In het AD van 11 augustus wordt verslag gedaan van een persverklaring door de van oorlogsmisdaden beschuldigde premier van Israël Benjamin Netanyahu, waarin hij min of meer belooft dat buitenlandse journalisten toegang zouden krijgen tot Gaza, zodra hun ‘veiligheid gegarandeerd kan worden’. Ik heb dat persmoment van zondag 10 augustus gezien en het was er eentje uit het meest doorzichtige propagandaboekje, waar zelfs Joseph Goebbels jaloers op zou zijn. Waar het AD helaas niets over gerapporteerd heeft (misschien komt dit nog) is dat amper 2 uur later het Israëlische leger een team van 5 Al Jazeera-journalisten gericht heeft gedood en dit ook bevestigd heeft. Onder hen een van Al Jazeera’s meest bekende verslaggevers Anas al Sharif (28 jaar). Deze aanval op de pers komt aan de vooravond van een Israëlische invasie van Gaza-Stad, waar Anas al voor heeft gewaarschuwd in een bericht op X enkele uren voor zijn moord. Anas heeft de afgelopen 22 maanden non-stop verslag gedaan voor het Arabischtalige televisiekanaal van Al Jazeera. In talloze Arabische huiskamers was hij een bekend gezicht, die de verschrikkingen in Gaza toonde: bombardementen, gedwongen ontheemding, en uithongering. Al-Sharif werd geboren in het vluchtelingenkamp Jabalia in Noord-Gaza in een door zionistische terreurgroepen in 1948 verdreven familie van vluchtelingen uit al-Majdal (nu Ashkelon in Zuid-Israël) en studeerde Media aan de Al Aqsa-Universiteit in Gaza. Hij was getrouwd en had twee jonge kinderen: zoon Salah en dochter Sham. In december 2024 ontving hij voor zijn verslaggeving uit Gaza de Mensenrechtenverdediger Award van Amnesty International. Als een van de weinige journalisten bleef Al-Sharif consequent verslag doen uit Noord-Gaza toen Israël daar in oktober vorig jaar opnieuw een invasie begon en het gebied volledig afsloot van humanitaire hulp. In die periode werden Jabalia, Beit Lahia en Beit Hanoun vrijwel volledig verwoest. In dezelfde periode ontving Al-Sharif telefonisch en via WhatsApp bedreigingen van het Israëlische leger en werd hem bevolen om Noord-Gaza te verlaten, hetgeen hij weigerde. Kort daarna, in december 2024, werd zijn vader, de negentigjarige Jamal al-Sharif, gedood door een Israëlische luchtaanval op het familiehuis; de rest van de familie had zijn toevlucht in een school gezocht. De dodelijke aanval op Al-Sharif en zijn collega’s is een nieuwe klap voor de nieuwsgaring uit Gaza: met iedere gedode journalist zijn er minder ogen en oren om te getuigen van de genocide. De timing van de aanslag lijkt niet toevallig. Deze komt aan de vooravond van Israëls geplande invasie van Gaza-Stad en de verdrijving van de bevolking aldaar naar het zuiden, waartoe het Israëlische veiligheidskabinet vorige week besloot. Terwijl buitenlandse journalisten door Israël uit Gaza worden geweerd, zijn Palestijnse journalisten in Gaza stelselmatig aangevallen: volgens het Gaza Media Kantoor van de Palestijnse regering zijn er tussen 7 oktober 2023 en 11 juli dit jaar al 229 journalisten door Israël gedood. De ngo Reporters Without Borders (RSF) spreekt van ruim 200 gedode (waarvan velen doelgericht) journalisten in Gaza. Al-Sharif werd al langer bedreigd door het Israëlische leger, bij monde van de Arabischtalige legerwoordvoerder Avichay Adraee, die hem beschuldigde een Hamas-militant te zijn en ‘vals nieuws’ te verspreiden. Het Israëlische leger bevestigde zondagavond op X dat het Al-Sharif middels een luchtaanval heeft gedood. De zoveelste oorlogsmisdaad van het Israëlische leger, gerechtvaardigd door Israëls leugen-mantra dat alles is ‘Hamas’: artsen, paramedici, academici, leraren, kinderen, vrouwen, baby’s, bejaarden, VN-medewerkers, UNWRA-personeel, journalisten, uitgehongerde burgers, dieren, waterzuiveringsinstallaties, bakkerijen, scholen, kerken, moskeeën, bibliotheken, universiteiten, musea, ziekenhuizen en zelfs begraafplaatsen. Maar er is hoop, want de wereld is massaal de ogen aan het openen en ziet dat Israël een paria-staat is: genocidaal, koloniaal, etno-fascistisch met een Apartheidspolitiek. De hele wereld ziet dit, behalve een hardnekkige groep mensen: die met een cognitieve dissonantie dat nazaten van slachtoffers geen beulen kunnen zijn. Mensen die racistisch en islamofoob zijn. Mensen met de VOC-mentaliteit die winst willen maken ten koste van alles. Mensen die aanhangers zijn van de destructieve en dwaze ‘end-of-days’ messianisme. Het is pure psychopathie. De wereld ziet en is aan het veranderen getuige de massale protesten in alle grote wereldsteden. De tijd voor rechtvaardigheid en het afrekenen met de honderdjarige oorlog tegen Palestina nadert. Het is niet te stoppen.
Nouaf Ajubi, Curaçao