Ingezonden stukken

Alom noodkreten in deze benarde coronacrisis. En terecht. Iedere medaille heeft zijn keerzijde. Liefdadigheid gaat zich manifesteren.

Er wordt naarstig gezocht naar oplossingen. Er worden verzachtende belastingmaatregelen genomen. De overheid probeert geld te vergaren, om hulp te bieden. Er worden noodrantsoenen uitgedeeld aan de allerarmsten. Zelfs voor de zwerfhonden wordt op gepaste wijze gezorgd.

Maar wat als je een ‘zwerfmens’ bent? Geen dak boven je hoofd, geen inkomen en totaal afhankelijk van wat je al bedelend in de schoot geworpen krijgt? Wat, als Punda ontvolkt is op de zwervers na? Wat schetst mijn verbazing, als ik iemand aan mijn deur krijg, die haast van zijn ‘stokkie’ gaat? Een boterham met pindakaas en een glas ‘stropi’ geeft soelaas. Maar binnen een uur komen er nog eens zes arme sloebers langs. Hoe houd ik dat in m’n uppie dagelijks vol? Mijn pindakaas raakt ook op. Nog triester het verhaal van een van hen: ,,De politie sommeerde mij om naar huis te gaan. Ik kroop maar snel achter ‘mijn’ muurtje.” Een dak boven zijn hoofd kent hij al in geen jaren.

Tot slot mijn vraag: ,,Kunnen wij, naast goed zijn voor de straathonden, ook nog goed zijn voor ‘straatmensen’? Is Fundashon pa Maneho di Adikshon (FMA) gesloten? Nos t’ei pa Yuda, die in goede tijden wekelijks voor de drugsverslaafden in Otrobanda klaarstond, heeft noodgedwongen voorlopig de deuren dicht moeten doen. Brasami zit vol. Hoe kunnen wij onze zwervers en bedelaars, die geen whatsapp hebben om in aanmerking te kunnen komen voor een voedselpakket helpen? De zwervers waarvan wij bang zijn dat ze ons huis in sluipen om te jatten. Want, als niemand naar Punda gaat, komt Punda naar ons. Solidariteit met iedereen die op ons eiland woont zal nodig zijn in deze tijden. Inclusiviteit is een vereiste wil je dit als community overleven. We kunnen niemand buiten sluiten, niemand de schuld geven en niemand laten vallen.

Agnes Vismans, Curaçao