Het jaar 1943 was weer een regenachtig jaar en ik keurde het veld op 5 december weer af. Ook voor de colonel. Gezaghebber Krugers belde mij en zei dat hij van mening was dat het vliegveld goed was en dat ik het gerust kon goedkeuren, zodat colonel Schoenmacher kon komen. Mijn antwoord was ongeveer: ,,Meneer Krugers ik keur het veld voor U ingevolge een opdracht van U. Wanneer U meent dat het veld goed is, kunt U dat aan Curaçao telegraferen, maar met Uw naam eronder en niet de mijne. Want tenslotte bent U de verantwoordelijke persoon.” Het veld bleef afgekeurd en dat had een bijzonder gevolg. De Amerikanen konden niet hebben dat zij troepen (in ons geval waren het radartroepen) op een eiland hadden, dat in de regentijd niet bereikbaar zou zijn.

In zo’n geval zouden bijvoorbeeld zieken niet met spoed kunnen worden geholpen.
Reeds in december werd een aanvang gemaakt met de bouw van een vliegveld op de plaats waar het nu is.

Lima
Om de juiste plaats te bepalen kwam een commissie uit Curaçao bestaande uit de directeur en assistent van Openbare Werken, de chef vliegdienst van de KLM enzovoort. Wij maakten een wandeling van de muur van Santa Barbara naar Kralendijk en vervolgens naar het zuiden van Kralendijk. Eenparig was men van mening, dat daar in het zuiden, vlak voor de plantage Lima, de allerbeste plaats was, want zei men: áls, ja áls het nog eens langer en breder gemaakt moest worden dan hebben wij verscheidene kilometers ter beschikking. Met veel spoed werd het veld gemaakt, op een ondergrond van diabaas. En dat was fout.
Diabaas is daarvoor niet geschikt. Maar er was oorlog en daarom moest snel worden gewerkt. Het vliegverkeer nam jaarlijks toe.
Het bewijst dat men op reis gaat, wanneer dat snel en comfortabel kan gebeuren en, natuurlijk, wanneer de economische toestand zó is dat men de reis kan betalen.
Maar wanneer zou Bonaire een vliegverbinding hebben verkregen als de heer Plesman niet in 1934 had gezegd ‘dat doen we’?
De passaatwind had enige invloed op de vluchten van de Snip; van Curaçao naar Bonaire (tegenwind) duurde de vlucht 25 minuten en terug met een sterke passaat 20 minuten.

Nieuw vliegveld
In het hoofdstuk Luchtverbinding wordt beschreven hoe het eerste vliegveld waren dat het herhaaldelijk ongeschikt werd verklaard wanneer er zware regenbuien waren gevallen. En dat in 1943, op aandringen van de commandant van de Amerikaanse troepen op onze eilanden, een aanvang werd gemaakt met het maken van een nieuw vliegveld, op de plaats waar het nu is.
Reeds in de Raad van Politie werd aangedrongen op een ander vliegveld en Landsraad Charles Hellmund sprak in de vergadering van 22 september 1943, bij het afscheid van gezaghebber Piet van Leeuwen, dat hij dankbaar was voor hetgeen de gezaghebber had gedaan gedurende zijn ambtsperiode. ,,Weliswaar hadden wij wat meer gewenst, dat nog onder Uw bestuur hadden kunnen plaatsvinden, zoals bijvoorbeeld een nieuw vliegveld dat ook in de regentijd bruikbaar zou zijn, doch, hier kan ik de verleiding niet weerstaan, nog eventjes te laten uitkomen, dat ik denk, dat wij in deze dikwijls wel enigszins stiefmoederlijk door Curaçao worden behandeld.” Het oude zeer bekende liedje!
In 1945 werd het nieuwe vliegveld, dat gedoopt werd Flamingo Vliegveld, in gebruik genomen. Een grote verbetering. Er was ook een stationsgebouwtje, dat voor het aantal passagiers van die tijd uitstekend bruikbaar was. Een gezellig stationnetje dat tot einde 1977 heeft dienstgedaan.
De asfaltbaan werd neergelegd op een onderlaag van diabaas.

Zware regenbuien
Het regenwater, dat ten oosten van Antriol en Kralendijk valt, stroomt naar het zuiden (later ook langs het kerkhof voor een deel naar zee) en wanneer het een jaar is van zware regenbuien, dan staat het water vanaf de plantage Lima tot aan de Kerkweg. Het is gebeurd, dat men met een bootje van Playa Pariba naar de R.K.-kerk kon varen. Het water stond tegen Tera Cora, dat wat hoger ligt, soms anderhalve meter hoog. Onder het vliegveld was wel een afvoerkanaal gemaakt, doch langs een groot gedeelte van de baan stond het water tegen het hygroscopische diabaas, dat het water absorbeerde als een grote spons.
Zodra de regentijd voorbij was en de zon zijn werk deed, droogde de onderlaag van het veld in en het diabaas kromp. Er ontstonden scheurtjes in het baanoppervlak, die langzaam groter werden wanneer de zware machines eroverheen reden. Op een zekere dag vertrok een DC-3, reed van het platform naar de baan. Bij het verlaten van het platform moest de machine een bocht maken, de druk op het rechterwiel werd groter en daar ging het rechterwiel van de DC-3 door de asfaltlaag in een gat van zeker een halve meter diep. De Oriol uit de modder van Subi Blanco trekken was kinderwerk vergeleken bij het uitvoeren van het wiel uit het diabaas bedekt met een asfaltlaag. In het jaarrapport van het Eilandgebied van het jaar 1952, werd geconstateerd dat er verscheidene slechte plekken in de baan waren ontstaan, dat aanbevolen werd een geheel nieuwe baan te maken in plaats van telkens grote sommen uit te geven aan reparaties, terwijl ook nog werd opgemerkt, dat het stationsgebouw te klein was geworden voor het groeiend aantal passagiers. Dat was sedert de ingebruikstelling verdrievoudigd. Het Bestuurscollege besloot toen de Handel Mij Bonaire te belasten met het toezicht op het vliegveld, wel onder verantwoordelijkheid van het Bestuur van het eiland.
Vergoeding 300 gulden per jaar!