Op 27 juli zijn wij verhuisd. Op zich al een hele toestand; eerst verbouwen dan verhuizen en alles wat daarbij komt kijken. Enfin, velen van u zullen zich er wel iets bij voor kunnen stellen. Natuurlijk gaat daarbij nooit alles zoals je het van tevoren hebt bedacht, maar uiteindelijk komt het meestal wel goed. Meestal. Behalve als je met het fenomenale Flow van doen krijgt.
Ruim voor de verhuizing zijn wij naar Flow op Saliña gegaan om aldaar het zogenaamde Relocation Form in te vullen. Dat was volgens de desbetreffende medewerker allemaal keurig op tijd en we zouden telefonisch te horen krijgen wanneer de monteur langs zou komen op ons nieuwe adres. Toen we drie dagen na de verhuizing nog steeds geen bericht hadden ontvangen, ben ik maar eens gaan bellen.

,,Relocation Form? Nee, we kunnen hier niets vinden”, kreeg ik te horen. ,,Okay en nu?” Of ik even een kopie van het formulier kon mailen. Anders konden ze me echt niet verder helpen.
Gelukkig had ik het bewuste formulier in de verhuischaos vrij snel gevonden en heb het braaf naar Flow gezonden. In mijn grenzeloze optimisme dacht ik nu snel iets van ze te vernemen, maar nee………

Na dagen van radiostilte toch maar weer eens bellen. ,,Ja, we hebben het formulier in goede orde ontvangen en ik zal het doorsturen naar de juiste afdeling. Zij zullen u dan bellen voor het maken van een afspraak. Vandaag lukt misschien niet meer, maar dan toch zeker morgen.”

Het laat zich raden; weer niets. In totaal heb ik vijf keer gebeld en vijf keer de toezegging gekregen dat ze zouden terugbellen.

Mijn op één na laatste en zevende telefoontje naar Flow was, in komisch opzicht, het absolute hoogtepunt. ,,Meneer, hiervoor moet u bij UTS zijn. Ik zal u doorverbinden.” Dat doorverbinden is gelukt en ik kreeg een UTS-mevrouw aan de lijn die me eerst ging uitleggen dat het bedrijf tegenwoordig Flow heet. Na mijn accountnummer te hebben doorgegeven ging zij kijken wat de status van mijn Relocation Application was. Na ruim 10 minuten wachten werd de verbinding verbroken.

Tsja, dan maar weer naar Flow bellen. Toen ik een medewerker aan de lijn kreeg heb ik vriendelijk verzocht of ik nu gewoon geholpen kon worden in plaats van voor de gek gehouden. De mevrouw aan de andere kant van de lijn had alle begrip voor mijn ongenoegen en ging het met de manager bespreken. Daarna zou zij, u raadt het al, terugbellen.

Het is inmiddels vrijdagmiddag 13 augustus 2021, vier uur in de middag en ik wacht nog steeds.

Zei Charles Cooper, onze kersverse minister van Verkeer, Vervoer en Ruimtelijke Planning, laatst niet dat internet een basisbehoefte is, net als eten en drinken? Ben ik even blij dat Flow alleen over het internet gaat en niet over de voedsel- en drankvoorziening. We zouden omkomen van de honger en dorst.

Caspar Martens,
Curaçao