Wat overkomt ons nu?
Mijn geliefde eiland wordt overspoeld met grievende, beangstigende overvallen. Overal om me heen hoor ik van mijn vrienden en kennissen dat ze met soortgelijke gebeurtenissen te maken hebben gehad. Al deze mensen worden uit hun ‘safe haven’ gerukt door blootgesteld te worden aan een stel idioten die denken dat ze via geweld zich kunnen verrijken over de ruggen van de Curaçaoënaars. Wanneer staan we op? We hoeven ons toch niet zo te laten neersabelen door een stelletje gestoorde criminelen die met veel geweld en wapens ons leegroven van onze materieel en emotioneel vergaarde rijkdommen.
De daders weten niet half wat ze hun landgenoten aandoen. Je voelt je niet meer veilig in je eigen huis. De wanhoop die het je geeft, is niet met een pen te beschrijven. Mijn eigen ervaring is dat het mij een gevoel geeft van machteloos zijn om je geliefden om je heen te beschermen tegen dit soort rampzalige invloeden. De angst die een dergelijke gebeurtenis bij je achterlaat is gigantisch. Je hebt het gevoel dat je alle grip op je leven verliest. Je gevoel van ‘ik wil vooruit kijken’ lukt niet meer. Je kijkt alleen nog maar over je schouder achterom, naar wat je is overkomen. Hierdoor word je in een hoek van angst en eenzaamheid geduwd. Denk je nu echt dat het de daders wat interesseert? Het ambtenarenapparaat, dat op dit eiland toch al veel te groot is, doet naar mijn gevoel geen donder. Het is trouwens niet meer alleen maar mijn gevoel. Als ik mijn kennissenkring naga, is er eigenlijk bijna niemand meer die niet zo’n situatie heeft meegemaakt. Naar mijn ervaringen, die ik helaas heb na in één jaar, één maal een inbraak te verduren te hebben gehad en één maal een gewapende overval te hebben mogen ‘genieten’, ben ik het beu. Ik ben nu op een punt gekomen om heel grote vraagtekens te zetten bij het orgaan dat mij dient te beschermen tegen deze samenlevingsvernielende personen. Wanneer gaan de heren die de hele dag rond rijden in hun dure auto’s eens gewoon hun werk doen? Wanneer geven zij mij weer het gevoel dat ik op Curaçao veilig ben? Ik mag toch van hen verwachten dat ze eens iets nuttigs doen met mijn zuur betaalde belastingcenten? Moet het nu echt zover komen dat wij als bewoners van Curaçao zelf het recht in eigen hand moeten gaan nemen? Moet ik nu wapens gaan kopen om dat tuig van mijn terrein af te houden? Moet ik nóg een grote hond in de tuin loslaten om mijn omgeving te beschermen? Moet ik een alarminstallatie gaan aanschaffen van 15.000 gulden waar na een alarm misschien na 45 minuten een ambtenaar om de hoek komt kijken? Kan ik deze kosten van mijn inkomstenbelasting aftrekken? Nee, denk het niet. Maar wat heb ik dan aan een ambtenarenapparaat dat niet doet waar ik hen voor betaal? In mijn drama’s waren de dienstdoende ambtenaren na 45 minuten bij mij thuis. Waar hebben ze de andere 40 minuten gezeten? Mijn huis ligt namelijk 5 minuten van het politiebureau vandaan. Waar is het begrip voor wat mij is overkomen? Waar is de belangstelling die ik verwachtte van mensen die daar dagelijks mee te maken hebben? Echt, helemaal niets heb ik gevoeld. Ik heb een eigen bedrijf. Als ik een personeelslid heb die niet functioneert dan geef ik hem ontslag. Misschien is het nu de tijd om als volk op te staan, en met een vuist op tafel te slaan met de boodschap, wij geven jullie ontslag. Dit kan toch zo niet langer?
Wanneer staan wij als bevolking van Curaçao op? We zijn toch geen makke schapen die zich door deze criminelen naar de slachtbank laten leiden? Wij laten ons toch niet emotioneel door die idioten met een zweep neerslaan? Dit pikken wij toch niet? We wonen met zijn allen op een vreselijk mooi eiland, en dat laten wij ons toch niet afnemen? We hebben meer mogelijkheden dan dat we denken. Ik verzoek de ministers: Doe iets!
Theo Meijer, Curaçao
