Plantagetumult (048)

Door Bas Jussen
Een luide schreeuw volgde. Wouter draaide zich om. Ernst-Jan schopte Koko in de zij. ,,Ik vermoord je!”, tierde hij. Wouter liet Anna los en sprong voor de slaaf. Hij greep Ernst-Jan bij de schouders. ,,Laat los!”, schreeuwde deze woest. ,,Het is afgelopen”, blafte Wouter terug. Ernst-Jan rukte zich los en probeerde snuivend van woede langs Wouter te komen. ,,Bekommer je om je zus”, snauwde Wouter. ,,Ik regel dit wel.” Inmiddels was Hendrik ook op komen dagen. Hij pakte Ernst-Jan bij de arm en sleurde hem naar Anna. Wouter trok Koko ruw overeind. Iedereen stond toe te kijken. Oom Gerard, Maria, Jan en zelfs Flora waren inmiddels op de galerij samen gekomen. Iedereen was getuige geweest van Wouters koelbloedig optreden. Hij sleurde de negerjongen mee naar diens hut. ,,Zou Os het ook gezien hebben?”, fluisterde Koko zacht tijdens het voorbijgaan aan de andere hutten. Wouter haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op.
Terug op het landhuis werd hij onmiddellijk naar de kamer van oom Gerard gestuurd. Deze zat met een brede glimlach achter zijn bureau. ,,Bravo jongen, ik wist wel dat je het in je had”, complimenteerde de man het dappere optreden van zijn neef. Zachtjes klapte hij in zijn handen. Nog voordat Wouter kon reageren vloog de deur open. Een woedende Ernst-Jan stormde de kamer binnen, gewapend met een grote bijl, doorgaans gebruikt om bomen mee te splijten. ,,Waar is die nikker? Ik ga hem onthoofden!”, schreeuwde hij. Geïrriteerd bonkte shon Eickelboom op zijn zware bureau. Hij stond erop dat bezoek altijd eerst klopte voordat zijn kamer werd binnengetreden. ,,Bedaar!”, commandeerde hij Ernst-Jan. ,,Terwijl jij op de grond lag te spartelen als een klein kind, overmeesterde Wouter de belager van je zus.” Met deze woorden bespotte oom Gerard de razende jongeman.” Zeg me waar die nikker is en ik vermoord hem!”, herhaalde Ernst-Jan zijn dreigement. Hendrik en Jan waren op het tumult afgekomen en stormden de kamer in. In enkele seconden overmeesterden ze de woesteling en namen hem zijn wapen af. ,,Ben je helemaal gek geworden om met een bijl mijn kamer binnen te dringen?!”, blafte de shon hem af. ,,Die nikker moet gestraft worden”, stamelde Ernst-Jan met een waas in zijn ogen. ,,Hij wilde Anna aanvallen…, hij moet gestraft worden.” Oom Gerard keerde zijn rug naar de briesende jongen. “Ja, hij moet gestraft worden”, herhaalde hij de woorden van Ernst-Jan, uit wiens opengesperde mond niet alleen de lelijkste vervloekingen rolden, maar tevens een dikke laag wit schuim, zoals die rond de lippen van een paard dat lange tijd in volle galop is voortgejaagd. Wouter slikte. Dit hoorde niet bij zijn plan. Als Anna’s gestoorde broer op Koko werd losgelaten, kon alles wel eens flink uit de hand lopen. ,,Laat mij hem straffen”, stelde Wouter voor. Oom Gerard rochelde enkele onverstaanbare klanken. Wouter kreeg na enig aandringen zijn zin. Gewapend met de bullenpees begaf hij zich naar Koko’s hut. Verbaasd keken de andere slaven toe. Stiekem fluisterden ze achter de rug van hun opziener. Toen Wouter de hut van zijn vriend naderde, trof hij Flora op zijn pad. Ze versperde de weg, haar armen wijd gesperd als een menselijke wegblokkade. ,,Opzij!”, beval Wouter. ,,Ik ga die aap zijn verdiende pak ransel geven!” Flora week geen centimeter en zette vastberaden haar armen in haar brede heupen. Wouter wilde haar niet slaan, zeker niet omdat hij wist dat ze een baby in haar buik droeg. Hij moest er echter voor zorgen dat niemand doorhad dat hij helemaal niet van plan was Koko echt af te ranselen. Als Flora daar lucht van kreeg, viel zijn plan alsnog in duigen. ,,Opzij!”, commandeerde hij nogmaals. De zwangere vrouw bleef staan, zonder ook maar een keer met haar donkere ogen te knipperen. Wouter hief zijn bullenpees op, maar Flora bleef staan als een standbeeld. De jongen kneep zijn ogen dicht en liet de pees neerdalen. Met zijn hele ziel hoopte hij dat ze weg zou springen, maar een luide schreeuw maakte een einde aan die hoop. Bloed droop langs Flora’s arm, waarmee ze de slag had proberen af te weren. Huilend zakte ze in elkaar aan Wouters voeten. Hij durfde haar niet aan te kijken en liep zo snel hij kon door naar de hut van Koko.
