In tijden van overvloed is er meestal niets aan de hand. Maar als er schaarste heerst, dan ontstaan pas de problemen. Dan moet de pijn namelijk worden verdeeld. Nadat de toenmalige regering Schotte ondanks de ‘schone lei’ en ‘gezonde startpositie’ naliet de tering naar de nering te zetten - en zelfs een minister van Financiën liet zitten die ondanks waarschuwingen van zijn ambtenaren en het College financieel toezicht eenvoudigweg ontkende dat er sprake was van een tekort - is de tijdelijke transitieregering Hodge er, na belangrijk voorwerk van het interim-kabinet Betrian, in geslaagd om drie grote hervormingen door te voeren: de introductie van de basisverzekering ziektekosten (bvz), de aanpassing van het ouderdomspensioen (aov) en de differentiatie van de omzetbelasting met per saldo een verhoging van de belastingenopbrengsten. Voor alle drie moeten vooral burgers en bedrijven opdraaien (lees: bloeden). De veroorzaker van de financiële problemen, de overheid, bezuinigt wel, maar vooralsnog op papier en te marginaal. Toch ligt met name dáár de oplossing; een veel goedkopere, efficiëntere en effectievere publieke sector die bovendien ook echt een meerwaarde heeft. Anders gezegd: de bevolking en het bedrijfsleven willen waar voor hun geld; daarvoor moet de kwaliteit van wat de overheid levert aan producten en diensten (drastisch) omhoog. Gebeurt dat niet, dan ontstaat er uitholling van maatschappij en economie en zelfs burgerlijke ongehoorzaamheid (kapitaalvlucht en nog meer belastingontwijking).
Er zijn gelukkig ambtenaren en overheidsdiensten die dit maar al te goed beseffen. Zoals het ministerie van Financiën, dat onlangs aan de bel trok om aan te geven dat er weliswaar herstructureringen zijn doorgevoerd bij de gezondheidszorg, maar dat deze tot voor kort nog niet het gewenste kostenbesparende effect hebben gehad - behalve dan bij de kosten van geneesmiddelen - mede door te hoge beheerskosten van de Sociale Verzekeringsbank (SVB). Beleid en beheer blijken deze kleine gemeenschap inderdaad handen met geld te kosten. Een blik op de Zorgrekeningen Curaçao 2008-2011 leert dat niet alleen de ziekenhuizen (182 miljoen), specialistenpraktijken (66 miljoen), leveranciers medicijnen (145 miljoen), huisartsen (29 miljoen), maar vooral ook beleid en beheer met 112 miljoen een enorme uitgavenpost vormen. Namelijk ongeveer 12 procent van de totale kosten aan zorgverleners. Begrijpelijk en terecht dat de ambtelijke top van Financiën erop wijst dat voor elke politiek populaire uitbreiding van het zorgpakket wel gecompenseerd moet worden, maar óók dat er toezicht moet komen op noodzakelijke besparingen door de SVB. Want meer lastenverzwaring door wéér een premieverhoging is onaanvaardbaar.