Nadat de Curaçao Dental Society (CDS) heeft aangegeven in de media kennis te hebben genomen van de beëdiging door MFK-minister Javier Silvania van Gezondheid van 23 grotendeels niet-Curaçaose tandartsen, is het de vraag of dit zomaar kan. Voor het antwoord is op de eerste plaats de Verordening van den 30sten juni 1934, regelende de uitoefening van de tandheelkunst, van belang. Die bepaalt dat tot uitoefening van de tandheelkundige praktijk, behalve toegelaten geneeskundigen, uitsluitend bevoegd zijn zij die in het bezit zijn van een in Nederland behaald diploma of het examen als tandheelkundige met goed gevolg hebben afgelegd voor een lokale commissie. De vraag is dus of deze 23 personen een Nederlands diploma hebben, dan wel het vereiste examen voor de commissie hebben afgelegd. Die vraag dient de minister te beantwoorden. De ongeveer 50 reguliere Curaçaose tandartsen weten in elk geval helemaal van niets.
Ten tweede vallen tandartsen onder de Landsverordening beperking vestiging medische beroepsbeoefenaren, bekend onder de benaming ‘Moratorium’. De tandarts is een van de medische beroepsbeoefenaren die onder deze wet vallen en voor wie het verboden is zich hier te lande te vestigen, behoudens een ontheffing van de minister. Er zijn richtlijnen die de behoefte aan medische beroepsbeoefenaren, en de wijze waarop in die behoefte kan worden voorzien vaststellen. Of deze richtlijnen zijn aangepast en of daarbij het aantal tandartsen is verhoogd, en zo ja tot hoeveel, moet de minister van Gezondheid of het ministerie van GMN aangeven. Afwijking van de richtlijnen is mogelijk indien er op grond van een advies van het ministerie zwaarwegende redenen zijn. Van wachtlijsten is volgens beroepsvereniging CDS in elk geval geen sprake.
Het antwoord op de vraag of de minister zomaar 23 tandartsen kan benoemen, is dus volmondig: ‘nee’. Bij een benoeming moet er rekening mee worden gehouden dat betrokkene óf een Nederlands diploma heeft óf het examen heeft afgelegd en binnen het in de richtlijnen genoemde aantal blijft, en of er zwaarwegende redenen waren om van de richtlijnen af te wijken. Mocht blijken dat de minister van GMN zich niet aan de wet heeft gehouden, dienen de Staten op te treden en het vertrouwen in de minister op te zeggen, aangezien hij in dat geval de bijl zet aan de wortel van de rechtstaat, wat inhoudt dat ieder overheidshandelen aan de wet, en uiteraard aan bij die wet gestelde voorwaarden, moet voldoen. Als ultimum remedium blijft over het doen van een aangifte op grond van het Wetboek van Strafrecht, dat een minister die zijn medeondertekening verleent aan een landsbesluit of ministeriële beschikking, in de wetenschap dat een op Curaçao geldende wettelijke regeling wordt geschonden, strafbaar stelt. Intussen kijken de reguliere tandartsen ‘tandenknarsend’ toe, want minister Silvania geeft niet thuis. Hopelijk staat hij straks niet met ‘de mond vol tanden’.