Het nationale telecombedrijf UTS dreigt, mede dankzij de halfslachtige positie die het inneemt als enerzijds een publiekrechtelijke (semi)overheidsinstelling en anderzijds als particuliere onderneming die moet concurreren, het slachtoffer te worden van politiek gekonkel. Met vroeg of laat de bevolking (lees: de belastingbetaler) als slachtoffer en de andere telecomaanbieders als lachende derde. Als het mis zit bij United Telecommunication Services - en er zijn veel vragen te stellen en opmerkingen te maken - dan moet dat worden uitgesproken en aangekaart. Maar vooral ook aangepakt en ten goede gekeerd. Het eerste gebeurt wel volop door Staten en minister, als beste stuurlui aan wal, maar zichtbare, concrete actie om de situatie bij UTS structureel te verbeteren lijkt uit te blijven. Vlak na zijn aantreden begin 2013 als minister van Verkeer en belast met telecommunicatie liet minister Balborda (PNP) zich in zijn betoog in de Staten tijdens een eerder debat over UTS uiterst kritisch uit over beleid, aansturing en resultaten van de overheids-nv. Nu, circa twee jaar, verder zijn de geluiden vrijwel exact dezelfde; opnieuw worden handelingen en prestaties scherp onderuit gehaald. De waarheid moet gezegd worden, óók al is de waarheid bitter en niet fijn om te horen. Maar in tegenstelling tot twee jaar eerder, mag Balborda zich als bewindspersoon en daarmee als vertegenwoordiger van de aandeelhouders van UTS zich wel afvragen wat hijzelf en wat zijn regering hebben gedaan om bij de telecomonderneming het tij te keren. Natuurlijk, de minister moet in het kader van good corporate governance niet op de stoel van de directie gaan zitten, maar als afgevaardigde van de aandeelhouder heeft hij via de Raad van Commissarissen als toezichthouders wel instrumenten om invloed uit te oefenen op beleid, visie en richting. Dat is onvoldoende gebeurd, waardoor de Statenvergadering van afgelopen week een hoog déjà vu-gehalte kende. Daar komt bij dat het de regering (lees: Balborda) was die vorig jaar op de rem ging staan toen UTS bezig was met een noodzakelijk, maar overigens veel te royaal (te duur), afslankingsprogramma; eerst met vrijwillige afvloeiing en als dat te weinig zou opleveren met gedwongen ontslagen. Hoe pijnlijk voor de individueel getroffen personen ook, (partij)politieke motieven mogen geen stoorzender zijn. Regering en diverse parlementsfracties zijn ook stoorzender door ‘hun’ UTS en het daar werkzame personeel openlijk neer te sabelen en bijna levend te villen. De enige die hierbij gebaat is, zijn de concurrenten die qua slagvaardigheid - immers zónder politieke last - alleen al daarom een grote voorsprong hebben. Van level playing field (gelijk speelveld) is allang geen sprake, zeker niet als van UTS de vuile was zo wordt buiten gehangen. Het is daarom meer dan ooit van tweeën één: óf UTS wordt weer een ouderwetse overheidsdienst, óf het gaat - vrij van elke politieke inmenging maar dan ook zónder overheid voor eventuele ruggensteun - als geprivatiseerde onderneming volop en keihard de concurrentiestrijd aan.
