Zwangere tieners
Sinds de zestiger jaren zijn er ontelbare onderzoeken naar gedaan; scripties over geschreven; statistieken bijgehouden; rapporten gemaakt en aanbevelingen gedaan; lesprogramma’s aangepast en voorlichtingsactiviteiten ontplooid. Het meeste hiervan is nauwelijks toegepast, doch rust waarschijnlijk in roestige laden in het gezelschap van de resultaten van gelijkluidend leesvoer. Want elke nieuwe minister vond wel weer een aanleiding tot nieuwe onderzoeken, zodat de geschiedenis zich kon blijven herhalen.
Mijns inziens (na een bijna 40-jarige ervaring binnen het voortgezet onderwijs) ligt de diepste oorzaak in het gezin. Dus: back to basics! Dan wel het ‘normale’ gezin, zoals bedoeld volgens de natuur, waarin vader en moeder voor het kind zorgen. Waar dat niet zo is (in de eenoudergezinnen) begint de scheefgroei.
Voor een meisje is het ontbreken van de vaderfiguur in het gezin een gemis dat zich zeker wreekt in haar puberteit, wanneer het contact met het andere geslacht maar moeilijk in balans kan raken. Uit gesprekken met de ‘voortijdige moeders’ bleek steeds de bewondering voor de jongen/man: hoe lief hij is; hoe mooi hij kan praten; hoe bezorgd hij klinkt; hoe geweldig het leven met hem zal zijn et cetera. Kortom: hij vervult in haar visie alles wat zij gedurende haar korte leven via een vader heeft moeten missen. En dan volgt de morele chantage van: ,,Ik hou van jou en dus moet je mij alles laten doen wat ik van je wil.” Voila.
De jongen mist in de vaderfiguur iemand die blijk geeft verantwoordelijk te zijn voor zijn daden; die beslissingen kan nemen na overweging; die aanzet tot karaktergroei en ontplooiing van talenten. De moeder is in deze situaties vaak niet in staat tot het geven van affectieve liefde, die hij dan zoekt en vindt bij het meisje. Natuurlijkerwijze vullen zij elkaar dan goed aan, doch de volwassenheid die nodig is om te kunnen overzien wat de consequenties zijn van hun samenzijn ontbreekt bij beiden. Gevolgen bekend!
Bovendien spelen dan de externe factoren zoals de pressie van de groep, van vrienden en klasgenoten, van de film, van overmatig gebruik van BlackBerry en computer ook nog eens een zeer grote rol, zodat het een gigantisch probleem is waarvoor echt geen pasklare oplossing bestaat. Kinderen die geboren zijn in een gezin waarvan de moeder meerdere seksuele relaties heeft gehad en er dus nogal wat halfbroers en -zussen rondlopen, weten niet beter dan dat dat ‘normaal’ is.
Niemand denkt aan het schepseltje dat op de wereld gezet wordt zonder enige vorm van bescherming tegen het onvermogen van kinderen die ineens echt vader en moedertje spelen moeten! Afgezien van het financiële aspect dat leidt tot een leven in armoede en vaak tot grote kosten voor de gemeenschap, zijn er factoren die absoluut niet overzien kunnen worden, zoals bijvoorbeeld een zieke baby, een huilbaby of een te vroeg geboren baby. Te jonge ouders kunnen hier niet mee omgaan. Maar wie geeft daar wat om? En de gedachte dat je meetelt in de volwassenwereld als je een baby hebt is een sprookje!
Respect heb ik voor de groep jongeren die bewust heeft gekozen voor onthouding vóór het huwelijk. En als de overheid een steentje wil bijdragen aan het voorkómen van voortijdige ongewenste zwangerschappen op school moet men in de programma’s waarmee de wijken bezocht worden overijverig reclame gaan maken voor gezonde gezinnen. Het imago van de Curaçaoënaar moet opgepoetst worden tot het ideaalbeeld van de man/vrouw die op volwassen leeftijd in staat is op eigen kracht de volledige verantwoording te nemen van zijn/haar daden. Niet alleen tegenover zichzelf maar in harmonie met de hele gemeenschap.
Hier zullen ongetwijfeld generaties overheen gaan. Maar je moet tenslotte ergens beginnen. Als we het respect voor eigen lijf en leven terug kunnen brengen zoals dat er ‘vroeger’ was (luister naar onze grootouders!), staan we aan de start van een nieuwe benadering.
C. Jansen-van Heeswijk, Curaçao
