Ingezonden stukken

Er bestond al niet veel achting voor het niveau waarop bepaalde politici menen invulling te moeten geven aan de bestuurlijke taak die door het volk aan hen is toevertrouwd, maar dat gestuntel van de laatste tijd slaat wel alles. Er is duidelijk iets mis met Statenleden die vinden dat zij o zo politiek gewiekst te werk gaan terwijl die hele bekrompen opstelling om door middel van het wegblijven uit de Statenvergadering het benoemingsproces van een nieuwe parlementariër tegen te werken, slechts laat zien hoe onvolwassen deze kleuters wel zijn.

Dit gedrag is symptomatisch voor een groep van politici die opgezadeld zitten met een bestuurlijke taak waarvoor zij totaal ongeschikt en onvoorbereid zijn, een taak die hun bevattingsvermogen verre overstijgt dit terwijl zij zich bovendien voornamelijk laten leiden door hun beperkt referentiekader, hun complexen en hun Maslowiaanse behoeftepatronen. Dit gebeuren rond het boycotten van de aanstelling van een nieuw Statenlid vertegenwoordigt de meest recente absurditeit die deze politieke jongleurs begaan hebben en bevestigt wederom de dwaze en klungelige roes waarin deze Statenleden verkeren, een roes die wel eens fataal zou kunnen blijken te zijn voor ons Land. Curaçao gaat het niet redden met dit soort kleuters aan de macht.

Wij gaan ten onder aan de kinderachtigheid van parlementariërs die zichzelf overigens geweldige politieke schaakmeesters wanen terwijl al hun zetten juist getuigen van gedachtepatronen die voornamelijk gevoed worden door koloniale kleinzerigheid en een miezerig soort afrekenen met politieke opponenten. Het gaat dit soort lieden niet om het op een volwassen en constructieve manier bijsturen van de coalitie maar enkel om het bewerkstelligen van het ultieme doel, het ten val brengen van de regering, dat schijnt een doel op zich te zijn. Kleuters zijn het, die er enkel op uit zijn om elkaar een poepie te laten ruiken en daarbij ziekelijk blijven zeuren over het respect dat zij wel verdienen. Van dit niveau volksvertegenwoordigers moet het land het hebben, dit zijn de politici waar wij aan overgeleverd zijn, die ons lot bepalen en dit allemaal in een wereld die steeds ingewikkelder wordt en juist smacht naar goed opgeleide, integere, evenwichtige en verstandige landsdienaren die de hantering van staatsregimes begrijpen en daar ook goed mee weten om te gaan. Meer dan ooit doen voelen wij dat gemis, het land is nimmer voorheen zo onbestuurbaar gebleken.

Gevoelens van totale ontreddering beginnen toe te nemen, overal resoneert de vraag wat voor zin het heeft om verkiezingen aan te gaan indien de ruif waaruit kandidaten worden gekozen geen kwalitatief betere gegadigden kan aanbieden. Duidelijk is de tendens waarneembaar naar het zoeken van staatkundige toenadering tot Nederland. Velen zien als enige hoop op overleving het aanhaken aan de kwalitatief hogere bestuurlijke cultuur van het moederland. De sterke tendens naar het willen opgaan in de Nederlandse staatsstructuur is een teken dat men het geloof in eigen kunnen thans echt begint te verliezen.

Ik ben echter de mening toegedaan dat de oplossing voor Curaçao niet zozeer ligt in het opnemen van het eiland in de Nederlandse staatsstructuur; het omzetten in een provincie of gemeente (of openbaar lichaam) zal geen bestuurlijke wonderen doen verrichten zolang ook niet de kern van onze problematiek wordt aangepakt, namelijk een verbetering van het kwalitatief niveau van onze lokale politici. Het Statuut en onze Staatsregeling (en de daaruit volgende regelingen) zijn in hun essentie goede regelingen die, mits toegepast op de wijze waarvoor zij bestemd zijn, even vruchtbaar kunnen werken als welke andere Nederlandse structuur dan ook. Curaçao zal als provincie of gemeente er ook een puinhoop van maken indien cruciale functies worden ingevuld door dat soort van politieke lapzwansen die ook nu er een potje van maken. Niet het systeem is verkeerd maar de politici schieten tekort.

Dat figuren als Córdoba, Dos Santos en Cooper gaan dwarsliggen verbaast onderhand niemand, die hebben altijd wel hun eigengereide agenda gehad met lak aan het bestuurlijk regime wanneer het hun niet uitkomt. Met dit soort recalcitrante figuren valt geen land te bezeilen. Wil Curaçao overleven dan moeten wij het ‘houtje-touwtje’-dorpsniveau zien te overstijgen. Het is allemaal veel erger dan we denken. Dit soort salon-politici tot daaraantoe, verbazend is echter dat een van de weinige academisch geschoolde Statenleden, Marilyn Moses, zich ook in allerlei gekunstelde bochten wringt om door middel van een onsamenhangend verhaal over het wel of niet Statenlid zijn van Marilyn Alcalá-Wallé, haar kinderachtig wegblijven te motiveren. Ik snap niet waarom tot weldenkendheid in staat zijnde mensen steeds maar weer het oor te luister leggen bij verkeerde adviseurs. In de waan heel spitsvondig te zijn geweest schaart zij zich nu ook onder de groep van kleingeestige salon-strategen die zich verbeelden een sluwe zet te hebben bekokstoofd. De onzinnigheid druipt er gewoon van af. Wanneer zelfs academici zoals Moses door de mand vallen als bespeelbare, onbedachtzame meelopers, wat valt er dan te verwachten van de rest van de hummels uit de kindercrèche?

George Lichtveld, Curaçao