,,Inwerkingtreding van de Landsverordening Aruba financieel toezicht (LAft) moet uiterlijk voor 1 januari 2019 hebben plaatsgevonden, maar niet voordat daarover in de Rijksministerraad overeenstemming is bereikt.” Onder deze passage van het Protocol Aruba-Nederland 2019-2021 van 22 november 2018 zetten de Arubaanse minister-president Evelyn Wever-Croes en minister van Financiën Xiomara Ruiz-Maduro (beiden MEP) hun handtekening. De beloofde (streef)datum werd niet gehaald. Verre daarvan. Pas afgelopen week, op 6 juni 2019, stemden de Staten in met de nieuwe LAft, die solide, transparante en houdbare overheidsfinanciën van Aruba tot doel heeft. Dat het bijna een half jaar langer heeft geduurd is tot daaraantoe, met de wijziging(en) die de Arubaanse regeringsfracties hebben toegevoegd - door middel van een amendement - speelt politiek Oranjestad misschien nog niet met vuur, maar wel hoog spel. Ongetwijfeld zal er op het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK) in Den Haag druk beraad worden gevoerd over de inhoud en vooral bedoelingen van het amendement. En hoewel premier Wever-Croes aangeeft dat voor haar kabinet de protocolafspraken gelden, gaat het uiteindelijk om het mandaat dat zij van de Staten heeft gekregen. Het amendement ziet eruit als: ‘Knip de band met de Rijksministerraad (RMR) door, en zet de Staten ervoor in de plaats’. Dat klinkt wel stoer en vooral ‘constitutioneel’, maar daar zitten toch wel enige haken en ogen aan. Want dan wordt de medewetgever ook de toezichthouder. Dus: stel de Staten nemen een begroting aan die totaal niet evenwichtig is (lees: grote tekorten vertoont) en zeggen vervolgens als toezichthouder: ‘Akkoord!’. Los van de vraag wat ze daar binnen de ambtenarenkamertjes van BZK van vinden of in de Trêveszaal van de RMR - met de hete adem van de Tweede Kamer in hun nek - is het wellicht belangrijker te vragen wat de internationale ‘rating agencies’ daarvan zullen denken. Het oordeel van de kredietbeoordelaars is van groot belang zolang Aruba voor de financiering van de schulden een beroep moet doen op buitenlandse instellingen. Het wordt nog weleens vergeten, maar de LAft en het College Aruba financieel toezicht (CAft) zijn er niet om de ministers in het Bestuurskantoor dwars te zitten, maar om de ontspoorde overheidsfinanciën - wie daar ook verantwoordelijk voor is - op orde te krijgen. De stellige indruk bestaat daarom dat er niet vier tot vijf jaar door Nederland is gestreden om een voet tussen deur te krijgen, met als doel om erger te voorkomen, om dit nu weer los te laten. Positief van de aangenomen LAft is dat de normen die waren afgesproken nu wettelijk zijn vastgelegd. Maar het lijkt niet erg aannemelijk dat de RMR zich zomaar aan de kant laat zetten.