Ingezonden stukken

Het is de tijd van corona en de maatregelen die erop volgden. 2 Maal in de week kan je eropuit gaan om boodschappen te doen (op 2 meter afstand) en je lieve oma helpen met kleren wassen. Oh, en je mag ook naar de botika, maar alleen als het echt moet. De rest van de week zit je noodgedwongen thuis. Het is net vakantie, maar eigenlijk ook weer niet. Er wordt gewoon gewerkt. Er is veel te doen. Meer werk dan ooit zelfs. Er zijn plannen voor projecten voor na deze periode, maar vooral ook voor deze periode zelf. Mensen zitten in acute nood. Zekerheid wanneer het ‘gewone’ leven weer doorgang krijgt, is er niet.

In Nederland zijn ze toch licht positief over het dalende aantal besmettingen en intensivecare-opnames. De Uefa wil in juni weer aan het voetballen en in Wuhan mogen kleine groepen mensen zelfs alweer de straat op en reizen naar andere steden in China. Het normale leven lijkt daar weer op gang te komen. Gaat het dan toch weer de goede kant op? Nee, eigenlijk niet. In New York denkt de gemeenteraad erover na om de stadsparken een functie te geven als begraafplaatsen omdat ze het aantal doden niet aankunnen. Boris Johnson ligt op de ic. Jonge mensen overlijden nu ook. We zouden een tweede grote golf kunnen verwachten zegt men. Eigenlijk denken we daar liever niet aan, maar het blijkt realistisch.

Ik zit dus thuis en volg het nieuws elke dag. Liveblogs, de persconferentie met dhr. Gerstenbluth en het journaal. Hier op Curaçao valt het wel mee met het aantal besmettingen. Buurland Aruba heeft het al flink erger dan wij. We wachten op een steunpakket van de Nederlandse regering. Het is niet makkelijk voor velen en het zal waarschijnlijk niet makkelijker worden. Toch kunnen vele mensen op ons eiland enorm goed overdrijven. Aan het begin van deze chaotische ‘quarantaineweken’ gingen mensen ook hier massaal toiletpapier inslaan. In Nederland klapten de mensen om 20.00 uur met z’n allen voor het zorgpersoneel dat zo ontzettend goed bezig was om alle patiënten op de intensive care te verzorgen. Hier gingen ze ook lekker meedoen, terwijl we toen 3 besmette mensen hadden en er helemaal niemand in het ziekenhuis lag met het coronavirus.

Met een licht gevoel van verdriet maar ook met een sentiment van hoop en geloof in verbetering, kijk ik naar de ontwikkelingen in Europa en de VS. Op dit moment de brandhaarden van het virus. Mensen vechten voor hun leven. Ze sterven vaak zonder familie om zich heen. Ouderen sterven in verpleeghuizen. Mensen met een levensverhaal. Goede verhalen hebben niet altijd een goed einde, maar niemand wil dat zijn of haar laatste hoofdstuk luidt ‘Gestorven aan het virus’. Ik wil benadrukken dat het enorm belangrijk is deze mensen te respecteren en hun waarde te geven. Laten we ons dus aan de maatregelen houden, voor onszelf maar vooral voor een ander. Dit is een tijd waarin we tot onszelf moeten komen, bepaalde dingen moeten gaan relativeren en andere dingen meer moeten waarderen. Vanaf nu zal de wereld er in ieder geval niet meer hetzelfde uitzien.

Op Curaçao kunnen we deze periode goed gebruiken om te bedenken hoe we ons eiland in de verschillende sectoren kunnen upgraden. Be, stay, think and act safe!

Nimrod Jamanika, Curaçao

Nimrod Jamanika is een 17-jarige wwo-6 leerling van de Dr. Albert Schweitzer Havo-Vwo, die geïnteresseerd is in schrijven. Zijn brief houdt zijn perspectief in over de gebeurtenissen van de laatste dagen en weken met betrekking tot het coronavirus. ,,De ontwikkelingen van het virus en alles wat het met zich meebrengt volg ik ook en daarom wilde ik graag op papier zetten hoe ik het als jongere zie. Zowel op lokaal als op internationaal vlak”, zo schrijft Jamanika in de begeleidende e-mail.