Door Gijs van den Heuvel
Rond de klok van 18.00 uur komt er elke avond een stroom persberichten op gang van de regering van Aruba. Alle media die zich met Aruba bezighouden, ook op Curaçao, worden voorzien van informatie. Netjes per onderwerp en voorzien van fotomateriaal. Het is tekenend voor de gestructureerde manier waarop de public relations op het buureiland zijn georganiseerd. Iedereen krijgt op hetzelfde moment in hapklare brokken al het nieuws van de overheid aangeleverd. Daar kun je dan daarna mee doen wat je wil natuurlijk, maar je weet dat je het krijgt.
Hoe anders gaat dat op Curaçao. Elk ministerie stuurt apart op willekeurige momenten persberichten rond, al dan niet voorzien van foto’s. Het ene ministerie heeft een ijverige PR-afdeling of voorlichter die je overspoelt met tientallen levendige foto’s, bij het andere mag je blij zijn als er een stijf geposeerd portret bij zit. En je weet dus nooit wanneer je wat krijgt.
Ik moest hier deze week aan denken toen de heisa ontstond over de niet bestaande Curaçaose delegatie naar Panama, naar de Cumbre de las Americas, waar de Cubaanse president Raúl Castro en zijn Amerikaanse ambtgenoot Barack Obama weer wat betere vriendjes werden. De historische ontmoeting ging de wereld over. En wie stond daar bij? Weliswaar met de rug naar de camera, maar de Nederlandse premier Mark Rutte behoorde als enige Europeaan tot het selectieve gezelschap, zodat hij later aan zijn kleinkinderen - als hij die ooit krijgt - kan vertellen ‘ik was erbij’. Hij zag er ook wel een beetje uit als het jongetje dat zo graag op het feestje wilde komen, maar er toch niet echt bij hoorde. Maar dat terzijde. Ook de Arubaanse premier Mike Eman was erbij, al hebben we hem op het moment supreme niet gezien. Maar daar komt zijn geoliede PR-machine om de hoek kijken. De redacties werden die avond overspoeld met foto’s van Eman op de top, in geanimeerd gesprek met enkele hoofdrolspelers en andere hotemetoten (pardoner le mot).
Intussen was op Curaçao de kritiek losgebarsten over het ontbreken van onze premier in de Koninkrijksdelegatie. Vicepremier Etienne van der Horst - premier Ivar Asjes genoot van een vakantie - mocht uitleggen dat er afspraken waren gemaakt over wie welke missies dit jaar zou meemaken en deze was toevallig naar Aruba gegaan. Toevallig? Echt niet, op Aruba hadden ze al lang door dat ze bij deze top moesten zijn. Laat dat maar aan communicator Eman en zijn PR-mensen over.
Overigens heb ik niemand gehoord over het feit dat die kritiek op het ontbreken van Curaçao wel een beetje laat kwam. Kennelijk was er ook bij de oppositie niemand alert genoeg om het belang van deze historische top op waarde te schatten. De kritiek kwam pas toen de publiciteit rond de ontmoeting Castro-Obama losbarstte, terwijl die toch al sinds de aankondiging van de ontspanning tussen beide landen voorzien kon worden.
Dat Van der Horst ook had gezegd dat minister José Jardim met een bedrijvendelegatie naar Panama ging, was niemand opgevallen. Dat komt goed uit, dachten de Curaçaose voorlichters: zondagavond verschenen er ineens foto’s van de top waar Jardim op stond. Verbazing alom, het woord Photoshop viel zelfs even. Maar hij was er echt, hij moest een luchtvaartakkoord tekenen, liet zijn ministerie weten. En hij was gevraagd alsnog tot de Koninkrijksdelegatie toe te treden. Zijn deelname beperkte zich tot bilaterale gesprekken, aldus Van der Horst. Damage control, dat is duidelijk. Maar het werkte niet.
Nee, als het om PR gaat heeft de Curaçaose politiek nog veel te leren. De leermeester zit niet ver weg, namelijk op Aruba. De persberichten die elke avond komen zijn dan wel soms één grote Mike Emanshow, de ervaring leert dat hij zo wel in de krant komt. En meestal op de manier zoals hij dat wil. Kijk maar naar het hoogtepunt - of dieptepunt zo u wilt - van zijn public relations-kunsten: de hongerstaking vorig jaar over de begroting. Zelfs de Nederlandse pers smulde van de premier die voor zijn volk in hongerstaking ging en van zijn al dan niet gespeelde emoties. Ook al waren ze daar wat kritisch over, een zekere sympathie kreeg Eman wel.
Op Curaçao hadden we ooit een afgezette premier Schotte die zich opsloot in Fòrti, omdat er een ‘staatsgreep’ tegen hem zou zijn gepleegd. Die actie keerde zich snel tegen hem. Ook al is Schotte misschien ook wel de enige politicus op Curaçao die zijn PR goed voor elkaar heeft, zelfs toen hij vorige week uit de Staten werd verwijderd, hij haalt het niet bij Eman.
Ik wil niet pleiten voor een grote goednieuwsshow door de politiek, want daar komt een goede PR natuurlijk vaak op neer. Maar beter nadenken over deelname aan delegaties en een slimmer beleid zouden de regering goed doen. Dan mist Curaçao een volgende keer tenminste niet het juiste moment om te pieken.
