrokken was bij de vorming van de vreselijke (door de VS gesteunde) doodseskaders in El Salvador, die duizenden burgers, mensenrechtenactivisten en de Aartsbisschop Oscar Romero hebben afgeslacht en dat hij in 2002 een decreet ondertekende dat de staatsgreep tegen de democratisch gekozen president Hugo Chávez goedkeurde. Iemand met zo’n staat van dienst zou in elk fatsoenlijk land achter tralies zitten.
Kijk bijvoorbeeld naar het duidelijk contrast met Ecuador. Daar vluchtte de vicepresident van de vorige regering Jorge Glas naar de ambassade van Mexico om arrestatie te voorkomen. Het mocht niet baten. Het Ecuadoriaanse leger bestormde de ambassade tegen alle internationale regels in en nam hem in hechtenis. In Venezuela nam Edmundo González onderdak in de Nederlandse ambassade en vroeg asiel in Spanje. De Venezolaanse regering respecteerde het internationaal recht en liet de man na onderhandelingen met Madrid vrij vertrekken naar Spanje. Dit voor de hand liggend contrast is de mainstream media (en anderen) blijkbaar ontgaan. De framing is duidelijk: Venezuela is de boosdoener en in Ecuador is niets aan de hand. De reden voor deze framing moet je niet ver zoeken. In Ecuador is een rechtse, westersgezinde regering aan de macht. In Venezuela is dat het tegenovergestelde. En Nederland is goed op de hoogte van dit alles. Net zoals Nederland goed op de hoogte is van de genocide op de Palestijnen door Israël in Gaza. Ik kan het niet helpen als ik een patroon van huichelarij, hypocrisie en dubbele standaarden herken in de Nederlandse politiek (en bij anderen), ongeacht signatuur.
En als iemand wil zeggen waarom ik mij niet druk maak om wat er allemaal in bijvoorbeeld Syrië of Sudan gebeurt, kan ik antwoorden dat ik staatsburger ben van het Koninkrijk der Nederlanden en dat ik mij vooral druk moet maken om de (mis)daden van mijn Moederland. De laatste keer dat ik gecheckt heb, steunt het Koninkrijk niet het regime van Al Assad, noch de strijdende partijen in Sudan, maar wel Israël en González.
Bron: www.dewereldmorgen.be Woensdag 11 september 2024.
Nouaf Ajubi
