Whiteman vertrouwt het niet

De ex-premier suggereert duistere zaken

Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Uit het relaas van Ben Whiteman die in het traject van het nieuwe ziekenhuis zowel minister van Gezondheid, Milieu en Natuur (GMN) is geweest als minister-president voor Pueblo Soberano (PS), blijkt dat hij het zaakje niet erg vertrouwde.

De problemen tussen Sona, Usona en Berenschot kwamen herhaaldelijk naar voren, maar hij bleef er ver van. Luc Steenhorst van Berenschot die herhaaldelijk met hem wilde praten weerde hij categorisch. ,,Ik wilde dat hij ver van mij vandaan bleef”, zegt Whiteman. Uit de woorden van Whiteman kan de luisteraar opmaken dat er dingen niet kloppen maar uit de woorden van de ondervraagde wordt toch niet heel concreet wat er nu precies speelde. Zo vertelt hij: ,,Steenhorst was consultant bij Aqualectra, maakte daar software. De hele sage van het ziekenhuis begint bij Aqualectra en eindigt daar ook. Consultants die opdrachten krijgen en vervolgens het zo fabriceren dat ze steeds meer opdrachten krijgen.” Aqualectra was ook betrokken bij de discussie over het Amstelterrein (officieel Scadta-eiland) waar stemmen opgingen om daar het ziekenhuis te bouwen.
Berenschot zou ook ineens een businesscase hebben gemaakt voor de Taamskliniek. Daar zou het ministerie van GMN goedkeuring voor gegeven hebben, zo blijkt uit een rechtszaak. Whiteman: ,,Het was iets tussen Berenschot en de secretaris-generaal (SG) Geraldine Christina.” De ondervraagde legt eerder uit dat hij geen vertrouwen had in zijn SG, ook vanwege een incident rond de incrementele bouwplannen bij het Sint Elisabeth Hospitaal (Sehos).
Op de vraag of Whiteman op de hoogte was van de problemen tussen Sona en Berenschot, antwoordt hij bevestigend. Maar hij waakte voor te veel betrokkenheid en liet de Quality Project Board (QPB) als counterpart optreden. Hij werd via QPB op de hoogte gehouden. Dit ging zo door totdat besloten werd het hele traject te evalueren.
,,Geadviseerd werd de evaluatie niet door een Nederlandse organisatie te laten doen, want die zou de groep (Sona, Usona, Berenschot en Ballast Nedam, red.) weleens kunnen gaan beschermen. Er werd gekozen voor een Belgische groep. Het rapport verscheen op het moment dat mijn kabinet ontslag nam.”
Volgens de Belgen had Sona geen regie meer en ook de regering was de controle kwijt. De businesscase was nimmer geactualiseerd. Op de vraag waarom niet, stelt Whiteman: ,,We hadden te maken met ‘ministerionan mankaron’ (gebrekkig functionerende ministeries, red). We werden een jungle in geworpen en we moesten mensen en consultants om ons heen verzamelen die we konden vertrouwen en die de zaken weer konden laten lopen. De dingen liepen niet en daarom hebben we de Belgische groep ook ingeschakeld.”
De ex-premier spreekt op bepaald moment van ‘een monster met zeven koppen’. Het gaat over Theo Janssen, die een brief schrijft over het schuifplan en een mogelijke claim. ,,Die meneer zat in de stichting Fundashon Scadta. De meetbrieven voor Hamelbergweg kwamen van deze stichting. Janssen was ook van Sona en werkte met Berenschot. Ook Anthon Casperson was bij die stichting betrokken. Doel van die stichting was het managen van real estate. We komen dit ook tegen bij het Vastgoedbedrijf. Dit om een idee te geven hoe moeilijk de regie was. Er waren veel verrassingen en dingen waar we niet van wisten. Het schuifplan zou 80 miljoen gulden kosten. We halen er Elisa Carter bij als expert en die komt een bedrag uit van 40 miljoen voor het schuifplan.”