Yu di Kòrsou en quarantaine
Complimenten voor de Curaçaose overheid om met de ene hand harde maatregelen te nemen in verband met de gezondheid van onze gemeenschap en tegelijkertijd met de andere hand hulp te bieden, daar waar nodig. Dit vraagt kurashi en dit vraagt professionaliteit. Ook vraagt dit de bereidheid om te luisteren naar input daar waar het misschien nog wat beter kan. Over dit laatste willen wij het hebben.
Net als andere landen zorgt Curaçao voor haar mensen; op Curaçao en daarbuiten. Alleen is onze politieke status wat ingewikkeld, waardoor er vaak discussies zijn over de vraag ‘wie is een Yu di Kòrsou’ en wie niet? Zijn Yu di Kòrsou’s degenen die hier geboren zijn, degenen die hier wonen, of die hier ingeschreven zijn en een sédula kunnen laten zien? Dat hangt natuurlijk af van de formele context van die vraag. Op dit moment wordt er onderscheid gemaakt tussen onze Curaçaose jongeren die een aantal jaren voor studie naar het buitenland vertrokken: a) onze kinderen die in Nederland studeren en zich volgens de regels móésten uitschrijven bij Kranshi en zich inschrijven in Nederland. En b) onze kinderen die met een studievisum studeren in Canada, de VS en andere landen in de regio. Die landen staan het niet toe dat je je bij hen inschrijft, maar gezien onze relatie met Nederland, is dat voor de a)-studenten een vereiste.
Wat maakt dat Curaçao besluit om een deel van onze kinderen (de studenten in Nederland) te behandelen alsof zij buitenlanders zijn? Alsof zij geen Yu di Kòrsou zijn? Is dat omdat zij hun sédula verplicht hebben moeten inleveren? Zij voldoen niet aan de gestelde criteria voor repatriëring en maken minder kans dan een buitenlander die hier naartoe gehaald wordt door een multinational. Of zij moeten bewijzen psychische klachten te hebben. En mochten zij voldoende problemen hebben om toegelaten te worden, dan zullen zij 3.500 gulden moeten betalen voor quarantaine, net zoals elke andere buitenlander. Anders mogen zij niet naar huis.
Men verwacht dat de psychische gevolgen van deze crisis zich op middellange termijn nog meer zullen manifesteren. Er wordt met regelmaat aandacht gevraagd voor de emotionele gevolgen: angst en stress lopen op. Voor onze studenten komt dit bovenop heimwee, onzekerheid bij het zoeken van je weg en je plek in de vreemde maatschappij, geen homebase hebben waar je in het weekend kan bijtanken. Laten we dit niet onderschatten. Laten wij voorkomen dat zij in de problemen raken.
Er zijn alternatieve veilige oplossingen die repatriëring mogelijk en betaalbaar maken voor deze groep (bijvoorbeeld een enkelband à 450 gulden). Samen met onze professionals kunnen we hieraan bijdragen, zodat we goed zorgen voor onze kinderen in het buitenland. Een investering in de toekomst van Curaçao. May they feel safe, may they feel protected and cared for by us, their community.
Namens een groep bezorgde ouders, Shanti Guanipa