Toen de deur open zwiepte, dook Koko ineen in een hoek van het kleine vertrek. ,,Ben niet bang, ik zal je niets aandoen”, stelde Wouter hem gerust en hij wierp de bullenpees uit zijn handen. Hij nestelde zich naast Koko op de grond. ,,Ik heb kunnen voorkomen dat Ernst-Jan hierheen kwam, maar je kunt je de komende dagen het beste gedeisd houden. Die idioot zal nog wel even razend blijven en op wraak zinnen.” Verschrikt keek Koko hem aan. ,,Ik wist ook niet dat hij roet in het eten zou gooien”, verontschuldigde Wouter zich. ,,Maar maak je geen zorgen, ik heb hem onder controle!” ,,En de beloning dan?”, vroeg Koko. Wouter schudde zijn hoofd. ,,Ik heb je al gered van Ernst-Jan, je moet niet teveel van me verlangen. Dit is niet het geschikte moment om mijn oom te vragen voor een beloning”, antwoordde Wouter. ,,Die beloning komt later wel een keer, als de gemoederen zijn bedaard.”
Hij overtuigde Koko ervan dat ze iedereen eerst moesten overtuigen dat de straf daadwerkelijk werd uitgevoerd. Het tafereel dat vervolgens plaatsvond deed beide jongens grinniken. Wouter stond aan de ene kant van de kleine hut te vloeken en te tieren. Koko zat aan de andere kant op de grond te gillen en schreeuwen. ,,Daar nog een pak slaag!”, bulderde Wouter met een glimlach op zijn gezicht. ,,Enando! Pardon! Genade meester”, jammerde Koko, gevolgd door een ijzingwekkende schreeuw.
Voordat Wouter de hut verliet, drukte hij Koko op het hart hun geheim aan niemand te verklappen. ,,Als ze hier achter komen, krijgen we beiden een echte afranseling”, fluisterde hij. Wouter had zijn hielen amper gelicht of Flora kwam de hut binnen. Ze mompelde Afrikaanse woorden en pakte Koko zachtjes vast. Ze wilde zijn rug zien om de wonden te verzorgen. Koko kroop van haar weg en hield zijn kaaiman stevig vast. Hij waardeerde haar zorgen, maar de woorden van Wouter galmden nog na in zij oren. Niemand mocht van hun geheim afweten. Angstvallig hield hij zijn rug voor haar verborgen. Hoofdschuddend ging ze naast hem zitten, met de gedachte dat Koko’s mannelijke trots hem ervan weerhield zijn wonden aan haar te tonen. De jongeman merkte nu pas de diepe snee op haar arm op. Zachtjes streelde hij haar huid. Samen zaten ze in de donkere hut, zonder een woord te zeggen.
Nadat Flora was verdwenen overpeinsde Koko de gebeurtenissen van die avond. Een wrang gevoel maakte zich van hem meester. Hij had gedaan wat de blanke meester hem had opgedragen, maar een beloning zat er voorlopig niet in. In plaats daarvan zou hij de komende dagen constant over zij schouder moeten kijken om niet en prooi te vallen aan de wraak van Ernst-Jan, die zelfs onder normale omstandigheden al iedereen de stuipen op het lijf joeg. Tenslotte was Flora, een onschuldige buitenstaander, ook nog eens slachtoffer geworden van het plan.
Koko kon niet vermoeden dat het allemaal nog erger zou worden de volgende dag. Flora had haar mond gehouden, maar in haar hoofd onweerde het. De enige persoon op de plantage die haar waardig behandelde, was het slachtoffer geworden van haar wrede meesters. Dezelfde meesters aan wie ook het kind in haar buik zou gaan toebehoren. Koko had zo zijn best gedaan met schreeuwen dat Flora niet had kunnen slapen van angst. ,,Was het niet begonnen met dat akelige blanke wicht met wie zij in de keuken werkte? Die bleke meesteres die nooit met haar alleen wilde zijn en haar altijd in de gaten hield?”, dacht Flora. Ze voelde aan dat Anna haar niet vertrouwde, dat zij angst had voor negers, al wist Flora niet waarom. Als er iemand angst moest hebben dan waren dat toch juist de slaven?