Ingezonden stukken

Wat een geweldig stel mensen hebben we hier die doorgaans wegen en stranden langs lopen en andermans afval opruimen. Petje af voor Kunukuman en zijn vrijwilligers. Deze mensen moeten wel over een enorme mate van doorzettingsvermogen beschikken om dit werk te blijven doen. In de media worden ze genoemd ‘Kanjers, met het hart voor Curaçao op de juiste plaats’. Niets dan lof voor deze kanjers.
Ik zit te wachten op de kanjers bij de overheid en alle andere politici, die het afvalprobleem bij de wortels gaan aanpakken. De politici die het aandurven een systeem te ontwikkelen om vanaf import van allerlei soorten materialen en stoffen, tot en met het feilloos ophalen, afvoeren en vernietigen van het afval te zorgen, waardoor het eindeloos moeten opruimen tot een einde komt. Politici die hun ogen niet dicht houden als ze langs smerige wegen en stranden lopen of rijden. Politici die schoonhouden van dit eiland tot een prioriteit maken als we toerisme als belangrijkste bron van werkgelegenheid beschouwen. Want reeds meer dan veertig jaar weten wij dat zwerfafval toeristen een doorn in het oog is.
Er doet zich naast het afval ook het probleem van zwerfhonden voor op een aantal stranden. Ik had laatst een minder prettige discussie met een dame die de zwerfhonden op Caracasbaai kwam voeren. Het fenomeen neemt de laatste tijd steeds verder toe. In plaats van die beesten op te ruimen, worden ze gevoerd en laten ze hun viezigheid achter op de stranden. Gevolg van die viezigheid is een toenemend aantal vliegen en stank en nog meer.
In het tijdschrift ‘Support’ van het tweede kwartaal van 2015 is een interessant artikel gepubliceerd getiteld ‘Hondenpoep, een gevaar voor de gezondheid’. Het artikel begint met te vermelden, dat het in veel landen verboden is om honden naar het strand mee te nemen en de plicht van de eigenaar om hun uitwerpselen op te ruimen. Bij ons volstaan wij met de vermelding op de borden van de CTB dat honden niet worden toegelaten op stranden. Maar niemand die zich eraan houdt en de beesten hebben geen thuis. Geen overheid die ze opruimt. En de honden maken van de stranden hun territorium. Ze liggen op en onder de tafels en banken, in het zand en blaffen mensen en auto’s na. Mensen mogen echter niet op de tafels zitten! Het artikel wijst op het gevaar voor besmetting en somt ook op wat een enorme fauna aan bacillen, virussen, wormen en parasieten hondenpoep bevat en daarmee verband houdende gevolgen. Het zou te ver voeren om in dit stuk de hele kwestie te bespreken. Ik raad u en de verzorgers van die honden aan om het artikel te lezen.
Aan de autoriteiten om hier in te grijpen. Dierenliefde en -rechten goed en wel, maar er zijn grenzen vooral wat hygiëne betreft. Zwerfdieren moeten van de straat en stranden worden verwijderd. Zonder meer. En vooral moet worden voorkomen dat ze in aantal toenemen.
Om terug te keren naar het begin van dit stuk wil ik nadrukkelijk verklaren, dat ik onder geen voorwaarde meer andermans afval ga lopen opruimen. Met alle respect voor de vrijwilligers die dat telkens weer doen. Wij hebben thuis geleerd dat afval enkel en alleen in de afvalbakken thuis hoort. Mijn zoontje van drie jaar wist het toen, ruim veertig jaar geleden, ook al. Hij kon mensen met een kernachtig ‘milieuvervuiling’ terechtwijzen als hij ze afval op straat of op het strand zag gooien. Als wij dat kunnen, dan kan iedereen dat. September is dadelijk weer schoonmaakmaand. Elk jaar neemt het aantal kilo’s opgehaald afval toe. Een triest record eigenlijk, maar niet een om trots op te zijn. Echt niet iets dat de koning met ons mee zou willen komen vieren.
Het is aan de overheid om een dusdanig beleid te ontwikkelen waarmee paal en perk wordt gesteld aan het eindeloos vervuilen van dit eiland. Zij moet ook zowel commercie als industrie hun verantwoordelijkheid laten dragen, want het probleem begint bij hen, bij de import van al dat spul. Zij dienen eigenlijk voortrekkers te zijn in een aanpak die de burgers meesleept in een nieuw normaal wat het milieu betreft. En vergeet niet, dat de kleine man ook bijdraagt aan de vervuiling, dat doen we met zijn allen. Dus moeten wij niet weer aankomen zeuren met ‘e hòmber chikí’. Als alles meer moet gaan kosten, so be it, want per slot van rekening kosten opruimen en afvalverwerking ook handenvol geld dat anders aan sociale en educatieve doel kon worden besteed. Zolang dat niet het geval is, hebben wij te maken met mensen die het niet menen als ze bij de vlag staan te zingen ‘Kòrsou nos ta stima bo’. Schande!
Sedney Jansen,
Curaçao