Plantagetumult (061)

Door Bas Jussen
Toen plots, een knal en een suizend geluid dat maar een fractie van een seconde duurde, maar dat veel langer leek aan te houden. Een korte schreeuw, samengeweven met het geluid van een krakende tak. Even was het stil, zelfs de eeuwige wind leek even niet te ruisen door het landschap. Toen klonk een echo door de vallei. De harde knal, keer op keer herhaald als hij tegen de heuvels ketste. Langzaam en in een roes liet Wouter het geweer zakken. Zijn oren suisden van het geluid, zijn schouder bonkte van de terugslag, erger dan ooit bij het oefenen met het wapen was gebeurd. In enkele passen stond hij naast zijn bewegingloze slachtoffer. Wouter zette een voet op het geweer dat parallel lag aan het lichaam. Ernst-Jan was er ook bij komen staan. Met de lantaarn in zijn hand bukte hij zich over het slachtoffer. Wouter keek mee over zijn schouder. Een poel van bloed waaierde uit in het zand. Badend in die rode poel herkende Wouter het verwrongen gelaat van Koko, een blik van ongeloof in zijn ogen…..
Sebastiaan, verdwaald geraakt in het donkere landhuis, was bij het horen van de schoten naar buiten gehold. Toen hij de twee blanke jongens gebogen over het levenloze lichaam van Koko zag staan, hield hij zijn pas in. Langzaam benaderde hij het tweetal. Wouter kon geen woord over zijn lippen krijgen. Trillend staarde hij naar de steeds groter wordende plas bloed, die zich als een aureool om het hoofd van zijn vriend had gevormd. Had Koko hem verraden? Was hij met de opstandelingen naar het landhuis gekomen, op zoek naar moord en verderf? ,,Waarom heeft u hem neergeschoten, meester?” stamelde de oude bomba Sebastiaan. ,,Hij behoorde tot de opstand!” snauwde Ernst-Jan, ,,niemand is te vertrouwen in deze tijden.” Wouter voelde zijn binnenste samentrekken. Hij wierp een blik op de oude neger. Sebastiaan stotterde: ,,Meester, hij keerde terug op deze vervloekte plantage, moederziel alleen, juist om bescherming te zoeken tegen de rebellen.” Terwijl hij dit verklaarde, wendde de oude man zijn hoofd af van Ernst-Jan. Deze ontstak echter in woede, liet de lantaarn vallen, greep de oude slaaf bij de uitstekende schouders en schudde hem door elkaar alsof hij hoopte dat er vruchten naar beneden zouden vallen. Wouter rukte zijn kompaan van de oude bomba af. Met smekende ogen staarde Sebastiaan naar Wouter. ,,Koko vluchtte alleen omdat hij verdriet had over de dood van Flora en uit vrees te worden mishandeld. Toen hij vanavond in vrede terug kwam, werd hij geslagen door hem”, kermde hij, wijzend naar Ernst-Jan. ,,Daarna holde hij uit het landhuis weg. Het wapen had Koko zojuist afgepakt, hij wist niet eens hoe hij het moest afvuren!”
Indringend keek Wouter Ernst-Jan aan, zijn tanden knarsten, zijn vuist verpulverde bijna het houten handvat van zijn geweer. Ernst-Jan wist dat hij zich er dit keer niet met een leugen vanaf kon maken. ,,Ik heb de nikker inderdaad geslagen toen hij terugkwam”, sprak Ernst-Jan op sussende toon, terwijl hij zijn armen voor zich uitstrekte, de palmen afwerend naar voren gericht, ,,….maar denk aan Anna. Denk aan wat hij misschien in zijn schild voerde tegen haar.” Wouter liet het geweer uit zijn grip glijden. Hij wilde iets zeggen, maar verslikte zich in woede. Kleine schokjes trokken door zijn nekwervel omhoog, een brok in zijn keel sneed de luchttoevoer af. Zijn ogen veranderen in een opwellende bron van tranen, die spoedig als een rivier over zijn gezicht stroomden. Vanachter de waterval van tranen en verdriet tuurde hij naar het gehavende gezicht van Koko. Zijn glazige ogen, zoals alleen een ontzielde die heeft, staarden verbijsterd naar de bewolkte hemel. ,,Stel je niet aan,” zei Ernst-Jan,,,het was maar een neger….” Wouter trok de karabijn uit Sebastiaans handen. Hij hief het wapen op en opnieuw galmde een luide knal door de duisternis.
EINDE