Ingezonden stukken

Ik heb de laatste discussies omrent de gerezen situatie binnen de operatiekamer van het Sint Elisabeth Hospitaal (Sehos) en de betreffende chirurg gevolgd. Ik had gehoopt mijzelf niet hierin te moeten mengen. Maar ik voel mij nu toch genoodzaakt om enkele opmerkingen te maken.
- Ik heb in deze hele discussie niet één keer de term ‘zorgvuldig’ horen vallen. Indien ik verkeerd ben, mijn verontschuldiging. Bij het beoordelen van een klacht in verband met het handelen van onder andere een medicus, is de term zorgvuldigheid van groot belang. De (tucht)rechter neemt meestal in de overwegingen mee of er sprake is van zorgvuldig of onzorgvuldig handelen door de medicus. Als een chirurg tijdens een operatie even op YouTube naar een bepaalde techniek moet kijken, kan de rechter dit als een zorgvuldigheidsactie kunnen beschouwen. Maar tevens kan de vraag rijzen omtrent de bekwaamheid van de chirurg. Een oordeel over de bekwaamheid van een medicus (chirurg) kan echter pas plaatsvinden na een reeks van dubieuze handelingen. De vraag rijst wie de bekwaamheid van een medicus (chirurg) ter discussie kan stellen. In betreffend geval hebben de operatieassistenten en het anesthesiepersoneel aan de bel getrokken bij de Raad van Bestuur. Dit personeel met vele jaren ervaring, zou best mogelijke afwijkende handelingen van een snijdende specialist kunnen constateren. Een chirurg kan op grond van een zich op dat moment voordoende situatie beslissen om een handeling te doen die niet strookt met de norm van de formele techniek. Als de chirurg constant afwijkt van de norm zal dit wel vraagtekens teweegbrengen. In het geval van onder andere een ingreep in de buikholte, is het de eerste assistent die het één en ander het beste kan waarnemen. Het bevreemdt mij dat ik niet heb gehoord of gelezen over de mening van de eerste assistent van de chirurg, die meestal een arts in opleiding tot chirurg is of een coassistent in opleiding tot arts. Indien het Operatiekamer (OK)-personeel een en ander zouden hebben gemerkt, dan zouden de eerste assistenten dit zeker ook hebben gemerkt. Hier blijft voor mij een ‘gap’ bestaan in de informatie.
- Dat het OK-personeel verontrusting heeft geuit bij de Raad van Bestuur is voor mij begrijpelijk (dit was namelijk niet de eerste keer), want naast de geheimhoudingsplicht bestaat ook de meldingsplicht. Geen enkel medisch specialist of ander personeel mag denken dat hij/zij de patiënt in gevaar kan brengen zonder dat dit gemeld wordt bij de eindverantwoordelijken van het ziekenhuis. Het veilig melden dient te prevaleren boven de geheimhoudingsplicht en de vrees voor represaille.
- Dat de chirurg zich het Papiaments meester moet maken omwille van de communicatie op de OK is voor mij een nonsens bevinding. In de meer dan 25 jaar die ik als Operatiekamerverpleegkundige in het Sehos heb gewerkt, is het niet beheersen van het Papiaments nimmer een struikelblok geweest. Wij hebben in die jaren met Spaanstalige, Nederlandstalige en Engelstalige snijdende specialisten, anesthesisten en ander OK-personeel gewerkt. Het beheersen van het Engels was en is nog steeds van belang bij alle medici die in het Sehos werken.
- Dat de chirurg een paar weken onder begeleiding verder kon werken, is tevens een vreemde maatregel. Bij mij blijft de vraag hangen waarom die maatregel is genomen. Je bent bekwaam of niet. Je kan niet na een paar weken werken onder begeleiding bekwaam geacht worden. Ik geloof dat het laatste woord in deze aangelegenheid nog niet gezegd is.
Felix D. Pinedo
Curaçao