Het was, meen ik, 1946. Ik woonde naast Zeebad, aan de noordzijde, toen ’s morgens heel vroeg op de deur werd gebonsd en daar stond een visser van het Lac met de kapitein van een Canadees schip. Hij vertelde dat hij om 3.30 uur gestrand was en vroeg of ik hem kon helpen. Naam van het schip was ‘Camco’. Er was nog geen weg langs de kust en om er te komen moest men tussen de rotsblokken, die overal lagen, trachten stapvoets vooruit te komen. Het bleek dat de stuurman het licht van de Willemstoren voor dat van Klein Curaçao had aangezien en het licht van Punt Vierkant voor dat van de Willemstoren. En daar stuurde hij tussendoor. Hij had wielen onder het schip moeten hebben, dan zou het wellicht gelukt zijn.
Wij gingen eerst naar het radiostadion en ik seinde aan de CSM om een sleepboot te sturen.
Vervolgens namen wij een zestal arbeiders mee in onze truck en gingen we op weg via Nikiboko, langs Tera Cora, rond het Lac naar de kust, ongeveer waar de Piedra Pretu is. Onderweg zei de kapitein dat hij zelfmoord wilde plegen.
Ik zei: ,,Dat is best, maar eerst die schuit van je losmaken.” Een eind verder zei hij, dat hij zo’n buikpijn had. Hij wilde later naar de dokter. Ik: ,,Dat is onzin. Als je zelfmoord gaat plegen, dan kan dat beetje buikpijn er wel bij.”

Geboft
Bij het schip aangekomen zagen wij dat de kapitein bijzonder geboft had. De gehele kust is zeer rotsachtig. Verscheidene schepen zijn op die kust gelopen en vergaan. Maar hij had een stukje zand uitgezocht en daar zat hij op. De kapitein wilde een paal aan de kust zetten en zijn passagiers - een man of tien, waaronder een onderwijzeres – via een te spannen touw en een plank naar de wal brengen. Ik zei: ,,Niks daarvan. Ga maar aan boord, zet een reddingboot aan de luwzijde overboord, passagiers erin en wij brengen ze wel aan de wal.” Dat gebeurde. Ook de onderwijzeres. ,,Oh. Jammerde zij, de dominee heeft nog zo gezegd niet met dit schip mee te gaan en nu zijn we nog vergaan ook.”
De kapitein klaagde erover dat hij urenlang SOS geseind had en dat het radiostadion Bonaire niet had geantwoord. Toen ik hem vroeg, aan boord gekomen, weer even Bonaire op te roepen om te vragen of de sleepboot vertrokken was, zei hij dat hij dat niet mocht, want hij was in een ‘haven’! Echter het bleek dat zijn telegrafist een zoontje van hem was van 15 jaar en ik zei hem maar niet te klagen, want hij kon weleens in overtreding zijn.
De passagiers werden naar Pension Hellmund gebracht om bij te komen. ,,Kapitein, heb je ballast aan boord?” Ja, dat had hij: waterballast. ,,Kan je dat daar achteren pompen, zodat het voorschip lichter wordt? Vanmiddag om twee uur is het hoog water en dat scheelt ruim 30 centimeter. Misschien kan je dan loskomen.”
Dat werd gedaan, en om twee uur schoot het schip op eigen kracht los, toen de sleepboot in zicht kwam. Die kon onverrichter zake terugkeren.
Het schip ging naar Kralendijk had een klein gat van enige vierkante decimeters in de bodem, de bofferd.
In Kralendijk zei hij, voor hij naar Curaçao vertrok (hij moest eigenlijk naar Venezuela): ,,I have never had such an efficient agent like you.” Ik antwoordde: ,,Thank you captain, that will cost you 200 dollar extra”. En dat werd ook betaald.

De schoener van Barbados
De Gezaghebber was de heer Xavier Krugers. Het was nog oorlog. Ik woonde aan de Bernhardweg, waar nu de dokterswoning is. Ook daar werd ik ’s morgens vroeg uit mijn bed gehaald. Er was een schoener gestrand, op de kust tussen de Willemstoren en Sorobon. Met een truck konden wij een grootste gedeelte van de afstand afleggen, maar de laatste anderhalve kilometer moesten we lopen. Toen we aankwamen was de douane en de politie reeds daar. Er stonden ongeveer 60 personen, schipbreukelingen, op de kust. Van het schip was niet veel meer over. Het kwam van Barbados, had 58 werklieden voor de Shell aan boord.
Men had het Lac gepasseerd en het schip was de grote bocht tussen Willemstoren en Sorobon binnengevaren. De stroom was sterk, de wind viel voor een groot deel weg en het schip dreef naar de kust. Daarbij kwam dat de vuurtoren in oorlogstijd niet werkte! Met stuurboord dreef het tegen een platte rots en men kon in het water op die platte rots stappen en naar de wal lopen. De schok sloeg de mast met zeilen overboord en nam negen man mee de zee in, die allen verdronken.
Van het schip werd niet veel gered. De zee was daar, zoals altijd, erg ruw. Door een ploeg arbeiders van het gouvernement werden in een paar dagen na de stranding acht stoffelijke overschotten uit het water gehaald. Het was niet mogelijk de doden naar Kralendijk te vervoeren, om ze daar ter aarde te bestellen.
Men besloot ze ter plaatse te verbranden. Terwijl men daarmee bezig was, spoelde het negende lijk aan. De overige 49 man werden een paar dagen later naar Curaçao vervoerd, tezamen met de kapitein en zijn bemanning.

Wrakken
Langs de gehele kust, waar deze drama’s zich afspeelden, liggen wrakken. Slechts zelden is het mogelijk daar te duiken. Bij windstilte of zuidwestenwind is dat mogelijk. Kanonnen, kogels en andere overblijfselen worden zo nu en dan bovengebracht.
Op 20 december 1942 strandde het schip ‘Harton’ van Argentinië volgeladen met vaten dieselolie. Wij vermoedden voor Duitse duikboten die in het Caribisch gebied opereerden. Maar men deed niets en het schip kwam vrij op de eerste kerstdag.
De schoener ‘Aura’ behoorde aan de firma Herrera. Zij kwam van Aruba met een lading zand voor Curaçao en strandde in augustus 1934 bij Daaibooibaai te Curaçao. De kapitein vergat ons te waarschuwen en toen wij het de volgende morgen hoorden was het te laat. De strandjutters van Curaçao hadden een goede buit.