Van een onzer verslaggevers
Philipsburg - Verzekeringsbedrijven op Nederlands Sint Maarten kunnen zich niet beroepen op de dekkingsbeperking tot 90.000 gulden als een auto-ongeluk aan de Franse kant heeft plaatsgevonden.
Dat blijkt uit een vonnis van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie in een zaak van verzekeraar Nagico op Sint Maarten tegen een daar eveneens gevestigd bedrijf.
Aanleiding van de zaak is een ongeluk in 2000 op het Franse deel van Sint Maarten (Saint Martin). Het bedrijf - de naam is in het vonnis geanonimiseerd tot ‘bedrijf X’ - op wiens naam de auto stond, was verzekerd via Nagico. In een persbericht legt het Gemeenschappelijk Hof van Justitie uit dat volgens de verzekeringsovereenkomst de dekking van de schade beperkt was tot maximaal 90.000 gulden, maar dat de kosten in verband met het opgelopen lichamelijk letsel ten gevolge van het ongeluk veel hoger waren. Het slachtoffer van het ongeluk heeft daarom jaren geleden al eerst via het gerecht op Saint Martin een zaak aangespannen tegen Nagico en het autobedrijf. Op het Franse deel van het eiland kent men namelijk niet de mogelijkheid om de dekking te beperken zoals in Sint Maarten. De Franse rechter besliste ‘dat de beperking van dekking in strijd is met dwingend recht en dat het slachtoffer zowel Nagico als bedrijf X kan aanspreken voor het volledige bedrag van de schade’, aldus het persbericht.
Het slachtoffer heeft ondertussen 90.000 gulden vergoed gekregen van Nagico, maar ook nog eens ruim 513.000 euro van het bedrijf. Het Hof oordeelt nu ‘dat Nagico ook in haar verhouding tot bedrijf X geen beroep kan doen op de dekkingsbeperking van 90.000 gulden’ en dus de 513.000 euro moet uitkeren.
Die beslissing wordt in de uitspraak van gisteren uitgebreid toegelicht. In de Franse Code des Assurances is een artikel opgenomen ‘dat voorschrijft dat een wettelijke aansprakelijkheidsverzekering geen dekkingslimiet voor lichamelijke schade mag bevatten’. ,,Het betreft een bepaling die een rechtvaardige verdeling beoogt van de risico’s van een wezenlijk onderdeel van het maatschappelijk leven, het deelnemen aan het gemotoriseerde wegverkeer, waar iedereen mee in aanraking komt. Daarbij heeft de Franse wetgever een duidelijke keuze gemaakt voor de bescherming van de belangen van benadeelden door verkeersongevallen. Allereerst door voor bepaalde categorieën verkeersdeelnemers verzekering voor aansprakelijkheid verplicht te stellen en vervolgens door te verbieden dat de in dat kader afgesloten verzekeringsovereenkomsten een dekkingsbeperking bevatten voor lichamelijke schade. Sint Maarten kent vergelijkbare voorschriften, zij het dat de wetgever in Sint Maarten ervoor heeft gekozen wel een dekkingsbeperking toe te staan die bovendien betrekkelijk laag is. Ook deze keuze is in het belang van benadeelden gemaakt, namelijk om een hogere dekkingsgraad te bewerkstelligen door lagere premies, waarbij de beperking in de dekking voor lief is genomen. Er zou echter een ernstige onevenwichtigheid in het Franse verzekeringsrecht over dit onderwerp ontstaan indien de keuze die de Sint Maartense wetgever hierin heeft gemaakt rechtstreeks zou doorwerken in de Franse rechtssfeer. Dit geldt te meer nu, naar algemeen bekend is, er zeer intensief wegverkeer bestaat tussen beide delen van het eiland. Het past verder ook in het streven van de Franse wetgever om de benadeelde maximale bescherming te bieden door het verbod op de dekkingsbeperking een zo breed mogelijk bereik te geven. Het uiteindelijke effect hiervan is dat de verzekeraar ontmoedigd wordt om dit type verzekeringsovereenkomsten met dekkingsbeperking aan te gaan. De verzekeraar zal hier namelijk van afzien als hij weet dat hij op die beperking ook in zijn verhouding tot de verzekerde geen beroep kan doen, terwijl hij aan de verzekerde juist vanwege die lagere dekking minder premie in rekening kan brengen. Hiermee is ook de bescherming van de verzekerde gediend. Er is vanuit de beschermingsgedachte die de Franse wetgever voor ogen heeft gestaan ook geen goede reden te bedenken waarom het verbod op de dekkingsbeperking niet zou gelden tussen de verzekeraar en de verzekerde. Het heeft immers weinig zin om aan de ene kant weggebruikers te verplichten om zich te verzekeren voor de aansprakelijkheidsrisico’s als gevolg van ongevallen en anderzijds toe te staan dat de dekking daarvan ongelimiteerd wordt beperkt”, aldus het vonnis.
